Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες των ’80s είναι το «Βίος και πολιτεία» του Νίκου Περάκη. Είναι η ταινία στην οποία ένας ιδιοφυής ηλεκτρονικός, ο Μιχάλης Καραµάνος, που εργάζεται στον τηλεπικοινωνιακό οργανισµό, απειλεί να ανατινάξει το κτίριο του Οργανισµού µε έναν εκρηκτικό µηχανισµό και πετυχαίνει να του δοθούν 10 λεπτά, ώστε να εκφωνήσει ένα διάγγελµα στην κρατική τηλεόραση.

Λίγο πριν από το διάγγελµα διαπιστώνει ότι όσα σχεδίαζε να πει έχουν ήδη ειπωθεί από τον πρωθυπουργό. Απλώς αυτά που θα έλεγε ως κριτική συµπεριλήφθηκαν στον λόγο του πρωθυπουργού ως αυτοκριτική. Και έτσι ο πρωταγωνιστής δεν είχε πλέον τι να πει στο διάγγελµά του. Πώς θυµήθηκα την ταινία; Μα, από την κριτική που ασκούν στον σηµερινό πρωθυπουργό οι προκάτοχοί του στο Μέγαρο Μαξίµου κατά χρονολογική σειρά: Κώστας Καραµανλής, Αντώνης Σαµαράς και Αλέξης Τσίπρας. Εκείνοι δεν χρειάζεται, βέβαια, να χρησιµοποιήσουν τέτοια µέσα για να επιτύχουν τη δηµοσιότητα. Εχει, όµως, ενδιαφέρον το βήµα από το οποίο επιλέγουν να τοποθετηθούν. Καραµανλής και Σαµαράς έχουν επιλέξει να µιλούν από κοινού σε παρουσιάσεις βιβλίων που οργανώνονται στο Πολεµικό Μουσείο. Ο Αλέξης Τσίπρας αξιοποιεί πλέον το ίδρυµα που φέρει το όνοµά του. Εχουν και αυτές οι επιλογές τον συµβολισµό τους.

Στις τοποθετήσεις τους ασκούν κριτική στη σηµερινή κυβέρνηση, όπως είχε σκοπό να κάνει ο Καραµάνος, χωρίς όµως να έχουν κάνει την αυτοκριτική τους είτε κατά τη θητεία τους, όπως έκανε ο πρωθυπουργός της ταινίας, είτε µετά το πέρας της θητείας. Αυτό έχει ως αποτέλεσµα το κοινό στο οποίο απευθύνονται να αποτελεί πλέον ένα µέρος εκείνου στο οποίο απευθύνονταν ως επικεφαλής των κοµµάτων τους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει σήµερα µια µοναδική ευκαιρία. Ενόψει του Συνεδρίου της Νέας ∆ηµοκρατίας µπορεί να κάνει µια συνολική αποτίµηση της δικής του θητείας, αλλά και των προηγουµένων θητειών του κόµµατος. Να προβάλει τις επιτυχίες, να εξηγήσει τις αστοχίες και να περιγράψει πώς θα τις θεραπεύσει µέσα στα επόµενα χρόνια. Αλλωστε, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρωθυπουργός έχει παραδεχτεί τις αδυναµίες και έχει διορθώσει αποφάσεις που δεν απέδωσαν, όπως έπραξε µε την ίδρυση των υπουργείων Μετανάστευσης και Προστασίας του Πολίτη.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο κ. Μητσοτάκης µπορεί να τοποθετηθεί τόσο µε την ιδιότητα του προέδρου της Ν.∆. όσο και µε τις ιδιότητες του πρωθυπουργού και του Ευρωπαίου ηγέτη. Αλλωστε, µεγάλο µέρος της κριτικής των πρώην πρωθυπουργών εστιάζεται στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτή η πτυχή ίσως να είναι η σηµαντικότερη. Η συµµετοχή της Νέας ∆ηµοκρατίας στο ΕΛΚ αποτελεί ένα όπλο που διαθέτει µόνο η ίδια στην ελλαδική πολιτική αρένα. Και σίγουρα δεν διαθέτουν κάτι ανάλογο κόµµατα όπως η Ελληνική Λύση και η Πλεύση Ελευθερίας. Οι πρώην πρωθυπουργοί δεν πρόκειται να µείνουν άφωνοι, όπως ο Καραµάνος στο τέλος της ταινίας. Ισως οι κύριοι Σαµαράς και Τσίπρας, αν προχωρήσουν στην ίδρυση νέων σχηµάτων, να αναγκαστούν να κάνουν αυτοκριτική για τα δικά τους πεπραγµένα, στα οποία συµµετείχαν βέβαια πολλοί υπουργοί που πλέον δεν τους ακολουθούν.

Ισως να εξηγήσουν τα σχέδιά τους για το µέλλον, αλλά και µε ποιες συµµαχίες προτίθενται να τα υλοποιήσουν. Και να συγκριθούν µε το σχέδιο και τη συµµαχία που έχει οικοδοµήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά