Πριν από περίπου 20 χρόνια σε µια γειτονιά του ∆ήµου Αθηναίων η τότε υπουργός Παιδείας προσερχόταν σε εκδήλωση. Ενας εκπαιδευτικός την περίµενε στην είσοδο του κτιρίου για να της πει τα παράπονά του για τις υπηρεσίες του υπουργείου και κατέληξε µε τη φράση: «Κυρία υπουργέ, στο κάτω-κάτω το υπουργείο σας υπάρχει για µας τους εκπαιδευτικούς». Η Γιαννάκου, εκνευρισµένη, του απάντησε: «Οχι, αγαπητέ µου, το υπουργείο υπάρχει για να µαθαίνουν γράµµατα οι µαθητές». Τον άφησε εµβρόντητο και προχώρησε προς την εκδήλωση. Ακολουθώντας την ενώ έµπαινε στην αίθουσα, την άκουσα να λέει σε έναν συνεργάτη της: «Αύριο θέλω στο γραφείο µου τον διευθυντή τάδε».

Οταν ύστερα από χρόνια θύµισα στην αείµνηστη πλέον Γιαννάκου το περιστατικό, δεν το θυµόταν, αλλά θεώρησε πολύ λογική την απάντηση που έδωσε στον εκπαιδευτικό, καθώς και το ότι κάλεσε τους διευθυντές για περαιτέρω πληροφορίες. Η ιστορία έχει επαναληφθεί, άλλωστε, σε πολλές παραλλαγές, µε γιατρούς, που στο πλαίσιο κάποιας διεκδίκησης θεωρούν ότι τα νοσοκοµεία υπάρχουν για να τα στελεχώνουν, στρατιωτικούς, που έχουν ανάλογη άποψη για τις Ενοπλες ∆υνάµεις, και ούτω καθεξής, µε τον πολιτικό τους προϊστάµενο να απαντά κάτι ανάλογο. Από τα χρόνια της κυβέρνησης Κώστα Καραµανλή µοιάζει να έχουν περάσει αιώνες σε αυτή τη χώρα. Ειδικά την περίοδο των µνηµονίων, οι δηµόσιοι υπάλληλοι έγιναν πολλές φορές «σάκος του µποξ» για τους «αγανακτισµένους» πολίτες. Πολύ συχνές οι λεκτικές επιθέσεις από εργαζοµένους στον ιδιωτικό τοµέα, που είδαν τα εισοδήµατά τους να µειώνονται δραµατικά ή να χάνουν τη δουλειά τους και να αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας σε σχέση µε τους δηµοσίους υπαλλήλους, που είχαν την «ιερή µονιµότητα». Εργαζόµενοι σε ∆ηµόσιο και ιδιωτικό τοµέα ήταν επί δεκαετίες δύο διαφορετικά σύµπαντα.

Πρόσφατα δόθηκε για πρώτη φορά στους πολίτες η δυνατότητα να αξιολογήσουν τις υπηρεσίες του κράτους. Στην παρουσίαση αυτής της δράσης, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε και στην πρωτοβουλία για την αναθεώρηση του Αρθρου 103 για την άρση της µονιµότητας των δηµοσίων υπαλλήλων. Οι δηµοσκοπήσεις δείχνουν ότι ακόµα και στους δηµοσίους υπαλλήλους η τοποθέτηση απέναντι στην άρση της µονιµότητας είναι πλειοψηφική, ενώ για πρώτη φορά θεσπίστηκαν και δίνονται µπόνους παραγωγικότητας στο ∆ηµόσιο. Οι δηµόσιοι υπάλληλοι που επιτυγχάνουν τους στόχους βλέπουν ότι αυτή η προσπάθεια αναγνωρίζεται ηθικά και οικονοµικά. Πιθανότατα τα χρόνια που πέρασαν να µας ωρίµασαν όλους. Οι δηµόσιοι υπάλληλοι υπέστησαν και εκείνοι δυσκολίες λόγω των µνηµονίων και είδαν επί χρόνια µισθούς και προσλήψεις να παγώνουν. Οι υπόλοιποι αντιλήφθηκαν ότι οι δηµόσιοι υπάλληλοι δεν είναι «πατρίκιοι» ούτε «σάκος του µποξ» για να βγάζουν τα νεύρα τους.

Απέχουµε πολύ από την εποχή που ο Αντώνης της ταινίας του Τσιώλη «Ας περιµένουν οι γυναίκες» φερόταν να λέει σε έναν έφορο ότι «το ΠΑΣΟΚ ήρθε να σας µάθει πως δουλειά σας είναι να σταθείτε δίπλα στον λαό και τα προβλήµατά του». Απέχουµε πολύ και από την εποχή που η Μαριέττα έδινε τις µάχες του αυτονόητου. Σίγουρα θα χαιρόταν που η αξιολόγηση εφαρµόζεται σήµερα στην πράξη, και µάλιστα µε µια άλλη ΟΝΝΕ∆ίτισσα, τη Σοφία Ζαχαράκη, να κάθεται στο ίδιο ακριβώς γραφείο. Υπουργοί και βουλευτές οφείλουν να προχωρήσουν.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά