Επιστροφή στον δικομματισμό επιθυμούν οι ΗΠΑ - Τα σενάρια για την άμεση εμπλοκή των Αμερικανών στην υποψηφιότητα Κασσελάκη
Το γεγονός ότι ένα πρόσωπο παντελώς άγνωστο στους κόλπους της Αριστεράς καταφέρνει αυτό που κατάφερε ο Κασσελάκης περιπλέκει ακόµα περισσότερο τα πράγµατα
Η Ελλάδα είναι µια χώρα στην οποία διαχρονικά ευδοκιµούν, εκτός όλων των άλλων, και οι θεωρίες (πολιτικής) συνωµοσίας.
Σε περιόδους έντονων διεργασιών, αυτές οι λογικές αποκτούν ακόµα µεγαλύτερη δυναµική. Τα παραπάνω τα αναφέρουµε µε αφορµή τα όσα συζητούνται στο παρασκήνιο για την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αλήθεια ότι έχει εκπλήξει ακόµα και εκείνους που δεν εκπλήσσονται µε το παραµικρό και, κυρίως, δεν ενθουσιάζονται από την επικοινωνία. Εν προκειµένω, τα όσα έχουν διαδραµατιστεί κατά τους τελευταίους δύο µήνες δεν µπορεί παρά να είναι προς αξιολόγηση. Γιατί, εδώ που τα λέµε, το να έρχεται ένα πρόσωπο από το απόλυτο κοµµατικό πουθενά και να κερδίζει την ηγεσία της ανανεωτικής Αριστεράς σε διάστηµα (µικρότερο του) ενός µήνα δεν µπορεί παρά να αποτελεί αντικείµενο ενδελεχούς ανάλυσης.
Το γεγονός ότι ένα πρόσωπο παντελώς άγνωστο στους κόλπους της Αριστεράς καταφέρνει αυτό που κατάφερε ο Κασσελάκης περιπλέκει ακόµα περισσότερο τα πράγµατα, καταδεικνύοντας τη δυναµική που απέκτησε εκτός κόµµατος η συγκεκριµένη υποψηφιότητα. Μια ρεαλιστική προσέγγιση των πραγµάτων έρχεται να απαντήσει µετεκλογικά στα πολλά ερωτήµατα και στις ακόµα περισσότερες θεωρίες (πολιτικής) συνωµοσίας. Η απάντηση στο ερώτηµα πώς το κατάφερε ο Κασσελάκης είναι πολύ πιο απλή από όσο φαίνεται.
Από τα στοιχεία του ρεπορτάζ προκύπτει ότι ο αµερικανικός παράγοντας σταθερά και διαχρονικά επένδυε σε έναν ισχυρό εν Ελλάδι δικοµµατισµό. Με απλά λόγια, σε µια θεωρητικά αντιαµερικανική κοινωνία, ένα κόµµα εξουσίας όπου κυριαρχούσαν οι Φίληδες, οι Σκουρλέτηδες και οι Τζανακόπουλοι εκ των πραγµάτων δηµιουργούσε µια ανασφάλεια. Ετσι, λοιπόν, οι Αµερικανοί, που έχουν µάθει και να «χτίζουν» πολιτικούς, εδώ και αρκετό καιρό επεδίωκαν να αλλάξουν τη λογική και -γιατί όχι;- το ανθρώπινο δυναµικό που στελεχώνει την ελληνική Κεντροαριστερά. Απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί η συγκεκριµένη στόχευση ήταν η εκλογή ενός ανθρώπου που δεν θα ήταν προσδεµένος στις αριστερές αναµνήσεις και, κυρίως, δεν θα είχε καµία εξάρτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%.
Στο πρόσωπο του Κασσελάκη βρέθηκε αυτό που αναζητούσαν όσοι (πέραν του αµερικανικού παράγοντα) αναζητούσαν µια πιο κανονική κεντροαριστερή παράταξη. Η πρόσφατη εκλογή του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, επί της ουσίας, επαναφέρει τη χώρα στην προ µνηµονίων πραγµατικότητα. Εκεί όπου στην εξουσία εναλλάσσονταν δύο κόµµατα, η Ν.∆. και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία, πέρα και πάνω απ’ όλα, ήταν προσηλωµένα προς τη ∆ύση. Επειδή στην πολιτική εκλείπουν τα θαύµατα και οι θαυµατουργοί, η πρόσφατη «ανακάλυψη» Κασσελάκη είναι βέβαιο ότι συνδέεται µε την προσπάθεια που καταβάλλει γενικώς στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης ο αµερικανικός παράγοντας για να καταστείλει το ολοένα και αυξανόµενο κίνηµα του αντιαµερικανισµού.
Είναι σαφές λοιπόν (πέρα και πάνω απ’ όλα τα υπόλοιπα) ότι µε τη νέα ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφουµε στην πολιτική κανονικότητα, µε τον αντιαµερικανισµό να εκφράζεται από το ΚΚΕ και τα διάφορα λούµπεν κοµµατίδια. Επί της ουσίας, η εκλογή Κασσελάκη έρχεται σε έναν µήνα να «επιβάλει» ό,τι δεν κατάφερε σε δέκα χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη µετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόµµα του πολιτικού Κέντρου. Κάτι σαν να λέµε «νέο ΠΑΣΟΚ».
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 30/9
Σε περιόδους έντονων διεργασιών, αυτές οι λογικές αποκτούν ακόµα µεγαλύτερη δυναµική. Τα παραπάνω τα αναφέρουµε µε αφορµή τα όσα συζητούνται στο παρασκήνιο για την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αλήθεια ότι έχει εκπλήξει ακόµα και εκείνους που δεν εκπλήσσονται µε το παραµικρό και, κυρίως, δεν ενθουσιάζονται από την επικοινωνία. Εν προκειµένω, τα όσα έχουν διαδραµατιστεί κατά τους τελευταίους δύο µήνες δεν µπορεί παρά να είναι προς αξιολόγηση. Γιατί, εδώ που τα λέµε, το να έρχεται ένα πρόσωπο από το απόλυτο κοµµατικό πουθενά και να κερδίζει την ηγεσία της ανανεωτικής Αριστεράς σε διάστηµα (µικρότερο του) ενός µήνα δεν µπορεί παρά να αποτελεί αντικείµενο ενδελεχούς ανάλυσης.
Το γεγονός ότι ένα πρόσωπο παντελώς άγνωστο στους κόλπους της Αριστεράς καταφέρνει αυτό που κατάφερε ο Κασσελάκης περιπλέκει ακόµα περισσότερο τα πράγµατα, καταδεικνύοντας τη δυναµική που απέκτησε εκτός κόµµατος η συγκεκριµένη υποψηφιότητα. Μια ρεαλιστική προσέγγιση των πραγµάτων έρχεται να απαντήσει µετεκλογικά στα πολλά ερωτήµατα και στις ακόµα περισσότερες θεωρίες (πολιτικής) συνωµοσίας. Η απάντηση στο ερώτηµα πώς το κατάφερε ο Κασσελάκης είναι πολύ πιο απλή από όσο φαίνεται.
Από τα στοιχεία του ρεπορτάζ προκύπτει ότι ο αµερικανικός παράγοντας σταθερά και διαχρονικά επένδυε σε έναν ισχυρό εν Ελλάδι δικοµµατισµό. Με απλά λόγια, σε µια θεωρητικά αντιαµερικανική κοινωνία, ένα κόµµα εξουσίας όπου κυριαρχούσαν οι Φίληδες, οι Σκουρλέτηδες και οι Τζανακόπουλοι εκ των πραγµάτων δηµιουργούσε µια ανασφάλεια. Ετσι, λοιπόν, οι Αµερικανοί, που έχουν µάθει και να «χτίζουν» πολιτικούς, εδώ και αρκετό καιρό επεδίωκαν να αλλάξουν τη λογική και -γιατί όχι;- το ανθρώπινο δυναµικό που στελεχώνει την ελληνική Κεντροαριστερά. Απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί η συγκεκριµένη στόχευση ήταν η εκλογή ενός ανθρώπου που δεν θα ήταν προσδεµένος στις αριστερές αναµνήσεις και, κυρίως, δεν θα είχε καµία εξάρτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%.
Στο πρόσωπο του Κασσελάκη βρέθηκε αυτό που αναζητούσαν όσοι (πέραν του αµερικανικού παράγοντα) αναζητούσαν µια πιο κανονική κεντροαριστερή παράταξη. Η πρόσφατη εκλογή του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, επί της ουσίας, επαναφέρει τη χώρα στην προ µνηµονίων πραγµατικότητα. Εκεί όπου στην εξουσία εναλλάσσονταν δύο κόµµατα, η Ν.∆. και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία, πέρα και πάνω απ’ όλα, ήταν προσηλωµένα προς τη ∆ύση. Επειδή στην πολιτική εκλείπουν τα θαύµατα και οι θαυµατουργοί, η πρόσφατη «ανακάλυψη» Κασσελάκη είναι βέβαιο ότι συνδέεται µε την προσπάθεια που καταβάλλει γενικώς στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης ο αµερικανικός παράγοντας για να καταστείλει το ολοένα και αυξανόµενο κίνηµα του αντιαµερικανισµού.
Είναι σαφές λοιπόν (πέρα και πάνω απ’ όλα τα υπόλοιπα) ότι µε τη νέα ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφουµε στην πολιτική κανονικότητα, µε τον αντιαµερικανισµό να εκφράζεται από το ΚΚΕ και τα διάφορα λούµπεν κοµµατίδια. Επί της ουσίας, η εκλογή Κασσελάκη έρχεται σε έναν µήνα να «επιβάλει» ό,τι δεν κατάφερε σε δέκα χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη µετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόµµα του πολιτικού Κέντρου. Κάτι σαν να λέµε «νέο ΠΑΣΟΚ».
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 30/9
