Το Μνηµείο του Αγνώστου Στρατιώτη βρέθηκε στο επίκεντρο του δηµόσιου διαλόγου τις τελευταίες ηµέρες. Τέτοια µνηµεία σε πολλές χώρες δηµιουργήθηκαν για να τιµήσουν τους απλούς στρατιώτες που έπεσαν στα πεδία των µαχών για την πατρίδα τους. Τα βιβλία της Ιστορίας τιµούν τους στρατιωτικούς και πολιτικούς ηγέτες, αλλά όχι τους απλούς στρατιώτες, είτε πέφτουν στα πεδία είτε συνεχίζουν τη ζωή τους µετά την αποστράτευση.

Κάπως έτσι είναι, άλλωστε, και οι εκλογές, που ακολουθούν σε πολλά το τελετουργικό της µάχης. Η προβολή πέφτει στους ηγέτες των κοµµάτων και στο επιτελείο τους και φτάνει µέχρι τους βουλευτές. Κι όµως, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι µε καθοριστική συµµετοχή στις προεκλογικές καµπάνιες που µένουν αφανείς. Ενεργοί πολίτες που συµµετέχουν σε περιφερειακές οργανώσεις, εκπροσωπούν συναδέλφους τους σε σωµατεία εργαζοµένων, θέτουν υποψηφιότητα στην Αυτοδιοίκηση ή συµµετέχουν σε οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών. Οταν στις δηµοσκοπήσεις οι συµµετέχοντες απαντούν ότι ενηµερώνονται από αναρτήσεις φίλων στα social media, συνήθως αναφέρονται σε αυτούς. Τους αγνώστους στο πλατύ κοινό, αλλά πολύ γνωστούς στην τοπική τους κοινωνία.

Πέραν των προεκλογικών περιόδων, η πιο ενδιαφέρουσα περίοδος για τα ενεργά µέλη ενός κόµµατος είναι αυτή που προηγείται ενός συνεδρίου. Αυτό συµβαίνει αυτές τις ηµέρες στο κυβερνών κόµµα. Η Νέα ∆ηµοκρατία πραγµατοποιεί στις 23 Νοεµβρίου εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη των 1.000 συνέδρων από τις Οργανώσεις Εκλογικών Περιφερειών, που θα συµµετέχουν στα δύο επόµενα τακτικά συνέδρια, και των διοικήσεων των κοµµατικών οργάνων της πανελλαδικής οργάνωσης.

Ανάµεσα σε αυτούς που θα προσέλθουν σε αυτές τις κάλπες είναι κάποιοι που πρωτο-οργανώθηκαν στην ΕΡΕΝ πριν από το 1967. Κάποιοι άλλοι, που γράφτηκαν στην ΟΝΝΕ∆ κόντρα στο ρεύµα της Μεταπολίτευσης. Αλλοι, που εντάχθηκαν τη δεκαετία που ’80 ως αντίδραση στη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή, τα επόµενα χρόνια, λόγω των διαδοχικών ηττών στις βουλευτικές εκλογές. Οσοι βρίσκονται σήµερα στην ηλικιακή κατηγορία 45-65 δεν µπορεί να κατηγορηθούν ότι ασχολήθηκαν µε την πολιτική από ιδιοτέλεια, καθώς στα χρόνια της νεότητάς τους η Νέα ∆ηµοκρατία βρέθηκε στη διακυβέρνηση µόλις για τρία χρόνια. Αλλά και όσοι επέλεξαν να συµµετέχουν σε κοµµατικές οργανώσεις τα τελευταία χρόνια, αντίθετα απ’ ό,τι νοµίζουν όσοι δεν έχουν κοµµατική εµπλοκή, κάθε άλλο παρά εύκολο έργο έχουν. Οι κεντρικές διοικήσεις των κοµµάτων αδυνατούν πλέον να στηρίξουν τις Τοπικές, οι οποίες βασίζονται στην προσφορά πολύ λιγότερων µελών σε σχέση µε το παρελθόν. Η συµµετοχή στα παραδοσιακά κόµµατα έχει καταστεί ντεµοντέ, ενώ κατά καιρούς θεωρήθηκε trendy να είσαι ∆ΗΜ.ΑΡ., ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛ., Ποτάµι, ΜέΡΑ25, Ελληνική Λύση ή οτιδήποτε άλλο.

Η Ιστορία, βέβαια, απέδειξε ότι αυτά τα κόµµατα ήρθαν και έφυγαν από το προσκήνιο, σε έναν βαθµό επειδή δεν είχαν πιστά µέλη για να συγκρατήσουν την πτώση τους - στον βαθµό που είχαν η Ν.∆., το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Ιδιαίτερα τα µέλη της Νέας ∆ηµοκρατίας που ξεκίνησαν από τη ∆ΑΠ-Ν∆ΦΚ στις δύσκολες δεκαετίες κατόρθωσαν τα τελευταία χρόνια να κυριαρχήσουν σε επιστηµονικούς φορείς (ΤΕΕ, ΟΕΕ, σε πολλούς ιατρικούς και δικηγορικούς συλλόγους), στην Αυτοδιοίκηση, στη Βουλή, και πολύ περισσότεροι να επιτύχουν επαγγελµατικά εδώ ή στην ξενιτιά. Το διαχρονικό παράπονό τους ήταν ότι τα ηγετικά στελέχη οδηγούσαν την παράταξη σε διασπάσεις και ήττες και ότι πάντα προτιµούσαν να αξιοποιούν κυβερνητικά απολίτικους ή προερχόµενους από την Αριστερά. Και εν πολλοίς έχουν τα δίκια τους.

*Σύμβουλος στρατηγικής, επικοινωνίας και πολιτικής διαχείρισης