EnΠερνάει ο Στρατός, της Ευρώπης φρουρός
Άρθρο γνώμης
Ακόµα και για τη στρατιωτική θητεία µέχρι πρόσφατα επιλέγονταν τα λεγόµενα ευγενή Οπλα, Αεροπορία και Ναυτικό, οι σπουδές και συχνά η εξαγορά της θητείας
Με αφορµή την καθιερωµένη κυριακάτικη ανάρτηση του πρωθυπουργού, όπου αναφερόταν στην προστασία του Μνηµείου του Αγνώστου Στρατιώτη, ξεκίνησε µια έντονη δηµόσια αντιπαράθεση για τον ρόλο των Ενόπλων ∆υνάµεων στη χώρα. Σε αυτήν πρωταγωνίστησαν οι εκπρόσωποι των κοµµάτων της Αριστεράς, που διαγωνίστηκαν µεταξύ τους σε αντιµιλιταριστικά αντανακλαστικά, ενώ δεν έλειψαν και οι αναφορές σε «τραµποποίηση» από τον δήµαρχο Αθηναίων.
Μέσα σε όλα γράφτηκε ότι οι στρατιώτες δεν έχουν θέση έξω από τα στρατόπεδα. Λησµονώντας προφανώς τα στρατιωτικά νοσοκοµεία, τα πολεµικά µουσεία, αλλά και την ίδια την Προεδρική Φρουρά, που αποτελεί µέρος των ελληνικών Ενόπλων ∆υνάµεων και στελεχώνεται από κληρωτούς. Είναι λογικό οι µεγαλύτεροι σε ηλικία συµπολίτες µας, που έζησαν στην εποχή της Χούντας ή και του µετεµφυλιακού κράτους, να έχουν αρνητικές µνήµες. Ενα όµως από τα µεγάλα επιτεύγµατα της Μεταπολίτευσης και του Κωνσταντίνου Καραµανλή ήταν το γεγονός ότι έπειτα από 150 χρόνια διαρκών επεµβάσεων του Στρατού στην πολιτική ζωή, µετά το 1974 οι αξιωµατικοί τέθηκαν οριστικά εκτός πολιτικής. Μοναδική φορά που οι ελληνικές Ενοπλες ∆υνάµεις ενεπλάκησαν στη διασφάλιση της σταθερότητας στο εσωτερικό ήταν σε δήλωση υπουργού της κυβέρνησης Τσίπρα, χωρίς να υπάρξει τότε αντίδραση του πρωθυπουργού ή κάποιου συναδέλφου του. Εκείνη τη δεκαετία οι Ενοπλες ∆υνάµεις είχαν φτάσει σε σηµείο να αδυνατούν να προστατεύσουν ακόµα και το Πεντάγωνο.
Τον Σεπτέµβριο του 2011 είχαν εισβάλει σε αυτό απόστρατοι αξιωµατικοί διαµαρτυρόµενοι για τις περικοπές στους µισθούς τους, ενώ τον Οκτώβριο του 2012 εργαζόµενοι στα Ναυπηγεία Σκαραµαγκά προκάλεσαν φθορές στην κεντρική πύλη του Πενταγώνου. Ενώ για κάποιους εκ των παλαιοτέρων οι Ενοπλες ∆υνάµεις συνιστούν ακόµη δυνητική απειλή, για κάποιους άλλους είναι σχεδόν αόρατες και αδιάφορες, ιδιαιτέρως ο Στρατός Ξηράς. Εχουν περάσει πολλές δεκαετίες από την εποχή που τα παιδιά των εύπορων οικογενειών δεν επιλέγουν πια να ακολουθήσουν στρατιωτικές καριέρες. Ακόµα και για τη στρατιωτική θητεία µέχρι πρόσφατα επιλέγονταν τα λεγόµενα ευγενή Οπλα, Αεροπορία και Ναυτικό, οι σπουδές και συχνά η εξαγορά της θητείας.
Σε γενικές γραμμές, η εικόνα των Ενόπλων Δυνάμεών μας έχει αλλάξει προς το καλύτερο τις δεκαετίες που πέρασαν. Στις έρευνες κοινής γνώμης σημειώνουν πολύ υψηλότερα ποσοστά εμπιστοσύνης σε σχέση με τον λοιπό δημόσιο τομέα. Εχει γίνει κατανοητό τι δεν κάνουν πλέον οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις. Οι επίορκοι αξιωματικοί που ήταν ικανοί στις συνωμοσίες και στα πραξικοπήματα, αλλά αποδείχθηκαν ανίκανοι να υπερασπιστούν την Κύπρομ αποτελούν μακρινό παρελθόν. Αφού όμως έχουμε πειστεί έπειτα από περιπέτειες 150 ετών για το τι δεν πρέπει να κάνουν οι Ενοπλές μας Δυνάμεις, οφείλουμε να συμφωνήσουμε στο τι πρέπει να κάνουν στη σύγχρονη εποχή. Ασφαλώς οφείλουν να προστατεύουν τα σύμβολα και τα μνημεία. Να μεριμνούν για την εικόνα που έχει γι’ αυτές ο Ελληνας πολίτης και να διεκδικούν τους καλύτερους και τις καλύτερες κάθε γενιάς για τη στελέχωσή τους. Η διεθνής κατάσταση, η οποία επέτρεψε τις τελευταίες δεκαετίες στις χώρες της Ε.Ε. να ρίξουν αλλού το βάρος τους, είναι που επιβάλλει σήμερα να θωρακίσουν την ευρωπαϊκή άμυνα. Ιδίως για εμάς, που ζούμε στα σύνορα της Ενωσης, η νέα πραγματικότητα επιβάλλει αυξημένες ικανότητες Στρατού και ωριμότητα του λαού.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
Μέσα σε όλα γράφτηκε ότι οι στρατιώτες δεν έχουν θέση έξω από τα στρατόπεδα. Λησµονώντας προφανώς τα στρατιωτικά νοσοκοµεία, τα πολεµικά µουσεία, αλλά και την ίδια την Προεδρική Φρουρά, που αποτελεί µέρος των ελληνικών Ενόπλων ∆υνάµεων και στελεχώνεται από κληρωτούς. Είναι λογικό οι µεγαλύτεροι σε ηλικία συµπολίτες µας, που έζησαν στην εποχή της Χούντας ή και του µετεµφυλιακού κράτους, να έχουν αρνητικές µνήµες. Ενα όµως από τα µεγάλα επιτεύγµατα της Μεταπολίτευσης και του Κωνσταντίνου Καραµανλή ήταν το γεγονός ότι έπειτα από 150 χρόνια διαρκών επεµβάσεων του Στρατού στην πολιτική ζωή, µετά το 1974 οι αξιωµατικοί τέθηκαν οριστικά εκτός πολιτικής. Μοναδική φορά που οι ελληνικές Ενοπλες ∆υνάµεις ενεπλάκησαν στη διασφάλιση της σταθερότητας στο εσωτερικό ήταν σε δήλωση υπουργού της κυβέρνησης Τσίπρα, χωρίς να υπάρξει τότε αντίδραση του πρωθυπουργού ή κάποιου συναδέλφου του. Εκείνη τη δεκαετία οι Ενοπλες ∆υνάµεις είχαν φτάσει σε σηµείο να αδυνατούν να προστατεύσουν ακόµα και το Πεντάγωνο.
Τον Σεπτέµβριο του 2011 είχαν εισβάλει σε αυτό απόστρατοι αξιωµατικοί διαµαρτυρόµενοι για τις περικοπές στους µισθούς τους, ενώ τον Οκτώβριο του 2012 εργαζόµενοι στα Ναυπηγεία Σκαραµαγκά προκάλεσαν φθορές στην κεντρική πύλη του Πενταγώνου. Ενώ για κάποιους εκ των παλαιοτέρων οι Ενοπλες ∆υνάµεις συνιστούν ακόµη δυνητική απειλή, για κάποιους άλλους είναι σχεδόν αόρατες και αδιάφορες, ιδιαιτέρως ο Στρατός Ξηράς. Εχουν περάσει πολλές δεκαετίες από την εποχή που τα παιδιά των εύπορων οικογενειών δεν επιλέγουν πια να ακολουθήσουν στρατιωτικές καριέρες. Ακόµα και για τη στρατιωτική θητεία µέχρι πρόσφατα επιλέγονταν τα λεγόµενα ευγενή Οπλα, Αεροπορία και Ναυτικό, οι σπουδές και συχνά η εξαγορά της θητείας.
Σε γενικές γραμμές, η εικόνα των Ενόπλων Δυνάμεών μας έχει αλλάξει προς το καλύτερο τις δεκαετίες που πέρασαν. Στις έρευνες κοινής γνώμης σημειώνουν πολύ υψηλότερα ποσοστά εμπιστοσύνης σε σχέση με τον λοιπό δημόσιο τομέα. Εχει γίνει κατανοητό τι δεν κάνουν πλέον οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις. Οι επίορκοι αξιωματικοί που ήταν ικανοί στις συνωμοσίες και στα πραξικοπήματα, αλλά αποδείχθηκαν ανίκανοι να υπερασπιστούν την Κύπρομ αποτελούν μακρινό παρελθόν. Αφού όμως έχουμε πειστεί έπειτα από περιπέτειες 150 ετών για το τι δεν πρέπει να κάνουν οι Ενοπλές μας Δυνάμεις, οφείλουμε να συμφωνήσουμε στο τι πρέπει να κάνουν στη σύγχρονη εποχή. Ασφαλώς οφείλουν να προστατεύουν τα σύμβολα και τα μνημεία. Να μεριμνούν για την εικόνα που έχει γι’ αυτές ο Ελληνας πολίτης και να διεκδικούν τους καλύτερους και τις καλύτερες κάθε γενιάς για τη στελέχωσή τους. Η διεθνής κατάσταση, η οποία επέτρεψε τις τελευταίες δεκαετίες στις χώρες της Ε.Ε. να ρίξουν αλλού το βάρος τους, είναι που επιβάλλει σήμερα να θωρακίσουν την ευρωπαϊκή άμυνα. Ιδίως για εμάς, που ζούμε στα σύνορα της Ενωσης, η νέα πραγματικότητα επιβάλλει αυξημένες ικανότητες Στρατού και ωριμότητα του λαού.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
