Η Νέα ∆ηµοκρατία έκλεισε την περασµένη εβδοµάδα τα 51 της χρόνια. Σε κάθε δεκαετία της ιστορίας της κατόρθωσε να σηµειώσει σηµαντικές επιτυχίες. Τη δεκαετία του 1970, υπό την ηγεσία του ιδρυτή της, Κωνσταντίνου Καραµανλή, πρωτοστάτησε στην αποκατάσταση της δηµοκρατίας και στην ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας. Στα ’80s ανανέωσε το ιδεολογικό της οπλοστάσιο και ενίσχυσε τη θέση της σε κρίσιµους τοµείς, όπως η Αυτοδιοίκηση και η νεολαία. Την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας κυριάρχησε εκλογικά και ανέδειξε κυβερνητικά στελέχη που πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή µέχρι και σήµερα. Τη δεκαετία της κρίσης, 2010-2019, η Ν.∆. µε την υπεύθυνη στάση της ως κυβερνητικός εταίρος και ως αξιωµατική αντιπολίτευση συνέβαλε τα µέγιστα στην παραµονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Υπάρχει όµως και ένα διάστηµα αλλεπάλληλων αποτυχιών: από το 1993 ως το 2004, το µεγαλύτερο διάστηµα που η Νέα ∆ηµοκρατία έµεινε εκτός διακυβέρνησης. Τίποτε δεν προµήνυε το 1990 ότι ξεκινούσε µια µαύρη δεκαετία στην ιστορία του κόµµατος. Το αντίθετο!

Πρώτον, η Ν.∆. είχε φτάσει το 46,19% υπερπηδώντας το εµπόδιο της απλής αναλογικής. ∆εύτερον, φαινόταν να κλείνει τις πληγές της δεκαετίας του ’80 µε την επαναδραστηριοποίηση του Γεωργίου Ράλλη και τη στήριξη του βουλευτή της ∆Η.ΑΝΑ. Τρίτον, εξέλεγε Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας τον πρόεδρό της, Κωνσταντίνο Καραµανλή, επανορθώνοντας τον «εµπαιγµό» του 1985. Τέταρτον και σπουδαιότερον, η φιλελεύθερη ιδεολογία της δικαιωνόταν σε όλο τον κόσµο, µετά την κατάρρευση του ανατολικού µπλοκ. Τι έφταιξε και αυτή τη δεκαετία, που ξεκίνησε «γαλάζια», αποδείχθηκε µαύρη; Σύµφωνα µε τη βάση του κόµµατος, ο σπουδαιότερος λόγος ήταν ότι τα ηγετικά στελέχη που διαδέχθηκαν τον Κωνσταντίνο Καραµανλή δεν βρήκαν τον τρόπο να συνεργαστούν µεταξύ τους. Για κάθε έναν από αυτούς υπάρχουν σηµεία κριτικής. Ο Κωστής Στεφανόπουλος, που διεκδίκησε δύο φορές ανεπιτυχώς την προεδρία του κόµµατος, αποχώρησε µαζί µε άλλους εννέα βουλευτές και ίδρυσε τη ∆Η.ΑΝΑ., µε την οποία συµµετείχε σε δύο βουλευτικές εκλογές και σε δύο ευρωεκλογές. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που επικράτησε το 1984, έσπευσε να αποστρατεύσει την παλιά φρουρά του κόµµατος. Επίσης, µετά τις εκλογές του 1990 δεν προχώρησε σε νέες εκλογές µε ενισχυµένη αναλογική, που θα έδιναν στη Ν.∆. µια άνετη πλειοψηφία, ενώ µετά την παραίτησή του από την προεδρία πολλές φορές κατηγορήθηκε ότι υπονόµευσε τους διαδόχους του στην κοµµατική ηγεσία. Ο Αντώνης Σαµαράς προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης, εκµεταλλευόµενος αυτή την εύθραυστη πλειοψηφία των 152 εδρών. Ηταν απέναντι στη Ν.∆. µε το νέο του κόµµα (ΠΟΛ. ΑΝ.) µέχρι το 1999, παρότι η πρώτη άλλαξε ηγεσία. Μάλιστα, το 1995, ψηφίζοντας για Πρόεδρο τον Στεφανόπουλο µαζί µε το ΠΑΣΟΚ, απέτρεψε τις πρόωρες εκλογές, σε µια περίοδο που η Ν.∆. προηγείτο στις δηµοσκοπήσεις.

Ο Μιλτιάδης Εβερτ έχασε αυτή την ευκαιρία, ενώ σε όλη την προεδρική του θητεία έδινε έναν διµέτωπο αγώνα. Τα µέλη και τα στελέχη της Ν.∆. και της ΟΝΝΕ∆ διχάστηκαν πολλές φορές, µε τη συντριπτική πλειοψηφία τους να στηρίζει όµως το κόµµα ανεξαρτήτως ηγεσίας. Οταν το 1997 κλήθηκαν µέσα από συνέδριο να επιλέξουν ηγεσία, προτίµησαν έναν πολιτικό που δεν συµµετείχε σε αυτές τις εσωκοµµατικές συγκρούσεις, για να δώσει τέλος στη µαύρη δεκαετία, τον Κώστα Καραµανλή. Η σηµερινή βάση του κόµµατος έχει σίγουρα µικρότερη υποµονή…

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά