Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν ένας τυφώνας που στο διάβα του σάρωσε και εντέλει σαρώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έμεινε στην ηγεσία του κόμματος περίπου έναν χρόνο, ωστόσο ακόμα και αυτό το διάστημα δεν έγινε αποδεκτός από το μεγαλύτερο μέρος του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν σαφές ότι ο κ. Κασσελάκης δεν είχε την παραμικρή σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και αντιστοίχως για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν από την πρώτη στιγμή ξένο σώμα. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, έρχεται το βίαιο πολιτικό διαζύγιο. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως σοφά, ήθελαν ο διάδοχός του να είναι ένα πρόσωπο με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Τόσο στο ύφος όσο και στην πολιτική ουσία. Γι’ αυτό και επέλεξαν ένα πρόσωπο χωρίς ιδιαίτερη λάμψη, που απευθυνόταν στον στενό κομματικό πυρήνα, που δεν χρησιμοποιούσε και δεν τον χρησιμοποιούσαν τα ΜΜΕ, που είχε μια σχετικά καλή συγκρότηση, έστω και αν δεν είχε για Αριστερό πρόεδρο τα αντίστοιχα αγωνιστικά ένσημα. Έμοιαζε εξαρχής ως μια καλή λύση ανάγκης, που μπορούσε να βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο της σοβαρότητας και κυρίως της ηρεμίας. Το πρόβλημα, ωστόσο, κρύβεται στη φράση «λύση ανάγκης». Με την έννοια ότι η μεγάλη πλειονότητα -ίσως άδικα αλλά η πολιτική είναι σκληρό πράγμα- τον αντιμετώπισε ως μεταβατικό πρόεδρο.

Το ζήτηµα της επιστροφής Τσίπρα και µόνο ως ψήγµα φήµης ακυρώνει στην πράξη τον Φάµελλο, τον καθιστά αυτοµάτως προσωρινό ένοικο της Κουµουνδούρου

Ελάχιστοι στην Κουμουνδούρου πίστεψαν πως ο Φάμελλος είναι πρόεδρος μακράς πνοής, και αυτό το κλίμα έβγαινε από την πρώτη μέρα ακόμα και από τον στενό του περίγυρο. Παρότι η αλήθεια είναι πως εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει μια πιο συγκροτημένη εικόνα, λειτουργεί θεσμικά και ψάχνει να βρει τα νέα του πατήματα. Γιατί το πιο μεγάλο πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το ταυτοτικό, τι κόμμα είναι σήμερα. Κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, σύμφωνα με τον τίτλο του; Δυνάμει κυβερνητικό κόμμα, όπως ήταν πριν από λίγα χρόνια; Μικρό κόμμα που μπορεί να αποτελέσει δυνητικό εταίρο σε μια προοδευτική κυβέρνηση; Εύκολη απάντηση δεν υπάρχει και σίγουρα η κατάσταση περιπλέκεται στον ύψιστο βαθμό λόγω της δεδομένης βούλησης του Αλέξη Τσίπρα να επανέλθει και η οποία επιβεβαιώνει το κλίμα προσωρινότητας που προαναφέραμε. Το ζήτημα, λοιπόν, της επιστροφής Τσίπρα και μόνο ως ψήγμα φήμης ακυρώνει στην πράξη τον Φάμελλο, τον καθιστά αυτομάτως προσωρινό ένοικο του 7ου ορόφου της Κουμουνδούρου. Και αυτό είναι άδικο, όχι μόνο για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για τον Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος αγαπήθηκε πραγματικά από τη βάση του κόμματος. Και είναι σαφές ότι αν δεν ληφθούν εκατέρωθεν πρωτοβουλίες, η σχέση αυτή θα κλονιστεί άσχημα και μπορεί να δούμε συγκρούσεις που δεν θα περιποιούν τιμή σε κανέναν. Ήδη από το βήμα της ΔΕΘ ο Φάμελλος αναγκάστηκε να στείλει τις πρώτες προειδοποιητικές βολές προς την Αμαλίας. Ύστερα από αυτό δεν υπάρχει επιστροφή, σε κάθε εμφάνιση του κ. Φάμελλου ή όποιου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ το «θέμα Τσίπρα» θα είναι το μόνο θέμα συζήτησης. Και προφανώς, όσο δεν θα αποσαφηνίζεται το τοπίο τόσο θα ενισχύεται το κλίμα της καχυποψίας που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στην ένταση. Δεδομένου ότι το τελευταίο που θέλει στην παρούσα φάση ο Αλέξης Τσίπρας είναι να μπει σε μια υποβόσκουσα σύγκρουση με το κόμμα του, θα πρέπει άμεσα να μιλήσει de profundis με τον Σωκράτη Φάμελλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «παιδί του». Και με το «παιδί του» πρέπει να είναι ειλικρινής…

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή