Πρώτα τα καλά νέα. Ο δάσκαλος της δημοσιογραφίας επέστρεψε και παρά το γεγονός ότι ανέλαβε καθήκοντα δίπλα στον πρωθυπουργό, χθες έγραψε άρθρο στην «Αυγή» με αφορμή το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ και τις σχετικές δηλώσεις Μητσοτάκη. Ο αντ' αυτού του Αλέξη προέβλεψε -αλίμονο- ότι το ταξίδι θα έχει θετικά αποτελέσματα. Μίλησε για τον «ενισχυμένο ρόλο της Ελλάδας». Κατέγραψε τις νέες γεωπολιτικές, οικονομικές και ενεργειακές δυνατότητες που ανοίγονται για τη χώρα, φυσικά χάρη στις προσπάθειες που έχουν κάνει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ως ρεαλιστής αναλυτής εγκωμίασε τη realpolitik που εφαρμόζουν Τσίπρας και Κοτζιάς. Και ως γνήσιος ινστρούκτορας, εγκάλεσε τον Μητσοτάκη για μικροψυχία, αναφορικά με τις συστάσεις που έκανε στον κ. Τσίπρα για τη στάση που πρέπει να κρατήσει στη συνάντηση με τον κ. Τραμπ.

Ύστερα τα κακά νέα. Ο δάσκαλος έχει κοντή μνήμη και δεν θυμάται τι έλεγε το κόμμα του όταν τον Αύγουστο του 2013 ο κ. Σαμαράς περνούσε το κατώφλι του Λευκού Οίκου για να συναντηθεί με τον κ. Ομπάμα. Αφετηριακά, να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καυτηρίαζε αυτό καθ' αυτό το ταξίδι στις ΗΠΑ, παρότι πρόεδρος ήταν ο Μπαράκ Ομπάμα και όχι ο «να μη μας βρει αυτό το κακό» Ντόναλντ Τραμπ.

Ξεπερνώντας, για την οικονομία της συζήτησης, τις παλαιές συμπλεγματικές λογικές του χώρου, πάμε στην αξιολόγηση που έκανε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ: «Με βάση τις δηλώσεις των δύο ηγετών και τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν, δεν προκύπτει κάποιο συγκεκριμένο και θετικό στοιχείο για τα ενδιαφέροντα και τα συμφέροντα της χώρας μας». Πώς χαρακτηρίζει ο δάσκαλος τον σχολιασμό που έκανε τότε η Κουμουνδούρου; Ηταν μικρόψυχος ο κ. Σκουρλέτης ή θεωρεί μεγαλόψυχη την αντίδρασή του;

Πάμε, όμως, και στο «ζουμί» της δήλωσης που έκανε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ: «Οι ΗΠΑ είναι σταθερά προσανατολισμένες στη συγκρότηση μιας ενεργειακής -και όχι μόνο- συμμαχίας μεταξύ Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας. Η υποχωρητική στάση της κυβέρνησης στη δημιουργία αυτής της συμμαχίας ενέχει κινδύνους αποσταθεροποίησης των σχέσεων της χώρας μας με τον αραβικό κόσμο, με πρόσθετο αποτέλεσμα να διευκολυνθεί η διείσδυση της Τουρκίας στις αραβικές χώρες».

Τα όσα έλεγε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ισχύουν τέσσερα χρόνια μετά; Οι συμφωνίες, π.χ. για τη Σούδα, δηλούν υποχωρητική στάση της κυβέρνησης; Κινδυνεύουν οι ελληνοαραβικές σχέσεις;

Από τα όσα συμφώνησαν Τραμπ-Τσίπρας διευκολύνεται η διείσδυση της Τουρκίας στις αραβικές χώρες;

Εντέλει, δάσκαλε, πότε είχε δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2013 ή το 2017;