Ήταν είκοσι χρόνια πριν, το 2005 όταν ο Νίκος Ζήσης και ο Βασίλης Σπανούλης χόρεψαν… συρτάκι μέσα στο Βελιγράδι, ανέβασαν την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης και γέμισαν τους Έλληνες με δάκρυα χαράς και υπερηφάνειας με το ολόχρυσο μετάλλιο που κρέμασαν στο λαιμό τους. Το χαμόγελό τους έλαμπε παραπάνω από το χρυσό και μια σπουδαία φουρνιά παικτών έγραφε ήδη ιστορία. Το 2009 κατέθεσαν τη ψυχή τους για το εθνόσημο στα γήπεδα της Πολωνίας και πανηγύρισαν την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου που ήταν και η τελευταία φορά που η "επίσημη αγαπημένη" ανέβηκε στο βάθρο. Κι όλα αυτά προτού έρθει το Εurobasket 2025.

Εκεί όπου έμελλε να έχουν βγει πια οι δυο τους από τα παρκέ και να βλέπουν υπό τις οδηγίες τους να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους ένας ακόμη γαλανόλευκος θρίαμβος. General manager ο ένας, προπονητής ο άλλος. Από συμπαίκτες στο παρκέ, συμπαίκτες στον πάγκο. Με ένα και μόνο κοινό όραμα. Να δουν την αγαπημένη τους Ελλάδα που τόσο λατρεύουν υπερήφανα να υπηρετούν, να αναγεννιέται. Να δίνει ξανά η Εθνική έμπνευση, να δείχνει ενωμένη, να μιλά η φανέλα, το μέταλλο, η καρδιά, να ακουστεί το Ελλάδα στο βάθρο. Κάτι και που έγινε. Μια επιτυχία δεν είναι εύκολο να έρθει. Όταν όμως έρθει, ανοίγει ο δρόμος ξανά για κάτι ελπιδοφόρο.

Ο χάλκινος θρίαμβος της Ελλάδας από τα... μάτια του Νίκου Ζήση στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Η Εθνική αντιμετώπισε τον μικρό τελικό με την Φινλανδία όπως ακριβώς είχε δηλώσει ο κόουτς Σπανούλης. Σαν τον μεγαλύτερο αγώνα των 16 τελευταίων ετών. Ο Νίκος Ζήσης, ένας θρύλος του ελληνικού μπάσκετ, ένας πιστός  "στρατιώτης" της εθνικής ομάδας με παρελθόν, παρόν και μέλλον, που είναι πάντα εκεί για να δώσει όλο του το είναι από οποιοδήποτε πόστο, ξετυλίγει το κουβάρι του μεγαλουργήματος στη Ρίγα στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και συγκινεί.

"Είναι μια πολύ μεγάλη επιτυχία και ανήκει πάνω απ’ όλα στους παίκτες. Αυτοί είναι που ίδρωσαν, πίστεψαν, μόχθησαν, έπεσαν, σηκώθηκαν και τελικά τα κατάφεραν. Όχι μόνο φέτος. Πάρα πολλά καλοκαίρια. Τους αξίζουν πάρα πολλά συγχαρητήρια. Είναι μεγάλη στιγμή για το ελληνικό μπάσκετ γιατί το επίπεδο είναι πολύ υψηλό και υπάρχουν πάρα πολλές μεγάλες ομάδες. Δεν είναι εύκολη η διάκριση, αλλά το πιο σημαντικό θεωρώ είναι ότι με αυτήν την επιτυχία θα εμπνευστούν και νέα παιδιά, θα τους δημιουργηθεί μια ανάμνηση όπως η ανάμνηση που δημιουργήθηκε σε εμάς, στη δική μου γενιά του 87’. Η δική μας η φουρνιά μετά έφερε επιτυχίες και ενέπνευσε παίκτες όπως τον Σλούκα, τον Παπανικολάου και τα υπόλοιπα παιδιά και θεωρώ ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη για το μέλλον".

Πέρα από τα χαμόγελα, υπήρχαν και οι δύσκολες στιγμές που ήρθαν στον ημιτελικό, εκεί όπου "έσβησε" το όνειρο της Ελλάδας για το χρυσό μετάλλιο. Έπεσε, αλλά σηκώθηκε. Κι ήταν όσο αποφασισμένη και "διψασμένη" έπρεπε. "Ήταν δύσκολες ώρες μετά τον ημιτελικό με την Τουρκία γιατί  η Εθνική υπέστη σκληρή ήττα. Όλες οι ομάδες είχαν κακά παιχνίδια μέσα στο τουρνουά, εμείς έτυχε να κάνουμε το χειρότερο μας μακράν ματς στον ημιτελικό, αλλά αυτό δείχνει την προσωπικότητά τους, τον χαρακτήρα τους, ότι κατάφεραν να σηκωθούν πάλι στα πόδια τους και να πιστέψουν στους εαυτούς τους.

Ξέραμε ότι η Φινλανδία είναι μια πάρα πολύ επικίνδυνη ομάδα, αλλά από το πρωινό της ημέρας του αγώνα τα παιδιά φάνηκαν ότι ήταν έτοιμα, συγκεντρωμένα, ότι άφησαν πίσω τους σαν μια κακή παρένθεση τους τον ημιτελικό και θεωρώ ότι παίξαμε ένα σπουδαίο ματς απέναντι σε ένα όνομα που ίσως θεωρητικά να μην ακούγεται σαν μια μεγάλη ομάδα, αλλά η Φινλανδία έπαιξε εκπληκτικό μπάσκετ σε όλο το τουρνουά και τελικά τα παιδιά τα κατάφεραν και έκαναν υπερήφανους τους εαυτούς τους, την ομάδα και όλους τους Έλληνες", τονίζει χαρακτηριστικά.

Έλληνες σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ήταν εκεί για να στηρίξουν, να φωνάξουν, να χειροκροτήσουν, να αποθεώσουν. Όσοι μπήκαν στο αεροπλάνο για να βρεθούν στη Ρίγα, απλά δημιούργησαν μια ανάμνηση που θα μείνει χαραγμένη σε όλη τους τη ζωή. Ήταν εκεί για να εμψυχώσουν όχι μόνο στα καλά, αλλά και στα δύσκολα. Και ήταν μέρος αυτού του αξέχαστου "γαλανόλευκου" ταξιδιού που ξεκίνησε από τη Λεμεσό της Κύπρου και ολοκληρώθηκε με μετάλλιο και πανηγυρισμούς στη Λετονία. "Ο κόσμος ήταν καταπληκτικός. Στήριξε την ομάδα και μετά την δύσκολη ήττα με την Τουρκία.

Το τελευταίο τετραήμερο στη Ρίγα ήρθαν μαζικά, μας στήριξαν, ζητωκραύγαζαν ακόμη και στις δύσκολες στιγμές. Ακούγεται κλισέ αλλά ήταν αλήθεια ο παίκτης της ομάδας. Μπορεί να μην ήταν γεμάτο Έλληνες το γήπεδο, αλλά αυτοί που ήρθαν μας υποστήριξαν, μας βοήθησαν και τους ευχαριστούμε πολύ", αναφέρει ο Νίκος Ζήσης που είδε τον κόσμο να κυματίζει την ελληνική σημαία και να δίνει παλμό από το αεροσκάφος, στο ξενοδοχείο και από εκεί στο γήπεδο. Και κάπως έτσι οι… παρέες φτιάχνουν τις πιο όμορφες ιστορίες.

*To παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"