Οι αποδοκιμασίες του εθνικού ύμνου από τους φίλους της Λίβερπουλ, όπως συνέβη στον τελικό του Community Shield με την Κρίσταλ Πάλας στο "Wembley" κρύβουν από πίσω τους ένα πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο. Με ιστορικές ρίζες που φτάνουν μέχρι τον 19ο αιώνα και τραυματικές εμπειρίες από την εγκατάλειψη της πόλης από το βρετανικό κράτος, η στάση των "Reds" απέναντι στο κατεστημένο εξακολουθεί να εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο ακόμη και μέσω του ποδοσφαίρου.

Λίβερπουλ - Κρίσταλ Πάλας: Κοινωνικοί και πολιτικοί λόγοι πίσω από το... γιουχάρισμα

Για ακόμη μια φορά, οι φίλαθλοι της Λίβερπουλ εξέφρασαν την αντίθεσή τους στο κατεστημένο, αποδοκιμάζοντας τον εθνικό ύμνο του Ηνωμένου Βασιλείου πριν από τον αγώνα του Community Shield κόντρα στην Κρίσταλ Πάλας στο "Wembley". Η εικόνα αυτή μόνο τυχαία δεν είναι και έχει βαθιές κοινωνικές και ιστορικές ρίζες. Η αποδοκιμασία του εθνικού ύμνου από το κοινό της Λίβερπουλ δεν είναι καινούριο φαινόμενο.

Συγκεκριμένα, χρονολογείται από τη δεκαετία του 1980, όταν η πόλη βίωσε την πολιτική εγκατάλειψη από τη συντηρητική κυβέρνηση, με τη διαβόητη πολιτική της "ελεγχόμενης παρακμής". Τα τραύματα αυτά βαθαίνουν ακόμη περισσότερο μετά την τραγωδία του Χίλσμπορο και την αποτυχία της κυβέρνησης να αποδώσει δικαιοσύνη. Στην πορεία των δεκαετιών, η αντίδραση αυτή έγινε σύμβολο της διαμαρτυρίας μιας αριστερής, κοινωνικά ευαισθητοποιημένης πόλης απέναντι στην ανισότητα, τη φτώχεια και το πολιτικό σύστημα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Λίβερπουλ: Κάνουν... πάταγο οι νέες φανέλες, με την αύξηση να φτάνει στο 700%!

Η Λίβερπουλ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας κοινότητας που αισθάνεται διαρκώς περιθωριοποιημένη από το κράτος. Οι τράπεζες τροφίμων που λειτουργούν έξω από το Άνφιλντ και το Γκούντισον Παρκ δεν είναι απλώς φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες, είναι καθημερινή υπενθύμιση της κοινωνικής κρίσης. Η συζήτηση αναθερμάνθηκε έντονα και πέρυσι, με την απόφαση της Λίβερπουλ να παίξει τον εθνικό ύμνο στον αγώνα με την Μπρέντφορντ, με αφορμή τη στέψη του βασιλιά Καρόλου Γ'. Αν και η Premier League δεν υποχρέωσε τα κλαμπ να τον συμπεριλάβουν, η πίεση που ασκήθηκε ερμηνεύθηκε από τον σύλλογο ως "έμμεση επιβολή".

Όπως ανέφερε τότε η Λίβερπουλ, "ήταν προσωπική επιλογή το πώς θα τιμήσει ο καθένας την περίσταση". Στην ουσία, ο σύλλογος προτίμησε να αφήσει την αντίδραση στο χέρι των φιλάθλων. Ο αρθρογράφος και φίλος της Λίβερπουλ, Τόνι Έβανς, εξηγεί με εύστοχο τρόπο την ουσία της διαμαρτυρίας: "Η βασιλική οικογένεια αποτελεί πυλώνα ενός ταξικού συστήματος που είναι εντελώς αποκομμένο από την πραγματικότητα των απλών ανθρώπων. Για τους κατοίκους του Λίβερπουλ, που βιώνουν από κοντά τη φτώχεια, η εξιδανίκευση της μοναρχίας είναι απλώς ακατανόητη".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Λίβερπουλ: Ανατριχίλα στο Άνφιλντ για τον Ντιόγκο Ζότα, στο πρώτο εντός έδρας φιλικό μετά τον θάνατό του

Ο ίδιος τονίζει πως η "δαιμονοποίηση" του Λίβερπουλ έχει ιστορικές ρίζες, ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν χιλιάδες Ιρλανδοί πρόσφυγες κατέφθασαν στην πόλη μετά τον Μεγάλο Λιμό. Από τότε, το Λίβερπουλ συχνά αντιμετωπίζεται σαν "ξένο σώμα" στην υπόλοιπη Αγγλία. Η απάντηση στο ερώτημα "τι πρέπει να γίνει για να σταματήσουν οι αποδοκιμασίες" είναι, σύμφωνα με τον Έβανς, απλή: "Απλώς να μην παίζεται ο εθνικός ύμνος. Δεν θέλουμε να τον ακούμε. Είναι μια κραυγή για δικαιοσύνη, για ισότητα, για μια κοινωνία που πεινάει και περιθωριοποιείται. Είναι λυπηρό που τόσοι πολλοί στη Βρετανία αδυνατούν να το κατανοήσουν".