Τι έχουνε τα έρμα και ψοφάνε, αναρωτιούνται πολλοί στο ΠΑΣΟΚ με αφορμή το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν κάνει το πέταγμα στις δημοσκοπήσεις που θα της έδινε την πιθανότητα να κλείσει την ψαλίδα με τη ΝΔ και να καρπωθεί τη φθορά της. Η κριτική που δέχεται ο Ανδρουλάκης είναι αντιφατική. Από τα αριστερά του ότι κλείνει το μάτι στη ΝΔ και στο ενδεχόμενο μελλοντικής κυβερνητικής συνεργασίας. Από τα (κέντρο)δεξιά του ότι λαϊκίζει και ότι ταυτίζεται ενίοτε με δυνάμεις όπως η αποκρουστική Κωνσταντοπούλου. Φρονώ πως τίποτα από τα δύο εν ισχύει. Τολμώ να πω με βεβαιότητα πως ακόμα και αν κάποιος γυρίσει ανάποδα τον Ανδρουλάκη, δεν θα συνεργαστεί με τον κ. Μητσοτάκη και τη Δεξιά. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει έντονα αναπτυγμένα αντιδεξιά ή και αντιμητσοτακικά ανακλαστικά, ενδεχομένως και λόγω κρητικής καταγωγής. Ταυτόχρονα, με την ίδια βεβαιότητα τολμώ να πω πως αν κάτι απορρίπτει ο Ανδρουλάκης είναι η ροπή προς τον λαϊκισμό.

Με πλήρη γνώση μπορώ να γράψω πως ουκ ολίγοι συνεργάτες του ή και πολιτικά στελέχη τον έχουν πιέσει να πει μια κουβέντα παραπάνω, όπως κάνει πάντα η αντιπολίτευση, πόσω δε μάλλον η (όποια) αξιωματική αντιπολίτευση. Το απορρίπτει μετά βδελυγμίας, διότι δεν θέλει να τον κατηγορήσουν πως αυτό που λέει είναι ανεφάρμοστο ή ακοστολόγητο. Συν τοις άλλοις, είναι ίσως και παραπάνω από όσο πρέπει θεσμικός σε όλα τα ζητήματα. Από τη στάση του στο Kοινοβούλιο έως την εκφορά του λόγου του. Άρα ούτε δεξιά στρίβει το ΠΑΣΟΚ, ούτε λαϊκίζει, ούτε αντιθεσμικά πορεύεται. Όπως επίσης όλες οι θέσεις του, ακόμα και αυτές που εισέπραξαν την πιο σκληρή κριτική, είναι στις ράγες της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και της κοινής λογικής. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη θέση που είχε για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που δικαιώθηκε πλήρως για όσα έλεγε αναφορικά με το έκτρωμα Πιερρακάκη και την εμφανή εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων.

Το ίδιο ισχύει με όσα έχει πει για τα Τέμπη, τις υποκλοπές, τον ΟΠΕΚΕΠΕ ή τις προτάσεις που έχει καταθέσει για τις εργασιακές σχέσεις, το Στεγαστικό, τις τράπεζες κ.λπ. Κατά συνέπεια δεν έχει κανένα πολιτικό πρόβλημα το ΠΑΣΟΚ, ούτε και έχει έλλειψη προγραμματικών θέσεων. Αν κάτι του λείπει εκτιμώ πως είναι οι τολμηρές πρωτοβουλίες. Αν πέρυσι τέτοια εποχή ο αναβαπτισμένος από την κομματική βάση Ανδρουλάκης είχε κάνει άνοιγμα στην προοδευτική αντιπολίτευση, σήμερα θα ήταν πρώτο κόμμα. Κανένας Αλέξης Τσίπρας δεν θα είχε πολιτικό χώρο για να αναπτύξει το σχέδιό του, αν είχε γίνει το πανδημοκρατικό κάλεσμα. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος, αλλά αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια. Για να έρθουμε στο τώρα. Με βάση και τα προαναφερθέντα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα είναι δομικόαφετηριακό. Ίσως το ΠΑΣΟΚ να έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο. Στις ηλικίες κάτω των 45 δεν γοητεύουν οι συνεχείς αναφορές στον Ανδρέα Παπανδρέου ή ακόμα και στον Κώστα Σημίτη. Θυμίζω ότι έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια από τον θάνατο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και άλλα 21 χρόνια από τότε που ο αείμνηστος Σημίτης αποχώρησε από την πρωθυπουργία. Επιπροσθέτως μπορεί να είναι δύσπιστες οι νεότερες γενιές με τα όσα έγιναν με το πρώτο μνημόνιο ή με τη συγκυβέρνηση με τον ακροδεξιό Σαμαρά.

Σημειώνω ότι αμφότερες ήταν εθνικά σωστές κινήσεις, αλλά άφησαν πολλά πλήγματα στο σώμα του ΠΑΣΟΚ, καθώς παραβιάστηκαν ταυτοτικές αρχές. Εν κατακλείδι και συμπερασματικά: Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι από τους λίγους πολιτικούς που δεν έχουν την παραμικρή δέσμευση. Δεν προέρχεται από τζάκι, δεν είναι κατασκεύασμα των μίντια, δεν τον ανέδειξε κάποιος εσμός συμφερόντων. Που σημαίνει ότι έχει λυμένα τα χέρια για να αναλάβει οποιαδήποτε τολμηρή πρωτοβουλία. Δεν έχει πλέον απολύτως τίποτα να χάσει, αντιθέτως έχει πολλά να κερδίσει…

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή