Η υπόθεση Μπελέρη, όπως εξελίσσεται, δεν αποτελεί απλώς «αγκάθι» στις σχέσεις της Αλβανίας με την Ελλάδα, ούτε ένα μείζον ζήτημα που αφορά την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη γειτονική χώρα.

Η υπόθεση Μπελέρη, όπως σωστά το έθεσε ο υφυπουργός Επικρατείας Σταύρος Παπασταύρου, αποτελεί ευρωπαϊκό ζήτημα και όχι διμερές. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη από τις 12 Μαΐου -δύο μέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές στην Αλβανία-, οπότε συνελήφθη ο Φρέντης Μπελέρης, και με την προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών υπό τον Νίκο Δένδια και με τη σημερινή υπό τον Γιώργο Γεραπετρίτη, έχει τηρήσει μια σταθερή πολιτική ανάδειξης του προβλήματος σε όλα τα ευρωπαϊκά fora. Η Ελλάδα σθεναρά υποστηρίζει ότι μια χώρα που επιθυμεί να γίνει μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας οφείλει να σέβεται τους κανόνες αυτής της οικογένειας. Συνεπώς, σε μια υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ χώρα πρέπει να ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας για κάθε κατηγορούμενο. Πρέπει επίσης κάθε κατηγορούμενος να απολαύει μιας δίκαιης δίκης και να υπάρχει ισονομία. Δηλαδή για όμοιες περιπτώσεις να ισχύουν τα ίδια. Κανένας από αυτούς τους τρεις κανόνες δεν γίνεται σήμερα σεβαστός στην Αλβανία.

Ο Φρέντης Μπελέρης συνελήφθη επ’ αυτοφώρω δήθεν για εξαγορά ψήφων. Μόνο που επάνω του δεν βρέθηκαν χρήματα… Ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας παραδέχθηκε ότι είχε χρηματισθεί από τις αλβανικές Αρχές για να κατηγορήσει τον Φρέντη Μπελέρη, ο οποίος κρατείται επί επτά μήνες και χωρίς να υπάρχει καταδικαστική απόφαση δεν του επιτρέπουν να ορκιστεί δήμαρχος. Στη θέση του, δε, διοικεί ο ηττημένος των εκλογών, ο οποίος είναι φίλος του Αλβανού πρωθυπουργού. Και, φυσικά, όπως κατήγγειλε ο ίδιος ο Μπελέρης, σε αντίστοιχες με τη δική του περιπτώσεις δικάσθηκαν και δικαιώθηκαν. Με μία διαφορά. Αφορούσαν Αλβανούς στην καταγωγή δημάρχους και όχι Έλληνες, όπως ο εκλεγμένος δήμαρχος της Χειμάρρας.

Φαντάζεσθε λοιπόν οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ στην οποία δεν θα ισχύουν οι κανόνες Δικαιοσύνης για όλους τους πολίτες; Μια χώρα όπου δεν γίνεται σεβαστό το τεκμήριο της αθωότητας; Μια χώρα όπου δεν γίνεται σεβαστή η λαϊκή βούληση, αλλά η κυβέρνηση κρατά φυλακισμένο έναν εκλεγμένο δήμαρχο ενώ διοικεί αυτός που έχει καταψηφισθεί; Ούτε σε χώρες της Αφρικής δεν συμβαίνουν πλέον αυτά. Και όπου συμβαίνουν, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για Δημοκρατία. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας να θέλουν να κλείσουν τα μάτια σε ένα τέτοιο καθεστώς; Όσες πολιτικού, οικονομικού ή γεωστρατηγικού χαρακτήρα σκοπιμότητες και αν υπάρχουν, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από χώρες που πιστεύουν σε μια δημοκρατική ΕΕ - και ιδιαίτερα από την Ελλάδα.

Η ΕΕ είναι ένας δυσκίνητος γραφειοκρατικός γίγαντας. Αυτός ο γίγαντας όμως είναι παγκοσμίως γνωστός για τη δημοκρατικότητά του. Η Ελλάδα αρνούμενη να υπογράψει την επιστολή των «27» προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το άνοιγμα των πέντε πρώτων κεφαλαίων με τα οποία θα εκκινεί η διαδικασία ένταξης της Αλβανίας στην ΕΕ δεν υπερασπίζεται μόνο τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας, που παραβιάζονται κατάφωρα στο πρόσωπο του Φρέντη Μπελέρη. Ουσιαστικά, η Ελλάδα με τη στάση της σώζει τη δημοκρατική τιμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αυτό, αν δεν το καταλαβαίνουν οι εταίροι μας, πρέπει κάποιος να τους το πει ωμά και ξάστερα.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 30/11