Ας δούμε το αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών της Κυριακής 8ης Οκτωβρίου, γιατί από αυτές, που είχαν έντονο κομματικό χρώμα, μπορούν να εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα.

Η ΝΔ παρά τις φωτιές, τις πλημμύρες και τις κάθε λογής καταστροφές κατάφερε να εκλέξει από τον πρώτο γύρο πάνω από τους μισούς περιφερειάρχες. Ακόμα όμως και όσοι δεν εξελέγησαν πήραν ποσοστά υψηλότερα από αυτά που είχαν πάρει στις βουλευτικές εκλογές. Οι πολίτες ψήφισαν ουσιαστικά χωρίς εναλλακτική. Το ΠΑΣΟΚ, ορθώς επισημάνθηκε από τον πρόεδρό του, αναδείχθηκε σε δεύτερη αυτοδιοικητική δύναμη. Και αυτό γιατί ποτέ δεν έκοψε τους δεσμούς του με την κοινωνία των πολιτών.

Πάντα είχε -και διατήρησε- στελέχη σε χώρους όπως ο συνδικαλισμός και η Αυτοδιοίκηση και έτσι, άλλωστε, κατάφερε -παρά τη βαθιά εσωτερική κρίση που πέρασε και περνά- να διατηρηθεί ζωντανό. Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίσθηκε. Αυτό συνέβη για δύο λόγους: πρώτον, γιατί ποτέ δεν φρόντισε να δημιουργήσει ρίζες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και γιατί ως κόμμα έχει εκπληρώσει τον κύκλο του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκε και «ανδρώθηκε» πολιτικά, εισπράττοντας από τη φυσιολογική αγανάκτηση των πολιτών στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν λάθος πολιτικοί χειρισμοί των κομμάτων που άσκησαν εξουσία οδήγησαν τη χώρα σε διαδοχικά μνημόνια και οικονομικούς περιορισμούς, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να νιώσει οικονομικά περιθωριοποιημένο. Έπραξε δηλαδή ό,τι ακριβώς έπραξε και η άκρα Δεξιά. Για αυτό συμπαρατάχθηκαν στις πλατείες. Για αυτό συντάχθηκαν πίσω από συνθήματα «να καεί, να καεί, το μπο@#λο η Βουλή».

Η εποχή αυτή όμως πέρασε. Οι πολίτες βλέπουν ότι υπάρχει μια κυβέρνηση που αργά αλλά σταθερά οδηγεί τη χώρα προς τα εμπρός. Βλέπουν ότι γίνονται λάθη, αλλά γίνονται και βήματα σωστά. Και από την άλλη, δεν βλέπουν τίποτα. Δεν βλέπουν πρόταση. Το μόνο που ακούνε είναι το αναμάσημα μιας κριτικής που έχουν κουραστεί πλέον να ακούνε. Συνθήματα χωρίς πρόταση. Ο Αλέξης Τσίπρας μετά τη διπλή ήττα του το 2019 έχασε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει το κόμμα του και να του δώσει έναν προσανατολισμό που θα το έφερνε πιο κοντά στις ανάγκες της κοινωνίας. Επί παραδείγματι, η κοινωνία σήμερα θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Όποιος τολμούσε να το υποστηρίξει πριν από 15 χρόνια θα ήταν δακτυλοδεικτούμενος και πολιτικά ακραίος.

Η κοινωνία αλλάζει και τα κόμματα που δεν ακολουθούν τους ρυθμούς της μπαίνουν στο περιθώριο. Όταν μετά τις διαδοχικές ήττες του 2023 ο Αλέξης Τσίπρας συνειδητοποίησε αυτά τα απλά πράγματα, αποχώρησε από την ηγεσία του κόμματος. Αποχώρησε γιατί δεν είχε το θάρρος να είναι αυτός που θα κατεβάσει τα ρολά σε ένα «μαγαζί» που δεν έχει πλέον τίποτα να προσφέρει. Έτσι λοιπόν εφευρέθηκε ο Κασσελάκης! ΟΣΑ δεν τόλμησε να κάνει ο λεγόμενος ιστορικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ εκλήθη να τα κάνει ο άβγαλτος και άσχετος με την πολιτική Κασσελάκης. Το ζήτημα είναι, θα υπάρξει συνέχεια; Θα βρεθεί ηγέτης στον χώρο της αντιπολίτευσης;

Το χρειάζεται το πολιτικό σύστημα ώστε να έχει η κοινωνία εναλλακτική αλλά και η κυβέρνηση να νιώθει την απειλή και να βελτιώνεται. Να ανταποκριθεί στην επιθυμία της κοινωνίας και να προχωρήσει με ταχύτερους ρυθμούς. Να ξεφύγει από την επιλογή ανάγκης και να περάσει στην επιλογή τόλμης και προοπτικής.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 11/10