«Στο ίδιο καζάνι βράζουμε» μου έλεγε τις προάλλες συγγενικό μου πρόσωπο που ζει στο εξωτερικό, σχολιάζοντας τα όσα συμβαίνουν σε όλο τον πλανήτη με τον κορωναϊό. Δεν έχει και άδικο. Η ίδια ανεβαίνει μέχρι την ταράτσα για να περπατήσει, σε απόσταση βέβαια από τους υπόλοιπους που αναζητούν έναν τρόπο να διασκεδάσουν τον εγκλεισμό.

Αυτή την παγκόσμια δυστοπία ζούμε όλοι με περιορισμούς, αποστάσεις και hashtag #menoumespiti.

Τον είπαν πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ασφαλώς τους πολέμους με τους πραγματικούς εχθρούς, κάποιοι ίσως να αναπολούν και το ραδιόφωνο που ήταν κρυμμένο στο πηγάδι και έβγαινε το βράδυ για τα νέα.

Εμείς πάλι από πληροφόρηση, άλλο τίποτα. Ας είναι καλά τα social media. Περισσεύουν όμως οι κακές ειδήσεις και η παραπληροφόρηση.

Ερώτηση: Υπάρχει τρόπος να βρούμε κάτι καλό μέσα από όλο αυτό;
Απάντηση: Ναι, αρκεί να είμαστε λίγο πιο παρατηρητικοί.

Πάρτε τους πίνακες με τα κρούσματα και κάντε ένα κόπο να κοιτάξετε στην τελευταία στήλη, την πράσινη. Είναι καλό να βλέπουμε ότι χιλιάδες ασθενείς αναρρώνουν.

Είναι καλό επίσης να μην υποτιμούμε τους ανθρώπους που βγαίνουν στο μπαλκόνι για να χειροκροτήσουν τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Ούτε τους παράφωνους ή αυτοσχέδιους μουσικούς που προσπαθούν να διασκεδάσουν την πλήξη όλων.

Είναι καλό επίσης που εμείς οι νεότεροι μάθαμε στους γονείς μας να χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα ώστε να μας μιλάνε από τις κάμερες, να πληρώνουν λογαριασμούς σε τράπεζες, ακόμα και να κάνουν ψώνια on line.

Είναι καλό επίσης που είδα μια ανακοίνωση σε μια πολυκατοικία (προσεχώς, μπορεί και στη δική μου) που λέει ότι «όποιος ηλικιωμένος δεν μπορεί να βγει έξω να κάνει τα ψώνια να μου πει να πάω εγώ». Την ίδια ώρα, άλλοι προσφέρουν δωρεάν σπίτια για γιατρούς και νοσηλευτές ή απλά το χρόνο τους για να βοηθήσουν όσους δεν έχουν καθόλου σπίτι.

Είναι καλό επίσης που μάθαμε να πλένουμε τα χέρια μας. Και αν τώρα το κάνουμε με μανία, ας μείνει και η μισή συνήθεια «μετά».

Είναι καλό επίσης που μετράμε πάλι τους φίλους μας, έστω και μέσω των application. Που γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τους οικείους μας, που διαπιστώνουμε πόσο ανυπόφοροι είμαστε, αλλά και πόσο απαραίτητοι.

Είναι καλό επίσης που σεβόμαστε τον εαυτό μας και καθόμαστε σπίτι για να μην την πληρώσουν οι πλέον αδύναμοι. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, τι να κάνουμε, αλλά μειώνονται. Και όχι επειδή το είπε ο Σπύρος Παπαδόπουλος στην τηλεόραση ή κάποια ανθυπο-celebrity στα κοινωνικά δίκτυα.

Σίγουρα υπάρχουν και άλλα καλά νέα, ο καθένας μπορεί να συμπληρώσει τη λίστα με το δικό του τρόπο.

Στη δική μου λίστα θα συμπλήρωνα και τα εξής: Για πρώτη φορά άκουσα έναν πρωθυπουργό να λέει ότι τα δύσκολα δεν είναι πίσω, αλλά μπροστά μας. Και ότι δεν έρχονται ακόμα καλύτερες μέρες, αλλά περίπλοκες.

Δεν είναι απλό να είσαι πολιτικός και να λες κάτι τέτοιο σε έναν λαό που έχει μάθει να του χαϊδεύουν τα αφτιά και που έχει περάσει και μια 10ετία κρίσης.

Χαίρομαι επίσης που υπάρχουν άνθρωποι σαν τον κύριο Τσιόδρα, ο οποίος με υπομονή, ηρεμία και σαφήνεια σού λέει την επιστημονική αλήθεια και τι οφείλεις να κάνεις ως πολίτης.

Μακάρι να διαψεύσουμε την περίφημη φράση που είχε πει τη δεκαετία του 1980 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρίγκαν: «The nine most terrifying words in the English language are ‘I am from the government and I am here to help’» (οι εννέα πιο τρομακτικές λέξεις της αγγλικής γλώσσας είναι «είμαι από την κυβέρνηση και είμαι εδώ να βοηθήσω»).

Δεν γνωρίζει κανείς πότε θα έρθει η επόμενη μέρα. Ας έχουμε όμως υπόψη ότι στην έρημη Βενετία τα νερά καθάρισαν και στα κανάλια κυκλοφορούν πάλι ψάρια.

Η φύση βρίσκει πάντα τον τρόπο. Εμάς δεν μας χρειάζεται. Ξεκάθαρα.