Ο Σόρος και το Ε∆Α∆
Σήμερα, με αφορμή τη γενική επίθεση που δέχεται η Ελλάδα από μίσθαρνα ΜΜΕ, από το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι, από εκατοντάδες ΜΚΟ, αλλά και από 100 ευρωβουλευτές που κατευθύνονται από τον διαβόητο Σόρος, παρουσιάζουμε μια αποκαλυπτική έκθεση του Μπαστιέ Λεζέν, που αποδεικνύει τη διείσδυση και τη χειραγώγηση του δικτύου ΜΚΟ του δισεκατομμυριούχου στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο ∆ικαιωμάτων του Ανθρώπου, που επιβάλλει στην Ευρώπη την ιδεολογία της επονομαζόμενης «Ανοιχτής Κοινωνίας». Πώς ο Τζορτζ Σόρος διείσδυσε στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο ∆ικαιωμάτων του Ανθρώπου;Κάθε φορά που το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο Ανθρωπίνων ∆ικαιωμάτων (Ε∆Α∆) υπαγορεύει τον νόμο σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, κάθε φορά εμπλέκεται κάποια ΜΚΟ που συνδέεται με το δίκτυο του Ιδρύματος της Ανοικτής Κοινωνίας (Open Society Foundation OSF). Κάθε φορά που ένας από τους δικαστές εκδίδει την απόφαση του Ε∆Α∆ είναι πρώην συνεργάτης του OSF ή των θυγατρικών του ιδρυμάτων. Κάθε φορά η απόφαση φέρει το σήμα του Τζορτζ Σόρος.
1. Πnγές μιας έρευνας στα άδυτα του Μεγάρουτων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Τον Μάιο του 2018, το «Valeurs Actuelles» αφιέρωνε έναν φάκελο στον Αμερικανό δισεκατομμυριούχο ουγγρικής καταγωγής, ο οποίος, όπως γράφαμε, «έγινε δάσκαλος της τέχνης της αποδιοργάνωσης του κόσμου, με το πρόσχημα του αλτρουισμού».
∆ύο χρόνια μετά τη δημοσίευση αυτής της έρευνας, μια συντριπτική έκθεση, την οποία αποκαλύπτει κατ’ αποκλειστικότητα το «Valeurs Actuelles», φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο ο Τζορτζ Σόρος διείσδυσε στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήρ ιο Ανθρωπίνων ∆ικαιωμάτων. Ολα ξεκινούν από το Στρασβούργο, στα άδυτα του Μεγάρου των Ανθρωπίνων ∆ικαιωμάτων, την εμβληματική έδρα του Ε∆Α∆ που σχεδίασε ο Βρετανός αρχιτέκτονας λόρδος Ρίτσαρντ Ρότζερς (Richard Rogers). Μεταξύ των πολυάριθμων ΜΚΟ που λειτουργούν εδώ, το Ευρωπαϊκό Κέντρο ∆ικαίου και ∆ικαιοσύνης (European Centre for Law and Justice ECU) συμμετέχει για πάνω από είκοσι χρόνια στο παιχνίδι επιρροών και άσκησης πίεσης το οποίο υφαίνεται γύρω από τους δικαστές. Ο διευθυντής του, ο Γκρέγκορ Πούπινκ (Gregor Puppinck) σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έκθεση παρεμβαίνει σε πολλές υποθέσεις του ∆ικαστηρίου αφού διατηρεί καλές σχέσεις με τα περισσότερα μέλη του. Μια μέρα, ακούει ένα από αυτά να αναφέρει την ύπαρξη στο ∆ικαστήριο των «δικαστών Σόρος»: Του υποδεικνύεται η περίπτωση του Ούγγρου Αντράς Σαγιό (Andras Sajό). Αυτός ο πανεπιστημιακός είναι ένας από τους ιδρυτές του Πανεπιστημίου Κεντρικής Ευρώπης του Τζορτζ Σόρος, με τον οποίο διατηρεί φιλικές σχέσεις από παλιά. Συνδέεται με το Open Society Foundation από το 1988 και συμμετείχε, μάλιστα, στο ∆ιοικητικό Συμβούλιο του Open Society Justice Initiative στη Νέα Υόρκη από το 2001 έως το 2007. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην «Υπόθεση των Εσταυρωμένων».
Μικρή αναδρομή
Πέμπτη 27 Ιουλίου 2006. Η Σόιλε Λάουτσι (Soile Lautsi), Ιταλίδα μητέρα, καταφεύγει στο Ε∆Α∆ για να προσβάλει την παρουσία χριστιανικών σταυρών στα δημόσια σχολεία της Ιταλίας. Τρία χρόνια αργότερα, ο Σαγιό συμμετέχει στη σύνθεση του ∆ικαστηρίου, που καταδικάζει την Ιταλία, με το σκεπτικό ότι «η υποχρεωτική εμφάνιση ενός θρησκευτικού συμβόλου κατά την άσκηση δημόσιας λειτουργίας (...) περιορίζει τα δικαιώματα των γονέων να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους». Οι σταυροί πρέπει να εξαφανιστούν. Στη συνέχεια, η ιταλική κυβέρνηση αναθέτει στον Γκρέγκορ Πούπινκ τη διεξαγωγή της έφεσης. Το 2011, στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, όπου δεν συμμετείχε ο Αντράς Σαγιό, ανατρέπεται η απόφαση περί «των εσταυρωμένων» και δικαιώνει την Ιταλία ενάντια στην καταγγέλλουσα. Επειτα από αυτήν τη νίκη, απονέμεται στον δικηγόρο ο τίτλος του Ιππότη της Ιταλικής ∆ημοκρατίας από την κυβέρνηση, το ιταλικό ισοδύναμο της Λεγεώνας της Τιμής.
Η περίεργη ιδεολογική στροφή του Δικαστηρίου
Ο Πούπινκ παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από τα πρώτα θεωρεία, αλλά δεν υποψιάζεται την εποχή εκείνη την ύπαρξη ενός ευρύτερου φαινομένου: «Μου είχαν πει ότι υπήρχαν ένας ή δύο “δικαστές Σόρος” στο ∆ικαστήριο», λέει, «αλλά δεν τους δινόταν ιδιαίτερη σημασία, αφού υπήρχαν επίσης και ελευθε ροτέκτονες ή καθολικοί. Hταν μέρος της αντιπροσωπευτικότητας του συστήματος και των συνήθων παιγνίων επιρροής που συναντά κανείς σε οποιονδήποτε θεσμό».
Ωστόσο, με την πάροδο των ετών, έλκει την προσοχή του η αύξηση αποφάσεων όλο και πιο τονισμένων ιδεολογικά από ό,τι στο παρελθόν. Το ∆ικαστήριο, το οποίο συνήθιζε να λαμβάνει αποφάσεις στο πεδίο της ∆ικαιοσύνης, ασχολείται πλέον όλο και πιο πολύ με υποθέσεις που αφορούν την «ανοχή και το ανοικτό πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν υπάρχει “δημοκρατική κοινωνία”» και θεωρεί υποχρέωσή του να «εγγυάται τις συνθήκες “κοινής διαβίωσης” ως στοιχείο της “προστασίας των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του άλλου”». Στους τομείς της ελευθερίας έκφρασης και της θρησκευτικής ελευθερίας, οι αποφάσεις του Ε∆Α∆ υποστηρίζουν συστηματικά την ιδέα ότι «η ποικιλομορφία και η πολυπολιτισμικότητα είναι και πρέπει να παραμείνουν βασικές ευρωπαϊκές αξίες».
Εξι μήνες μεθοδικής έρευνας και 200 σελίδες αναφοράς αργότερα...Ο Σόρος αρέσκεται να εμφανίζεται ως «αρχηγός κράτους χωρίς κράτος». Πράγματι, δεν έχει ανάγκη καμία χώρα για vα πραγματοποιήσει το έργο του... Οι 47 χώρες που έχουν υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα ∆ικαιώματα είναι υποχρεωμένες να ευθυγραμμίζουν τις εθνικές τους νομοθεσίες με τη νομολογία που έχει θεσπίσει το ∆ικαστήριο. Γιατί, λοιπόν, να επιχειρήσει κανείς vα επηρεάσει 47 διαφορετικά κράτη, όταν δύναται να τους υπαγορεύσει τι πρέπει να κάνουν μέσω μιας υπερεθνικής νομολογίας;
Η «Υπόθεση των Εσταυρωμένων» επανέρχεται στο μυαλό του Γκρέγκορ Πούπινκ, ο οποίος από τότε γίνεται μάρτυρας διαφόρων περιπτώσεων όπου η σύνδεση ενός δικαστή με μια οργάνωση μπορούσε να επηρεάσει την κρίση τού ∆ικαστηρίου. Ο κάτοχος διδακτορικού του ∆ικαίου Πούπινκ αναλαμβάνει τότε ένα πρώτο συστηματικό έργο: να εξετάσει τα βιογραφικά των 100 δικαστών που συμμετείχαν στο ∆ικαστήριο από το 2009 και μετά, ώστε να επισημάνει ενδεχόμενους δεσμούς τους με τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην έδρα του Ε∆Α∆. Εξετάζει σχολαστικά όλα τα δημόσια στοιχεία που διαθέτει η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτή η καταγραφή τον οδηγεί πολύ πιο μακριά από αυτό που περίμενε. Επειτα από έξι μήνες μεθοδικής έρευνας, καταλήγει σε ένα διεξοδικό πόρισμα βασισμένο σε 200 σελίδες παραρτημάτων. Το έργο του αποκαλύπτει ένα σύστημα που επέτρεψε στο δίκτυο των ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος να επεκτείνει την επιρροή του στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο Ανθρωπίνων ∆ικαιωμάτων.
2. ΜΚΟ, δικαστές και Σιδηρούν Παραπέτασμα... οι λόγοι για μια σχέση
Για διάφορους λόγους, οι προσωπικότητες που προτείνονται προέρχονται συχνά από μη κυβερνητικές οργανώσεις. Κατά την εποχή του Σιδηρού Παραπετάσματος, το ∆ικαστήριο είχε συγκροτηθεί, σε αντίθεση με την εξουσία των κρατών: κάθε πολίτης-θύμα καταπίεσης στη χώρα του μπορεί να παρουσιάσει την υπόθεσή του στο θεσμικό όργανο και να ελπίζει ότι θα τον δικαιώσει εναντίον της χώρας προέλευσής του. Οι ΜΚΟ διαδραματίζαν κεντρικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία, διότι θεωρείτo ότι είναι ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις.
Πολύ συχνά, οι αιτήσεις γίνονται για λογαριασμό ενός ατόμου από μια ΜΚΟ. Αυτή η τελευταία μπορεί επίσης να παρέμβει κατά την εξέλιξη υποθέσεων στις οποίες δεν είναι διάδικος, μέσω της «παρέμβασης τρίτου». ∆ιαδικασία που επιτρέπει την υποβολή αποδεικτικών στοιχείων για μια υπόθεση στους δικαστές.
1. Πnγές μιας έρευνας στα άδυτα του Μεγάρουτων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Τον Μάιο του 2018, το «Valeurs Actuelles» αφιέρωνε έναν φάκελο στον Αμερικανό δισεκατομμυριούχο ουγγρικής καταγωγής, ο οποίος, όπως γράφαμε, «έγινε δάσκαλος της τέχνης της αποδιοργάνωσης του κόσμου, με το πρόσχημα του αλτρουισμού».
∆ύο χρόνια μετά τη δημοσίευση αυτής της έρευνας, μια συντριπτική έκθεση, την οποία αποκαλύπτει κατ’ αποκλειστικότητα το «Valeurs Actuelles», φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο ο Τζορτζ Σόρος διείσδυσε στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήρ ιο Ανθρωπίνων ∆ικαιωμάτων. Ολα ξεκινούν από το Στρασβούργο, στα άδυτα του Μεγάρου των Ανθρωπίνων ∆ικαιωμάτων, την εμβληματική έδρα του Ε∆Α∆ που σχεδίασε ο Βρετανός αρχιτέκτονας λόρδος Ρίτσαρντ Ρότζερς (Richard Rogers). Μεταξύ των πολυάριθμων ΜΚΟ που λειτουργούν εδώ, το Ευρωπαϊκό Κέντρο ∆ικαίου και ∆ικαιοσύνης (European Centre for Law and Justice ECU) συμμετέχει για πάνω από είκοσι χρόνια στο παιχνίδι επιρροών και άσκησης πίεσης το οποίο υφαίνεται γύρω από τους δικαστές. Ο διευθυντής του, ο Γκρέγκορ Πούπινκ (Gregor Puppinck) σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έκθεση παρεμβαίνει σε πολλές υποθέσεις του ∆ικαστηρίου αφού διατηρεί καλές σχέσεις με τα περισσότερα μέλη του. Μια μέρα, ακούει ένα από αυτά να αναφέρει την ύπαρξη στο ∆ικαστήριο των «δικαστών Σόρος»: Του υποδεικνύεται η περίπτωση του Ούγγρου Αντράς Σαγιό (Andras Sajό). Αυτός ο πανεπιστημιακός είναι ένας από τους ιδρυτές του Πανεπιστημίου Κεντρικής Ευρώπης του Τζορτζ Σόρος, με τον οποίο διατηρεί φιλικές σχέσεις από παλιά. Συνδέεται με το Open Society Foundation από το 1988 και συμμετείχε, μάλιστα, στο ∆ιοικητικό Συμβούλιο του Open Society Justice Initiative στη Νέα Υόρκη από το 2001 έως το 2007. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην «Υπόθεση των Εσταυρωμένων».
Μικρή αναδρομή
Πέμπτη 27 Ιουλίου 2006. Η Σόιλε Λάουτσι (Soile Lautsi), Ιταλίδα μητέρα, καταφεύγει στο Ε∆Α∆ για να προσβάλει την παρουσία χριστιανικών σταυρών στα δημόσια σχολεία της Ιταλίας. Τρία χρόνια αργότερα, ο Σαγιό συμμετέχει στη σύνθεση του ∆ικαστηρίου, που καταδικάζει την Ιταλία, με το σκεπτικό ότι «η υποχρεωτική εμφάνιση ενός θρησκευτικού συμβόλου κατά την άσκηση δημόσιας λειτουργίας (...) περιορίζει τα δικαιώματα των γονέων να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους». Οι σταυροί πρέπει να εξαφανιστούν. Στη συνέχεια, η ιταλική κυβέρνηση αναθέτει στον Γκρέγκορ Πούπινκ τη διεξαγωγή της έφεσης. Το 2011, στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, όπου δεν συμμετείχε ο Αντράς Σαγιό, ανατρέπεται η απόφαση περί «των εσταυρωμένων» και δικαιώνει την Ιταλία ενάντια στην καταγγέλλουσα. Επειτα από αυτήν τη νίκη, απονέμεται στον δικηγόρο ο τίτλος του Ιππότη της Ιταλικής ∆ημοκρατίας από την κυβέρνηση, το ιταλικό ισοδύναμο της Λεγεώνας της Τιμής.
Η περίεργη ιδεολογική στροφή του Δικαστηρίου
Ο Πούπινκ παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από τα πρώτα θεωρεία, αλλά δεν υποψιάζεται την εποχή εκείνη την ύπαρξη ενός ευρύτερου φαινομένου: «Μου είχαν πει ότι υπήρχαν ένας ή δύο “δικαστές Σόρος” στο ∆ικαστήριο», λέει, «αλλά δεν τους δινόταν ιδιαίτερη σημασία, αφού υπήρχαν επίσης και ελευθε ροτέκτονες ή καθολικοί. Hταν μέρος της αντιπροσωπευτικότητας του συστήματος και των συνήθων παιγνίων επιρροής που συναντά κανείς σε οποιονδήποτε θεσμό».
Ωστόσο, με την πάροδο των ετών, έλκει την προσοχή του η αύξηση αποφάσεων όλο και πιο τονισμένων ιδεολογικά από ό,τι στο παρελθόν. Το ∆ικαστήριο, το οποίο συνήθιζε να λαμβάνει αποφάσεις στο πεδίο της ∆ικαιοσύνης, ασχολείται πλέον όλο και πιο πολύ με υποθέσεις που αφορούν την «ανοχή και το ανοικτό πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν υπάρχει “δημοκρατική κοινωνία”» και θεωρεί υποχρέωσή του να «εγγυάται τις συνθήκες “κοινής διαβίωσης” ως στοιχείο της “προστασίας των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του άλλου”». Στους τομείς της ελευθερίας έκφρασης και της θρησκευτικής ελευθερίας, οι αποφάσεις του Ε∆Α∆ υποστηρίζουν συστηματικά την ιδέα ότι «η ποικιλομορφία και η πολυπολιτισμικότητα είναι και πρέπει να παραμείνουν βασικές ευρωπαϊκές αξίες».
Εξι μήνες μεθοδικής έρευνας και 200 σελίδες αναφοράς αργότερα...Ο Σόρος αρέσκεται να εμφανίζεται ως «αρχηγός κράτους χωρίς κράτος». Πράγματι, δεν έχει ανάγκη καμία χώρα για vα πραγματοποιήσει το έργο του... Οι 47 χώρες που έχουν υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα ∆ικαιώματα είναι υποχρεωμένες να ευθυγραμμίζουν τις εθνικές τους νομοθεσίες με τη νομολογία που έχει θεσπίσει το ∆ικαστήριο. Γιατί, λοιπόν, να επιχειρήσει κανείς vα επηρεάσει 47 διαφορετικά κράτη, όταν δύναται να τους υπαγορεύσει τι πρέπει να κάνουν μέσω μιας υπερεθνικής νομολογίας;
Η «Υπόθεση των Εσταυρωμένων» επανέρχεται στο μυαλό του Γκρέγκορ Πούπινκ, ο οποίος από τότε γίνεται μάρτυρας διαφόρων περιπτώσεων όπου η σύνδεση ενός δικαστή με μια οργάνωση μπορούσε να επηρεάσει την κρίση τού ∆ικαστηρίου. Ο κάτοχος διδακτορικού του ∆ικαίου Πούπινκ αναλαμβάνει τότε ένα πρώτο συστηματικό έργο: να εξετάσει τα βιογραφικά των 100 δικαστών που συμμετείχαν στο ∆ικαστήριο από το 2009 και μετά, ώστε να επισημάνει ενδεχόμενους δεσμούς τους με τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην έδρα του Ε∆Α∆. Εξετάζει σχολαστικά όλα τα δημόσια στοιχεία που διαθέτει η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτή η καταγραφή τον οδηγεί πολύ πιο μακριά από αυτό που περίμενε. Επειτα από έξι μήνες μεθοδικής έρευνας, καταλήγει σε ένα διεξοδικό πόρισμα βασισμένο σε 200 σελίδες παραρτημάτων. Το έργο του αποκαλύπτει ένα σύστημα που επέτρεψε στο δίκτυο των ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος να επεκτείνει την επιρροή του στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο Ανθρωπίνων ∆ικαιωμάτων.
2. ΜΚΟ, δικαστές και Σιδηρούν Παραπέτασμα... οι λόγοι για μια σχέση
Για διάφορους λόγους, οι προσωπικότητες που προτείνονται προέρχονται συχνά από μη κυβερνητικές οργανώσεις. Κατά την εποχή του Σιδηρού Παραπετάσματος, το ∆ικαστήριο είχε συγκροτηθεί, σε αντίθεση με την εξουσία των κρατών: κάθε πολίτης-θύμα καταπίεσης στη χώρα του μπορεί να παρουσιάσει την υπόθεσή του στο θεσμικό όργανο και να ελπίζει ότι θα τον δικαιώσει εναντίον της χώρας προέλευσής του. Οι ΜΚΟ διαδραματίζαν κεντρικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία, διότι θεωρείτo ότι είναι ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις.
Πολύ συχνά, οι αιτήσεις γίνονται για λογαριασμό ενός ατόμου από μια ΜΚΟ. Αυτή η τελευταία μπορεί επίσης να παρέμβει κατά την εξέλιξη υποθέσεων στις οποίες δεν είναι διάδικος, μέσω της «παρέμβασης τρίτου». ∆ιαδικασία που επιτρέπει την υποβολή αποδεικτικών στοιχείων για μια υπόθεση στους δικαστές.
