Μαγκιά του Κυριάκου η «συγγνώμη»
Μπροστά στις καταστροφικές εικόνες ο Κυριάκος επέλεξε για άλλη μια φορά τον δύσκολο δρόμο - Προτίμησε και πάλι να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας
με τον Γιάννη Κουρτάκη
Χρειάζεται περίσσιο πολιτικό θάρρος για να βγει ένας πρωθυπουργός και να ζητήσει συγγνώμη από τον λαό. Να παραδεχτεί τα λάθη της κρατικής μηχανής και να δεσμευτεί προσωπικά έναντι των πολιτών ότι θα εποπτεύσει προσωπικά την διαδικασία της αποκατάστασης των ζημιών.
Η σημερινή συγγνώμη ήταν πράξη πολιτικής ευθύνης απο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και ομολογουμένως δεν ήταν απ' αυτές τις εύκολες αποφάσεις που λαμβάνουν στις δύσκολες περιστάσεις οι ηγέτες. Ίσως και να είναι η πιο δύσκολη και σίγουρα η πιο ασυνήθιστη στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα. Ωστόσο ο Μητσοτάκης κερδισε την εμπιστοσύνη του κόσμου επιλέγοντας να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας.
Σ' αυτή την συγκυρία δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, από το να παραδεχτεί τα λάθη και να ζητήσει συγγνώμη για την ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού. Αυτονόητη πράξη, που όμως δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Απεναντίας οι προκάτοχοι του Κυριάκου, προτιμούσαν αντί της συγγνώμης, να «φορτώνουν» τις ευθύνες στους τρίτους, στους «αόρατους εχθρούς» και σε οποιοδήποτε δεν τους δημιουργούσε προσωπικό πολιτικό κόστος. Αυτή ήταν η πεπατημένη. Αυτος ήταν ο εύκολος δρόμος.
Όλα αυτά μέχρι πριν από λίγο, μέχρι την ώρα που ακούσαμε τον Μητσοτάκη να αναλαμβάνει την ευθύνη για όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν. Είπε το αυτονόητο, που όμως ποτέ δεν είχε τολμήσει να εκστομίσει Έλληνας πρωθυπουργός. Γιατί η συγγνώμη για έναν πολιτικό ισοδυναμούσε με πολιτικό κόστος και το πολιτικό κόστος με εκλογική ζημιά. Μπροστά στις καταστροφικές εικόνες ο Κυριάκος επέλεξε για άλλη μια φορά τον δύσκολο δρόμο.
Προτίμησε και πάλι να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, αδιαφορώντας αν η επιλογή του θα έχει κόστος. Γιατί εκείνο που προέχει δεν είναι η ωραιοποίηση της όποιας κατάστασης, αλλά το πόσο σύντομα θα υπάρξει αποκατάσταση των καταστροφών που υπέστησαν νοικοκυριά και περιουσίες. Η αυτονόητη συγγνώμη του Μητσοτακη ήταν πράξη ευθύνης και πολιτικής γενναιότητας. Εκείνο που μένει τώρα να αποδειχτει είναι όσοι αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις του πρωθυπουργού να το πράξουν το συντομότερο δυνατόν.
Η σημερινή συγγνώμη ήταν πράξη πολιτικής ευθύνης απο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και ομολογουμένως δεν ήταν απ' αυτές τις εύκολες αποφάσεις που λαμβάνουν στις δύσκολες περιστάσεις οι ηγέτες. Ίσως και να είναι η πιο δύσκολη και σίγουρα η πιο ασυνήθιστη στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα. Ωστόσο ο Μητσοτάκης κερδισε την εμπιστοσύνη του κόσμου επιλέγοντας να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας.
Σ' αυτή την συγκυρία δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, από το να παραδεχτεί τα λάθη και να ζητήσει συγγνώμη για την ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού. Αυτονόητη πράξη, που όμως δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Απεναντίας οι προκάτοχοι του Κυριάκου, προτιμούσαν αντί της συγγνώμης, να «φορτώνουν» τις ευθύνες στους τρίτους, στους «αόρατους εχθρούς» και σε οποιοδήποτε δεν τους δημιουργούσε προσωπικό πολιτικό κόστος. Αυτή ήταν η πεπατημένη. Αυτος ήταν ο εύκολος δρόμος.
Όλα αυτά μέχρι πριν από λίγο, μέχρι την ώρα που ακούσαμε τον Μητσοτάκη να αναλαμβάνει την ευθύνη για όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν. Είπε το αυτονόητο, που όμως ποτέ δεν είχε τολμήσει να εκστομίσει Έλληνας πρωθυπουργός. Γιατί η συγγνώμη για έναν πολιτικό ισοδυναμούσε με πολιτικό κόστος και το πολιτικό κόστος με εκλογική ζημιά. Μπροστά στις καταστροφικές εικόνες ο Κυριάκος επέλεξε για άλλη μια φορά τον δύσκολο δρόμο.
Προτίμησε και πάλι να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, αδιαφορώντας αν η επιλογή του θα έχει κόστος. Γιατί εκείνο που προέχει δεν είναι η ωραιοποίηση της όποιας κατάστασης, αλλά το πόσο σύντομα θα υπάρξει αποκατάσταση των καταστροφών που υπέστησαν νοικοκυριά και περιουσίες. Η αυτονόητη συγγνώμη του Μητσοτακη ήταν πράξη ευθύνης και πολιτικής γενναιότητας. Εκείνο που μένει τώρα να αποδειχτει είναι όσοι αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις του πρωθυπουργού να το πράξουν το συντομότερο δυνατόν.