Σε κάθε σύγχρονη δηµοκρατία, τα εθνικά σύµβολα αποτελούν θεµέλιο συλλογικής ταυτότητας. Η σηµαία, τα µνηµεία, οι εθνικές επέτειοι και οι χώροι µνήµης δεν είναι απλώς τελετουργικά κατάλοιπα του παρελθόντος - είναι ζωντανοί φορείς Ιστορίας και αξιών που συγκροτούν τη συνείδηση ενός λαού. Αυτά τα σύµβολα ενώνουν τις γενιές, µεταφέροντας το µήνυµα ότι η ελευθερία και η δηµοκρατία δεν είναι δεδοµένες - είναι κατακτήσεις που απαιτούν ευθύνη και σεβασµό.

Στην Ελλάδα τα εθνικά σύµβολα κουβαλούν ένα ιδιαίτερο βάρος, καθώς είναι δεµένα µε αγώνες για ανεξαρτησία και θυσίες. Ο Μνηµειακός Χώρος του Αγνώστου Στρατιώτη, για παράδειγµα, δεν είναι τόπος πολιτικής έκφρασης, αλλά ιερός χώρος εθνικής ενότητας.

Εκεί δεν τιµούµε ένα όνοµα ή µία ιδεολογία - τιµούµε όλους όσοι έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα, ανεξαρτήτως πολιτικής, κοινωνικής ή θρησκευτικής ταυτότητας.

Η ουσία αυτού του Μνηµείου βρίσκεται ακριβώς στην ανωνυµία του - στην καθολικότητα της Θυσίας.

Όταν τα εθνικά σύµβολα γίνονται πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, τότε χάνουν το περιεχόµενό τους και µετατρέπονται σε εργαλεία συγκυριακής χρήσης.

Η πολιτική, όµως, οφείλει να υπερασπίζεται τους θεσµούς και όχι να τους εκµεταλλεύεται. Ο σεβασµός στα εθνικά σύµβολα είναι πράξη δηµοκρατικής ωριµότητας, όχι απλώς τυπικής ευπρέπειας.

Αν τα αφήσουµε να διχάζουν, προδίδουµε τον σκοπό για τον οποίο δηµιουργήθηκαν: να υπενθυµίζουν όσα µας ενώνουν.

Στη σύγχρονη Ελλάδα, η ανάγκη για ενότητα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Σε µια εποχή έντονων κοινωνικών και πολιτικών διαφορών, τα εθνικά σύµβολα µπορούν και πρέπει να λειτουργούν ως κοινός ηθικός τόπος: εκεί όπου συναντιούνται ο σεβασµός, η ευθύνη και η αγάπη για την πατρίδα.

Ο τρόπος µε τον οποίο στεκόµαστε απέναντί τους δείχνει όχι µόνο τι πιστεύουµε για το παρελθόν µας, αλλά και πώς οραµατιζόµαστε το µέλλον µας.

*Γραµµατέας Στρατηγικού Σχεδιασµού & Επικοινωνίας της Νέας ∆ηµοκρατίας