H στήλη έχει αναφερθεί επανειληµµένως στην πάγια τακτική των επικοινωνιολόγων του Μαξίµου να ταυτίζουν κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης, και προσωπικά του ίδιου του πρωθυπουργού, µε τον Κώστα Καραµανλή και την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από εκείνον. Η νέα πολιτική τάση του «Τσιπροκαραµανλισµού» φάνηκε σε όλο της το µεγαλείο στο µέτωπο της ΕΛΣΤΑΤ, στους χώρους των media και της ∆ικαιοσύνης, αλλά και στις επιλογές προσώπων που συνδέθηκαν άρρηκτα με την πενταετία 2004-2009 και σήµερα κατέχουν θέσεις-κλειδιά, λειτουργώντας εν είδει συµβόλων των διαδροµών µεταξύ Ηρώδου Αττικού και πλατείας Μαβίλη. Το τελευταίο… κρούσµα σηµειώθηκε κυριολεκτικά πάνω στα αποκαΐδια των πυρκαγιών στην Ανατολική Αττική, την Ηλεία και τη Ζάκυνθο.

Πολύ γρήγορα, η φράση «σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης και της χώρας» έγινε… καραµέλα µεταξύ των κυβερνητικών στελεχών, παραπέµποντας στις ουκ ολίγες θεωρίες συνωµοσίας που είχαν ακουστεί σχετικά µε τις πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία. Για το πέρασμα εκείνης της φονικής πύρινης λαίλαπας, ο Θ. Ρουσόπουλος έκανε λόγο, τον περασµένο Μάρτιο, για οργανωµένο σχέδιο των Τούρκων, επαναφέροντας στις µνήµες των Ελλήνων όλα όσα είχαν ακουστεί εκείνη την περίοδο για τη δράση απροσδιόριστων και ανυπέρβλητων δυνάµεων-εχθρών του έθνους.

Αντιστοίχως, ο αρµόδιος αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας, µίλησε πριν από μερικές ηµέρες για συντονισµένη προσπάθεια να πληγεί η κυβέρνηση. Πάλι καλά που δεν είναι της µόδας ο φίλος µου ο Βύρωνας ο Πολύδωρας, γιατί, δεν µπορεί, όλο και κάποιος ΣΥΡΙΖΑίος ή… Καµµένος θα βρισκόταν να µιλήσει περί… στρατηγού ανέµου. Ολα αυτά βέβαια θα τα κρίνει η Ιστορία...

Αλλωστε, εκτός από τις ανθρώπινες απώλειες και τις παντός είδους καταστροφές, αναπόσπαστο κοµµάτι αυτής της τραγικής κατάστασης που βιώνει η χώρα κάθε καλοκαίρι είναι κι αυτό της αντίδρασης του κρατικού µηχανισµού και της εν γένει πολιτικής διαχείρισης. Σε αυτό το κοµµάτι, όµως, υπάρχει ένας µεγάλος αστερίσκος για το Μέγαρο Μαξίµου, µεγαλύτερος και από το ίδιο το εγχείρηµα της ταύτισης µε την περίοδο Καραµανλή και τη στρατηγική της συνωµοσιολογίας ως διέξοδο για την αποποίηση ευθυνών.

Ο τελευταίος, πριν από ακριβώς δέκα χρόνια, δεν περίµενε να ολοκληρωθεί το καταστροφικό έργο της φωτιάς για να βρεθεί στον τόπο της καταστροφής και να ενημερωθεί προσωπικά για την εξέλιξη και την αντιμετώπισή της από τις δυνάμεις πυρόσβεσης. Ο τότε πρωθυπουργός από την πρώτη στιγμή βρισκόταν σε συνεχή επικοινωνία με τους αρμόδιους υπουργούς της κυβέρνησής του και δεν άκουγε τον τηλεφωνητή του κινητού του κυβερνητικού εκπροσώπου, επειδή εκείνος δεν το σήκωνε λόγω... διακοπών.


Σε αντίθεση με ό,τι έπραξαν Τσίπρας και Τζανακόπουλος, Καραμανλής και Ρουσόπουλος αμέσως μόλις έγινε αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής του 2007 έσπευσαν μαζί με τους τότε υπουργούς Αμυνας και ΠΕΔΩΔΕ Μεϊμαράκη και Σουφλιά, αντίστοιχα, εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά των επιχειρήσεων. Έστω και με τα... άνορακ, για τα οποία άκουσαν τα εξ αμάξης από τον Τύπο της εποχής.

Το ίδιο έκανε ο Κώστας Καραμανλής και στις πυρκαγιές του 2009, όπου βρέθηκε τρεις φορές στο επιχειρησιακό κέντρο της Πυροσβεστικής. Και τα δύο εκείνα καλοκαίρια λάμβαναν χώρα συσκέψεις επί συσκέψεων στο Μέγαρο Μαξίμου, υπό τον ίδιο τον πρωθυπουργό για τη διαχείριση της κατάστασης και την αίτηση βοήθειας από τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Στον αντίποδα, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν παντελώς απών μέχρι το πρωί της Τετάρτης, οπότε και με διάφορα επικοινωνιακά τερτίπια επιχείρησε να αμβλύνει τις αρνητικές εντυπώσεις για τις ελλείψεις που παρατηρήθηκαν και οι οποίες οδήγησαν σε δραματικά αποτελέσματα. Μάλιστα, σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων, προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, να διαφοροποιηθεί για πρώτη φορά δημοσίως και τόσο έντονα από τον Κώστα Καραμανλή, επιστρατεύοντας μια εκ των πραγμάτων ανούσια σύγκριση και βάζοντας στη ζυγαριά αποκαΐδια και ανθρώπινο πόνο.

Έσπευσε, λοιπόν, να βαφτίσει την καταστροφή περιορισμένη σε σχέση με εκείνη του 2009 και στην ίδια περίπου περιοχή. Από αυτό το δημοσιογραφικό μετερίζι έχω ασκήσει ουκ ολίγες φορές έντονη κριτική για τα πεπραγμένα του πρώην πρωθυπουργού. Όμως, εδώ πραγματικά δεν μπορείς να πεις τίποτα. Εξάλλου, η Ιστορία, είτε είναι σκληρή είτε έχει θετικό πρόσημο έναντι των πρωταγωνιστών της, γράφεται από τους παρόντες. Οι απόντες είναι απλώς... απόντες και έτσι καταγράφονται στην ιστορική μνήμη και τη συνείδηση των πολιτών...