Τα χρυσά μετάλλια της υποψίας
<p>Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος </p>
Εβαλα ξυπνητήρι και σηκώθηκα στις τεσσερσήμισι τα χαράματα με την παράξενη προσμονή ότι θα δω τον Μάικλ Φέλπς να χάνει σε ένα από τα πιο αγαπημένα του αγωνίσματα, δηλαδή στα 200 μέτρα μεικτής κολύμβησης. Το να δεις τον Φελπς να χάνει σε ολυμπιακούς αποτελεί σπάνιο θέαμα κι αυτή τη φορά οι αντίπαλοι του ήταν αρκετά δυνατοί: πρώτος από όλους ο συμπατριώτης του αμερικάνος Ράιαν Λόχτι, παγκόσμιος πρωταθλητής και σχεδόν πάντα στη σκιά του, ένα είδος υπομονετικού Ιζνογκούντ, που περιμένει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, χωρίς ωστόσο να είναι τόσο δόλιος.
Ο Φελπς κολύμπησε μέτρια το πενηντάρι της πεταλούδας, βελτιώθηκε λίγο στο ύπτιο, ξέφυγε από όλους στο πρόσθιο και στο τελευταίο πενηντάρι οι υπόλοιποι τον έχασαν από τα μάτια τους: η τέταρτη σερί νίκη του σε ολυμπιακούς αγώνες στο συγκεκριμένο αγώνισμα υπήρξε άνετη, εντυπωσιακή, εν τέλει εύκολη όσο και οι άλλες. Ο Λόχτι καταποντίστηκε, δεν μπήκε καν στα μετάλλια.