Ο θάνατος του Robert Redford ήταν µια αφορµή για µία γενικευµένη νοσταλγία. Τα µέσα κοινωνικής δικτύωσης γέµισαν µε αναρτήσεις για τις ταινίες του, για τους αγώνες του, ακόµη και για τους µήνες που πέρασε στην Κρήτη τη δεκαετία του ‘60. Είναι κάτι που συµβαίνει για τους µεγάλους χολιγουντιανούς σταρ που φεύγουν από τη ζωή, αλλά ο συγκεκριµένος είχε και κάτι παραπάνω. Είχε πρωταγωνιστήσει στο «The way we were» του Syndney Pollack, που στα ελληνικά αποδόθηκε µε τον τίτλο «Τα καλύτερά µας χρόνια». Η ταινία παρουσιάζει την πορεία µιας παρέας τεσσάρων συµφοιτητών σε κολέγιο των ΗΠΑ από το 1937 έως το 1957.

Οι συµµετέχοντες στην απολιτίκ παρέα του Hubbell, τον οποίο υποδύεται ο Redford, συνηθίζουν να θέτουν ερωτήµατα για την καλύτερη θεατρική παράσταση που είδαν ή το καλύτερο ξενοδοχείο που έµειναν. Σε ένα σηµείο της ταινίας o φίλος του τον ρωτά για την καλύτερη χρονιά. Εκείνος αµφιταλαντεύεται ανάµεσα σε 1944, 1945 και 1946. Η γενιά του Hubbell πολέµησε στον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο και ήταν λογικό να νοσταλγεί τα χρόνια της αφυπηρέτησης και της ειρήνης. H γενιά του Redford, που γεννήθηκε το 1936, ταυτίστηκε µε τις µεγάλες προσδοκίες που δηµιούργησε η µεταπολεµική εποχή. Οι επόµενες γενιές αγάπησαν τον κινηµατογράφο µέσα από τις ταινίες του, όπως τα «Καλύτερά µας χρόνια» που προβλήθηκε το 1973. Κάθε γενιά συνηθίζει να θεωρεί τα νιάτα της την πιο όµορφη εποχή. Απολιτίκ σαν τον Hubbell και πολιτικοποιηµένοι σαν την Katie της ταινίας έχουν τις αγαπηµένες τους εποχές και τις αγαπηµένες τους πολιτικές εποχές, που είναι πιθανό να καθορίζουν σε έναν βαθµό τις εκλογικές τους επιλογές.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση στα καθ’ ηµάς είναι οι ψηφοφόροι τού -άλλοτε κραταιού- ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι νοσταλγούν την προ δηµοψηφίσµατος περίοδο, σήµερα, βρίσκονται εγγύτερα στην Πλεύση Ελευθερίας και το ΜέΡΑ25, όσοι νοσταλγούν τη δεύτερη κυβερνητική θητεία είναι πιο κοντά στη Νέα Αριστερά, στην οποία κατέληξαν οι περισσότεροι υπουργοί του Αλέξη Τσίπρα, και στον σηµερινό ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνω των 65, που γνώρισαν την πολιτική στα χρόνια της παντοκρατορίας του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι οι πιο πιστοί οπαδοί του «ΠΑΣΟΚ- ωραία χρόνια». Οσοι εκτίµησαν το εκσυγχρονιστικό όραµα του Κώστα Σηµίτη σήµερα µοιράζονται ανάµεσα στο Κίνηµα και τη Ν.∆., όπου µεταπήδησαν κάποιοι από τους υπουργούς εκείνης της εποχής, όπως ο Μ. Χρυσοχοΐδης, ο Γ. Φλωρίδης και πλέον ο Α. Λοβέρδος. Στο κυβερνών κόµµα επίσης υπάρχουν νοσταλγοί της περιόδου Εβερτ- Καραµανλή και πολύ περισσότερο των περιόδων Αβέρωφ και Σαµαρά που αισθάνονται άβολα στη σηµερινή Νέα ∆ηµοκρατία.

Στην εποχή µας, όµως, είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει ένας Redford. Τα σινεµά µε τις µεγάλες οθόνες κλείνουν και οι µικρές οθόνες δεν µπορούν να αποτυπώσουν τη λάµψη των παλαιών αστέρων. Οι σειρές του Netfl ix απαιτούν συνεχώς καινούργια πρόσωπα, όπως και οι αλγόριθµοι του TikTok. Ισως γι’ αυτό να κρατάµε στη µνήµη µας όσους θαυµάσαµε. Οπως λέει η Barbra Streisand στο τραγούδι της ταινίας «ό,τι είναι επίπονο να το θυµόµαστε, επιλέγουµε να το ξεχνάµε» και έτσι εξιδανικεύουµε τα καλύτερά µας χρόνια. Εξαίρεση αποτελούν οι νεότεροι, οι αισιόδοξοι και οι λάτρεις της Ιστορίας. Που επαναλαµβάνεται. Αυτοί υποστηρίζουν ότι τα καλύτερα έρχονται. Και ότι κάθε εποχή έχει τους δικούς της Redford…

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά