Για ποια Αριστερά;
Εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες μιας άλλης εποχής, δεν μπόρεσε να καταλάβει τι θέλει η κοινωνία
Η βαριά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου είναι φυσικό να έχει προκαλέσει προβλήματα στο εσωτερικό του κόμματος.
Είναι σαφές ότι η ηγεσία του, εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες μιας άλλης εποχής, με τις οποίες έχουν γαλουχηθεί τα στελέχη της, δεν μπόρεσε να καταλάβει τι θέλει η κοινωνία. Και αυτό φάνηκε όχι μόνο από το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά και από τις θέσεις που έλαβε και στις δύο προεκλογικές περιόδους. Αν το εκλογικό πατατράκ που έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ το είχε πάθει η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, η διαδικασία θα ήταν προδιαγεγραμμένη. Το ίδιο βράδυ θα είχε παραιτηθεί ο ηττημένος αρχηγός και θα είχε ξεκινήσει τις διαδικασίες για την εκλογή νέου επικεφαλής. Και αυτό δεν είναι ζήτημα εμπειρίας, λόγω των πολλών αλλαγών που έχουν κάνει στην ηγεσία τους η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Είναι απλώς θέμα εσωκομματικής δημοκρατίας. Κάτι στο οποίο, όπως όλα δείχνουν, υπολείπεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στηρίζει την ύπαρξή του όχι στις θέσεις, αρχές και αξίες τις οποίες πρεσβεύει, αλλά στον Αλέξη Τσίπρα. Ένα πρόσωπο με αδιαμφισβήτητες ηγετικές ικανότητες, αλλά εγκλωβισμένο στους αραχνιασμένους ιδεολογικούς διαδρόμους της Κουμουνδούρου που οδηγούν στο χθες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη χθεσινή απόφαση του Αλέξη Τσίπρα, μπαίνει σε νέα εποχή. Όχι κατ’ ανάγκη θετική για την πορεία του ως κόμματος. Και τούτο γιατί η μάχη των επιγόνων είναι προδιαγεγραμμένη, ενώ πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι ο Αλέξης Τσίπρας, όντας μόλις 48 ετών, είναι δύσκολο να παροπλιστεί πολιτικά. Όσα ακολουθήσουν στην Αριστερά θα καταδείξουν πως ό,τι δεν εκσυγχρονίζεται, ό,τι δεν ακολουθεί την κοινωνία, ό,τι δεν αλλάζει, σαπίζει και, τελικά, πεθαίνει.
Στην Ελλάδα, μια χώρα όπου η Κεντροαριστερά είχε πλειοψηφία, μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά θα μπορούσε να εκφράσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Υπό μία προϋπόθεση: Να εκφράζει τη λογική, να εκφράζει τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τα πάθη τού χθες. Ενός «χθες» που ευθύνεται για πολλά λάθη, για την τοξικότητα που υπήρξε στην πολιτική, αλλά και για τον διχασμό της κοινωνίας. Η Ελλάδα αλλάζει.
Η Αριστερά θα μπορέσει να την ακολουθήσει;
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 30/6
Είναι σαφές ότι η ηγεσία του, εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες μιας άλλης εποχής, με τις οποίες έχουν γαλουχηθεί τα στελέχη της, δεν μπόρεσε να καταλάβει τι θέλει η κοινωνία. Και αυτό φάνηκε όχι μόνο από το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά και από τις θέσεις που έλαβε και στις δύο προεκλογικές περιόδους. Αν το εκλογικό πατατράκ που έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ το είχε πάθει η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, η διαδικασία θα ήταν προδιαγεγραμμένη. Το ίδιο βράδυ θα είχε παραιτηθεί ο ηττημένος αρχηγός και θα είχε ξεκινήσει τις διαδικασίες για την εκλογή νέου επικεφαλής. Και αυτό δεν είναι ζήτημα εμπειρίας, λόγω των πολλών αλλαγών που έχουν κάνει στην ηγεσία τους η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Είναι απλώς θέμα εσωκομματικής δημοκρατίας. Κάτι στο οποίο, όπως όλα δείχνουν, υπολείπεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στηρίζει την ύπαρξή του όχι στις θέσεις, αρχές και αξίες τις οποίες πρεσβεύει, αλλά στον Αλέξη Τσίπρα. Ένα πρόσωπο με αδιαμφισβήτητες ηγετικές ικανότητες, αλλά εγκλωβισμένο στους αραχνιασμένους ιδεολογικούς διαδρόμους της Κουμουνδούρου που οδηγούν στο χθες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη χθεσινή απόφαση του Αλέξη Τσίπρα, μπαίνει σε νέα εποχή. Όχι κατ’ ανάγκη θετική για την πορεία του ως κόμματος. Και τούτο γιατί η μάχη των επιγόνων είναι προδιαγεγραμμένη, ενώ πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι ο Αλέξης Τσίπρας, όντας μόλις 48 ετών, είναι δύσκολο να παροπλιστεί πολιτικά. Όσα ακολουθήσουν στην Αριστερά θα καταδείξουν πως ό,τι δεν εκσυγχρονίζεται, ό,τι δεν ακολουθεί την κοινωνία, ό,τι δεν αλλάζει, σαπίζει και, τελικά, πεθαίνει.
Στην Ελλάδα, μια χώρα όπου η Κεντροαριστερά είχε πλειοψηφία, μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά θα μπορούσε να εκφράσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Υπό μία προϋπόθεση: Να εκφράζει τη λογική, να εκφράζει τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τα πάθη τού χθες. Ενός «χθες» που ευθύνεται για πολλά λάθη, για την τοξικότητα που υπήρξε στην πολιτική, αλλά και για τον διχασμό της κοινωνίας. Η Ελλάδα αλλάζει.
Η Αριστερά θα μπορέσει να την ακολουθήσει;
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 30/6