Ο Ταγίπ Ερντογάν και η Τουρκία κέρδισαν ουσιαστικά τις περιοχές της Ροζάβα , στέλνοντας τους Κούρδους ανατολικά του Ευφράτη και ακυρώνοντας , επί τους παρόντος , την προσπάθεια της συγκρότησης ανεξάρτητου Κουρδιστάν.  Επίσης το δικαίωμα να υπάρχει τουρκικός στρατός σε έκταση 30 περίπου χιλιομέτρων στη Συρία και να επιστρέψουν στα εδάφη αυτά 2 εκατ  Σύριοι σουνίτες  πρόσφυγες , που διαβιούν στη Τουρκία μέχρι σήμερα.  Χάνουν όπως όλα δείχνουν την ευκαιρία να ελέγξουν τις περιοχές Κομπάνι, Μαμπίντζ, Ράκα  και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου του Ντέιρ Εζ-Ζορ.

 Ο πρόεδρος Τραμπ προέβαλε την προεκλογική του ατζέντα όπου προβλεπόταν και προβλέπεται  η επιστροφή ων στρατιωτών από τα μέτωπα των περιφερειακών πολέμων, σε ένα νέου τύπου «δόγμα Μονρόε».  Οι ΗΠΑ φέρονται ότι κλείνουν συνολικά τις  εμφύλιες πολεμικές συγκρούσεις στη Συρία, που έχουν διαρκέσει 8 περίπου χρόνια και είχαν κόστος πέραν από την καταστροφή της χώρας, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια εκτοπισμένους.  Ταυτόχρονα παραχωρούν την επιρροή της Συρίας στη Ρωσία , διατηρώντας  αντιστοίχως τον έλεγχο του Ιράκ στη Μεσοποταμία . Είναι εμφανής η προώθηση μια νέας συμφωνίας τύπου Γιάλτας , μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στην Εγγύς Ανατολή. 

 Παρά τις σφοδρές αντιδράσεις που υπάρχουν τόσο στους κύκλους των στρατιωτικών όσο και των διπλωματών , του Κογκρέσου αλλά και των μίντια για την εγκατάλειψη των συμμάχων των ΗΠΑ, των Κούρδων της Συρίας στη μάχη ενάντια στον ISIS και την τζιχάντ  , ο Λευκός Οίκος πανηγυρίζει γιατί ένα ακόμη «θερμό μέτωπο» κλείνει . Το περίφημο «σύνδρομο της Σαιγκόν» (περί αναξιόπιστης Αμερικής απέναντι στους συμμάχους της ) επιστρέφει στην Ασία, την Εγγύς Ανατολή, την Αφρική και την Μεσόγειο , με τις διπλωματικές αποστολές και τις άλλες αποστολές των ΗΠΑ στις διάφορες χώρες  να έχουν μπροστά τους πολύ δουλειά για να αντιστρέψουν το έλλειμμα εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκε ή και καλλιεργείται από τις ανταγωνιστικές «μεγάλες δυνάμεις»  των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο όπως η Ρωσία και η Κίνα.

Στους κερδισμένους της όλης εξέλιξης με την εισβολή της Τουρκίας στην Συρία , λογίζεται και ο πρόεδρος της Συρίας Άσαντ . Πρώτον γιατί  παραμένει ισχυρός , με το τέλος του πολέμου. Μόνος αυτός από τους ηγέτες των Αράβων που απείλησε η «Αραβική Άνοιξη» πριν από περίπου μια δεκαετία. Δεύτερον γιατί με το σχέδιο ειρήνευσης προσμετράτε στα εδάφη που ελέγχει ένα επιπλέον 25% του συνόλου της χώρας. Τρίτον γιατί πλέον οι Κουρδικές πολιτοφυλακές  εστράφησαν προς αυτόν για την κάλυψη τους από τον τουρκικό βαρβαρισμό και θα αποτελέσουν μέρος του τακτικού στρατού της Συρίας. Μάλιστα θα διαπραγματευθεί μαζί τους στο πλαίσιο του νέου Συντάγματος που θα συγκροτηθεί με παρεμβάσεις από τη Μόσχα, τον βαθμό αυτονομίας των περιοχών που με τη νέα χάραξη ελέγχουν.

Στους κερδισμένους και η Ρωσία ή οποία σταθεροποιεί και ενισχύει την παρουσία της στην Μεσοποταμία,  διατηρεί ισχυρή την επιρροή της στην Τουρκία και μοιράζει τις κρίσιμες ζώνες στο τρίγωνο Μέση Ανατολή, Αφρική, Ευρώπη με τις ΗΠΑ απέναντι στον «δρόμο τους μεταξιού»  της Κίνας  μέσα από μια διαδικασία Γιάλτας , του τέλους του Β’ΠΠ. 

Τι θα συμβεί από εδώ και μπρός; Η Τουρκία με την επέμβαση της στη Συρία στο μοντέλο της Κύπρου του 1974, ή με παρόμοια διαδικασία που παλαιότερα ενσωμάτωσε και εποίκησε τις περιοχές της Αλεξανδρέττας , άλλαξε τους κανόνες ‘εμπλοκής». Ο Τ. Ερτνογάν και το καθεστώς της Άγκυρας απέδειξαν ότι όποιος τολμά να χρησιμοποιήσει στρατιωτικά μέσα κερδίζει έναντι των άλλων που εμμένουν στα διπλωματικά μέσα και τις κυρώσεις.

 Μεταξύ αυτών η Ελλάδα , αλλά και η ευρωπαϊκή οντότητα στο σύνολο της . Είναι μάλιστα σημαντικό το γεγονός ότι η Τουρκία επιχείρησε στην ουσία «μισό « πόλεμο , αφού κίνησε ισχυρές δυνάμεις του στρατού της, όμως στην ουσία επί συριακού εδάφους στη «θερμή σύγκρουση» συμμετείχαν οι μονάδες της Συριακής αντιπολίτευσης  συνδεόμενες οι περισσότερες με το δίκτυο της Αλ Κάιντα- Αλ Νούσρα , οι Τουρκμένοι, αλλά και μαχητές του ISIS που απλά άλλαξαν στολή.

 Το επόμενο χρονικό διάστημα η Τουρκία ακολουθώντας τις προτεραιότητες του «Εθνικού Όρκου» (1920) θα επιχειρήσει  δυναμική παρέμβαση στο «τραπέζι» των ενεργειακών αποθεμάτων της Ανατολικής Μεσογείου απέναντι στην Κύπρο, Ισραήλ, Ελλάδα, Αίγυπτο ( την επονομαζόμενη «Μεσογειακή Συμμαχία») , αλλά και να κλείσει οριστικά υπέρ της το Κυπριακό.

 Στη συνέχεια το πιθανότερο είναι στη βάση ‘απειλής πολέμου’  να πιέσει την «δειλή»  Ελλάδα για συνεκμετάλλευση των περιοχών του Αιγαίου και της Κρήτης  , με διπλωματική συμφωνία.

 Και όλα αυτά μέσα στο κενό αποφασιστικής παρέμβασης από τις ΗΠΑ, που δημιουργείται εξαιτίας των εκλογών του 2020 και τον κρίσιμο χρόνο που δημιουργείται μέχρι να αναλάβει αρμοδιότητες ο επόμενος ένοικος στον Λευκό Οίκο, 2021,  ακόμη και αν αυτός είναι και πάλι ο Ντ. Τράμπ όπερ και το πιθανότερο με τα σημερινά δεδομένα.