Για να καταλάβεις πόσο απέραντα όμορφο είναι το Ριο Ντε Τζανέιρο πρέπει να το δεις από ψηλά: σου το λένε όλοι την πρώτη κιόλας στιγμή που φτάνεις εκεί. Μόνο αν ανεβείς στο βουνό του Κορκοβάντο και δεις την πόλη κάτω από τη σκιά του αγάλματος του  Χριστού του Λυτρωτή, καταλαβαίνεις ότι είναι φτιαγμένη από ήλιο και θάλασσα: το βλέπεις ξαφνικά μπροστά στου αυτό το υπέροχο κάδρο του πλανήτη, σαν ο Χριστός με τα μονίμως ανοιχτά χέρια να σου ανοίγει για πρώτη φορά τα μάτια.

Αυτό το υπέροχο σκηνικό, το φτιαγμένο από τα νερά του Ατλαντικού, που ο ήλιος χαϊδεύει καθώς αυτά σβήνουν στις παραλίες, έμελλε να είναι το σκηνικό της τελευταίας κούρσας του Σπύρου Γιαννιώτη – σκηνικό ευλογημένο και σπάνιο, όσο και ο ίδιος. Ποιος να φανταζόταν ότι θα ήταν και το σκηνικό της αποθέωσής του – αυτή τη φορά τα απλωμένα χέρια του Χριστού Λυτρωτή μας άνοιξαν τα μάτια για να δούμε τον τελευταίο Ελληνα ήρωα, στο πιο ηρωϊκό από τα κατορθώματα του.  

Διαβάστε τη συνέχεια στο karpetshow.gr