Μέχρι την ώρα που ανακοινώθηκε η αποδοχή της παραίτησης Κοτζιά, ουδείς είχε ρίξει στο τραπέζι των πολιτικών σεναρίων το ενδεχόμενο της κομματικής αμφισβήτησης του Αλέξη Τσίπρα. Απεναντίας, οι περισσότεροι εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζαν τον πρωθυπουργό ως τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της Αριστεράς και στο παρόν, αλλά και στο μέλλον. Οσοι κυκλοφορούν στα αριστερά στέκια παραδέχονται ότι από το μεσημέρι της Τετάρτης έχουν μεταβληθεί τα δεδομένα, με τους κομματικούς να αντιμετωπίζουν με καχυποψία τον πάλαι ποτέ δημοφιλή αρχηγό τους. Απολύτως λογικό, από τη στιγμή που βλέπουν ότι με περισσή ευκολία ο κ. Τσίπρας «αποκεφαλίζει» στελέχη με μακρά διαδρομή στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν θέλει να διαταράξει την κυβερνητική ισορροπία με τον Καμμένο.

Από το 2015 μέχρι και σήμερα, τα αριστερά «θύματα» είναι πολλά. Η αρχή έγινε με την «καρατόμηση» των Βαρουφάκη, Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου. Ηταν η πρώτη φάση της διακυβέρνησης Τσίπρα, με τα περιθώρια των προσωπικών επιλογών περιορισμένα. Από τότε κύλησε μπόλικο νερό στο κυβερνητικό αυλάκι του ΣΥΡΙΖΑ, με τον πρωθυπουργό να έχει μάθει κατά κάποιον τρόπο τη «δουλειά». Οσες φορές κλήθηκε να ισορροπήσει μεταξύ Καμμένου και κόμματος, επέλεξε τον συγκυβερνήτη του. Η αρχή έγινε με την αποπομπή του Νίκου Φίλη από την κυβέρνηση και ακολούθησε η αποστρατεία του Γιάννη Μουζάλα, για να φτάσουμε στην πρόσφατη παραίτηση του Νίκου Κοτζιά.

Ολα τα παραπάνω αποτέλεσαν επιθυμίες του κ. Καμμένου, με τον κ. Τσίπρα να εμφανίζεται πρόθυμος να υλοποιήσει τα «θέλω» του συνεταίρου του. Η ευκολία με την οποία κατεβάζει από το τρένο ιστορικά (και όχι μόνο) στελέχη ο απερχόμενος πρωθυπουργός έχει γεμίσει ανασφάλεια τη μεγάλη πλειονότητα των παραδοσιακών στελεχών του κόμματος, που αντιλαμβάνονται ότι από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί να βρεθούν στο πολιτικό καναβάτσο. Το κακό για τον κ. Τσίπρα είναι ότι έχει δημιουργήσει κλίμα απόλυτης ανασφάλειας στο πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πάντες θεωρούν ότι κάλλιστα μπορεί να έχουν την τύχη των Φίλη και Κοτζιά, ενώ αντίστοιχης αντιμετώπισης τυγχάνουν ο Τσακαλώτος και η Δούρου. Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, διαμορφώνεται ένα κίνημα, που αργά ή γρήγορα θα βρεθεί μπροστά στον αρχηγό του κόμματος. Αλλωστε, εκείνο που προφανώς παραβλέπει ο απερχόμενος αριστερός ηγέτης είναι αυτό που συχνά-πυκνά αναφέρει ένας πολύπειρος στην πολιτική φίλος μου: στην άνοδο ενός αρχηγού το κόμμα είναι βαρίδι, αφού πρέπει να ισορροπήσει στα «θέλω» και τα «πρέπει» των στελεχών. Ωστόσο, επειδή η πορεία είναι ανοδική, αναχαιτίζεται οποιαδήποτε δύναμη τραβάει προς τα κάτω. Το χειρότερο είναι αυτό που συμβαίνει στην κάθοδο ενός ηγέτη, εν προκειμένω του κ. Τσίπρα. Τότε, το κόμμα μετατρέπεται σε λεπίδι, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε επαφή να δημιουργεί τραύματα, πολλές φορές και καίριας σημασίας, όπως έχει αποδείξει η μεταπολιτευτική ιστορία.

Πολύ σύντομα θα φανεί πόση ζημιά θα υποστεί ο νεκροθάφτης της Αριστεράς στη συνάντησή του με τα «λεπίδια» του ΣΥΡΙΖΑ.