Η γενιά που δεν πρόλαβε
Άρθρο γνώμης
Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς θα ακούσουν έναν πολιτικό µόνο αν άρει κάποια από τα εµπόδια που δυσκολεύουν τον καθηµερινό αγώνα τους
Τα πολιτικά κόµµατα σε όλο τον κόσµο προσπαθούν να κερδίσουν τους νέους ψηφοφόρους, καθώς η επικράτηση σε αυτή την ηλικιακή οµάδα είναι χρήσιµη για λόγους εικόνας και ουσίας. Τα τελευταία χρόνια, όµως, ακόµα πιο σηµαντικό ρόλο στην έκβαση των εκλογών έχουν οι ηλικίες άνω των 65. Σε αντίθεση µε τις ηλικίες 40-54, που έχουν περάσει σε δεύτερη µοίρα για τα κοµµατικά επιτελεία. Η νέα γενιά είχε πάντα προνοµιακή θέση στη ρητορική των πολιτικών ηγετών. Ο Γεώργιος Ράλλης είχε δηλώσει ότι δύο πράγµατα τον συγκινούν: «Ο εθνικός ύµνος και οι νέοι». Η δηµόσια δωρεάν Παιδεία, η οικοδόµηση εκπαιδευτηρίων και πανεπιστηµιακών σχολών και οι εκπαιδευτικές µεταρρυθµίσεις πάντα βρίσκονταν στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης και αντιπαράθεσης ανάµεσα στα κόµµατα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου στα ’80s κατέβασε το δικαίωµα ψήφου στα 18, εµπιστεύθηκε τριαντάρηδες σε θέσης ευθύνης, έκανε µαζικές προσλήψεις στον ευρύτερο δηµόσιο τοµέα, αλλά δεν ξεχνούσε ούτε τους µεγαλύτερους. Χαρακτηριστική ήταν η φράση του για «τα περήφανα νιάτα και τα τιµηµένα γηρατειά».
Στην πρώτη κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ θεσµοθετήθηκαν τα ΚΑΠΗ, δόθηκαν απλόχερα συντάξεις και ιδρύθηκε το ΕΣΥ. Τα τελευταία χρόνια η πολιτική ισχύς των συνταξιούχων ενισχύθηκε. Πρώτον, γιατί λόγω της αύξησης του προσδόκιµου ζωής και της δηµογραφικής κάµψης αυξήθηκε το πλήθος και, δεύτερον, γιατί µειώθηκε η εκλογική συµµετοχή όλων των υπόλοιπων ηλικιών. Γι’ αυτό οι πολιτικοί άρχισαν να µιλούν συχνότερα για εκείνους και να τους συµπεριλαµβάνουν στις πολιτικές τους. Ανάµεσα στους νέους και στους ηλικιωµένους υπάρχει σήµερα µια γενιά που πέρασε από πολλές συµπληγάδες. Είναι όσοι θυµούνται ως έφηβοι και νέοι τις εποχές της αστακοµακαρονάδας, που τους δηµιούργησαν τεράστιες προσδοκίες για τη µετέπειτα ζωή τους. Προσδοκίες που έµελλε να καταρρίψει η χρεοκοπία της χώρας. Οι µεγαλύτεροι εξ αυτών έζησαν τις καταλήψεις στα σχολεία, οι µικρότεροι τις κινητοποιήσεις για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο το 2008. Στις αρχές της δεκαετίας του 2010 αποκαλέσθηκαν «γενιά των 592 ευρώ», από τον κατώτατο µισθό της εποχής, ενώ αργότερα δεν µπορούσαν να βρουν ούτε αυτόν. Αρκετοί ξενιτεύτηκαν, κάποιοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στα παιδικά τους δωµάτια, όπως περιγράφει η δηµοσιογράφος Αστερόπη Λαζαρίδου στο βιβλίο της «Μην πατάς ξυπόλυτη». Εχασαν χρόνια παραγωγικής ζωής και ευκαιρίες από κρίση σε κρίση. Ο πενηντάρης τραγουδοποιός Φοίβος ∆εληβοριάς έχει γράψει τραγούδια γι’ αυτή τη γενιά, που «δεν πρόλαβε», ενώ ο σαραντάρης ράπερ Λεξ διαπιστώνει ότι από αυτούς που ήµασταν έφηβοι στα ’90s «όσοι µείναµε στη χώρα αυτή µετά το ’09 µεγαλώσαµε και γίναµε η χειρότερη γενιά».
Αυτή η γενιά λοιπόν δεν µπορεί να «χαµογελάσει» µε επιδοµατικές πολιτικές της κυβέρνησης, ούτε να πειστεί από τις εξαγγελίες µιας αντιπολίτευσης που διαθέτει συνοµήλικους πολιτικούς αρχηγούς: τον Νίκο Ανδρουλάκη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Αλέξη Χαρίτση. Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς θα ακούσουν έναν πολιτικό µόνο αν άρει κάποια από τα εµπόδια που δυσκολεύουν τον καθηµερινό αγώνα τους, αν ελαφρύνει κάπως τα βάρη που φορτώθηκαν τα προηγούµενα χρόνια τους, αν δουν µε τα µάτια τους να βελτιώνεται το κράτος, οι υπηρεσίες του, οι υποδοµές, οι ευκαιρίες, τα σπίτια στα οποία ζουν. Είναι δίκαιο να απαιτούν άµεσες λύσεις. Οι γενιές που δεν πρόλαβαν βιάζονται µήπως και προλάβουν.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
Στην πρώτη κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ θεσµοθετήθηκαν τα ΚΑΠΗ, δόθηκαν απλόχερα συντάξεις και ιδρύθηκε το ΕΣΥ. Τα τελευταία χρόνια η πολιτική ισχύς των συνταξιούχων ενισχύθηκε. Πρώτον, γιατί λόγω της αύξησης του προσδόκιµου ζωής και της δηµογραφικής κάµψης αυξήθηκε το πλήθος και, δεύτερον, γιατί µειώθηκε η εκλογική συµµετοχή όλων των υπόλοιπων ηλικιών. Γι’ αυτό οι πολιτικοί άρχισαν να µιλούν συχνότερα για εκείνους και να τους συµπεριλαµβάνουν στις πολιτικές τους. Ανάµεσα στους νέους και στους ηλικιωµένους υπάρχει σήµερα µια γενιά που πέρασε από πολλές συµπληγάδες. Είναι όσοι θυµούνται ως έφηβοι και νέοι τις εποχές της αστακοµακαρονάδας, που τους δηµιούργησαν τεράστιες προσδοκίες για τη µετέπειτα ζωή τους. Προσδοκίες που έµελλε να καταρρίψει η χρεοκοπία της χώρας. Οι µεγαλύτεροι εξ αυτών έζησαν τις καταλήψεις στα σχολεία, οι µικρότεροι τις κινητοποιήσεις για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο το 2008. Στις αρχές της δεκαετίας του 2010 αποκαλέσθηκαν «γενιά των 592 ευρώ», από τον κατώτατο µισθό της εποχής, ενώ αργότερα δεν µπορούσαν να βρουν ούτε αυτόν. Αρκετοί ξενιτεύτηκαν, κάποιοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στα παιδικά τους δωµάτια, όπως περιγράφει η δηµοσιογράφος Αστερόπη Λαζαρίδου στο βιβλίο της «Μην πατάς ξυπόλυτη». Εχασαν χρόνια παραγωγικής ζωής και ευκαιρίες από κρίση σε κρίση. Ο πενηντάρης τραγουδοποιός Φοίβος ∆εληβοριάς έχει γράψει τραγούδια γι’ αυτή τη γενιά, που «δεν πρόλαβε», ενώ ο σαραντάρης ράπερ Λεξ διαπιστώνει ότι από αυτούς που ήµασταν έφηβοι στα ’90s «όσοι µείναµε στη χώρα αυτή µετά το ’09 µεγαλώσαµε και γίναµε η χειρότερη γενιά».
Αυτή η γενιά λοιπόν δεν µπορεί να «χαµογελάσει» µε επιδοµατικές πολιτικές της κυβέρνησης, ούτε να πειστεί από τις εξαγγελίες µιας αντιπολίτευσης που διαθέτει συνοµήλικους πολιτικούς αρχηγούς: τον Νίκο Ανδρουλάκη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Αλέξη Χαρίτση. Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς θα ακούσουν έναν πολιτικό µόνο αν άρει κάποια από τα εµπόδια που δυσκολεύουν τον καθηµερινό αγώνα τους, αν ελαφρύνει κάπως τα βάρη που φορτώθηκαν τα προηγούµενα χρόνια τους, αν δουν µε τα µάτια τους να βελτιώνεται το κράτος, οι υπηρεσίες του, οι υποδοµές, οι ευκαιρίες, τα σπίτια στα οποία ζουν. Είναι δίκαιο να απαιτούν άµεσες λύσεις. Οι γενιές που δεν πρόλαβαν βιάζονται µήπως και προλάβουν.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
