''Πνίγονται'', αναζητώντας την ελπίδα...
Παρ'όλα τα καραγκιοζιλίκια με το αλυσοπρίονο, παρ’ όλες τις ανεδαφικές, ανατρεπτικές και αλλοπρόσαλλες εξαγγελίες του για την Οικονομία, ο Μιλέι υπερψηφίσθηκε
Αλήθεια, τι έχει πιάσει τον κόσμο και στρέφεται σε ηγέτες καραγκιόζηδες;
Κι εκ των προτέρων ζητώ συγγνώμη από τη συμπαθητική φιγούρα του θεάτρου σκιών, που τον παρομοιάζω με τους λαϊκιστές σωτήρες που εμφανίζονται ανά την υφήλιο, με τελευταίο παράδειγμα τον Χαβιέρ Μιλέι, τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της Αργεντινής. Έναν άνθρωπο που και μόνο η εμφάνισή του παραπέμπει σε επιστήμες που ασχολούνται με την ψυχική ισορροπία. Σαφώς η εμφάνιση κάθε ανθρώπου είναι προσωπική του επιλογή. Σωστά, αλλά όταν ένας πολιτικός εμφανίζεται με αλυσοπρίονο και το παρουσιάζει ως βασικό του πολιτικό αξεσουάρ υποστηρίζοντας ότι με αυτό θα κόψει τη διαφθορά και ό,τι κακό έχει η
πολιτική ζωή της χώρας του, τότε το πράγμα χρήζει ψυχιατρικής μελέτης.
Παρ'όλα τα καραγκιοζιλίκια με το αλυσοπρίονο, παρ’ όλες τις ανεδαφικές, ανατρεπτικές και αλλοπρόσαλλες εξαγγελίες του για την Οικονομία, ο Μιλέι υπερψηφίσθηκε. Πήρε το 55% των ψήφων και εξελέγη πρόεδρος. Αντίπαλός του ήταν ένα καθαρά πολιτικό πρόσωπο, ο πρώην υπουργός Οικονομικών. Δηλαδή, αυτός που έχει μέρος της ευθύνης για τον πληθωρισμό ύψους 140% που σαρώνει την Αργεντινή.
Μπροστά σε αυτό το δίλημμα οι ψηφοφόροι πήγαν «τυφλά» προς τον Μιλέι… Δεν τους ένοιαξε αν θα καταργήσει το νόμισμά τους ή την Κεντρική Τράπεζα. Η λογική τους -με πληθωρισμό 140%- είναι ότι «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Ο «πνιγμένος» δεν βλέπει το αλυσοπρίονο… Δεν βλέπει τη γελοία φυσιογνωμία που ντύνεται υπερήρωας… Βλέπει κάποιον που ίσως του δώσει διέξοδο. Κάποιον που μέσα από την αντισυμβατικότητα και την τρέλα του ίσως βγάλει κάτι θετικό, ίσως του δώσει ελπίδα. Γιατί την ελπίδα, την οποία σκότωσαν οι υπηρετούντες το πολιτικό σύστημα, αναζητούν οι πολίτες της Αργεντινής. Δεν τρελάθηκαν ομαδικά και πήγαν μέσα από την κάλπη να σπάσουν πλάκα. Πλάκα και πειράματα με το μέλλον των παιδιών του δεν κάνει κανείς.
Το ίδιο έχει γίνει στο παρελθόν και σε άλλες χώρες. Πρέπει, λοιπόν, να κατανοήσουμε ότι τους Μπέπε Γκρίλο, τους Τζόνσον, τους Τραμπ και τους Μιλέι δεν τους γεννά η κοινωνία αλλά η αδυναμία πολιτικών να δώσουν λύσεις.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 23/11
Κι εκ των προτέρων ζητώ συγγνώμη από τη συμπαθητική φιγούρα του θεάτρου σκιών, που τον παρομοιάζω με τους λαϊκιστές σωτήρες που εμφανίζονται ανά την υφήλιο, με τελευταίο παράδειγμα τον Χαβιέρ Μιλέι, τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της Αργεντινής. Έναν άνθρωπο που και μόνο η εμφάνισή του παραπέμπει σε επιστήμες που ασχολούνται με την ψυχική ισορροπία. Σαφώς η εμφάνιση κάθε ανθρώπου είναι προσωπική του επιλογή. Σωστά, αλλά όταν ένας πολιτικός εμφανίζεται με αλυσοπρίονο και το παρουσιάζει ως βασικό του πολιτικό αξεσουάρ υποστηρίζοντας ότι με αυτό θα κόψει τη διαφθορά και ό,τι κακό έχει η
πολιτική ζωή της χώρας του, τότε το πράγμα χρήζει ψυχιατρικής μελέτης.
Παρ'όλα τα καραγκιοζιλίκια με το αλυσοπρίονο, παρ’ όλες τις ανεδαφικές, ανατρεπτικές και αλλοπρόσαλλες εξαγγελίες του για την Οικονομία, ο Μιλέι υπερψηφίσθηκε. Πήρε το 55% των ψήφων και εξελέγη πρόεδρος. Αντίπαλός του ήταν ένα καθαρά πολιτικό πρόσωπο, ο πρώην υπουργός Οικονομικών. Δηλαδή, αυτός που έχει μέρος της ευθύνης για τον πληθωρισμό ύψους 140% που σαρώνει την Αργεντινή.
Μπροστά σε αυτό το δίλημμα οι ψηφοφόροι πήγαν «τυφλά» προς τον Μιλέι… Δεν τους ένοιαξε αν θα καταργήσει το νόμισμά τους ή την Κεντρική Τράπεζα. Η λογική τους -με πληθωρισμό 140%- είναι ότι «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Ο «πνιγμένος» δεν βλέπει το αλυσοπρίονο… Δεν βλέπει τη γελοία φυσιογνωμία που ντύνεται υπερήρωας… Βλέπει κάποιον που ίσως του δώσει διέξοδο. Κάποιον που μέσα από την αντισυμβατικότητα και την τρέλα του ίσως βγάλει κάτι θετικό, ίσως του δώσει ελπίδα. Γιατί την ελπίδα, την οποία σκότωσαν οι υπηρετούντες το πολιτικό σύστημα, αναζητούν οι πολίτες της Αργεντινής. Δεν τρελάθηκαν ομαδικά και πήγαν μέσα από την κάλπη να σπάσουν πλάκα. Πλάκα και πειράματα με το μέλλον των παιδιών του δεν κάνει κανείς.
Το ίδιο έχει γίνει στο παρελθόν και σε άλλες χώρες. Πρέπει, λοιπόν, να κατανοήσουμε ότι τους Μπέπε Γκρίλο, τους Τζόνσον, τους Τραμπ και τους Μιλέι δεν τους γεννά η κοινωνία αλλά η αδυναμία πολιτικών να δώσουν λύσεις.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 23/11
