Στην υπόθεση με την σκανδαλώδη διάταξη για την παροχή επιδόματος ενοικίου σε εξωκοινοβουλευτικά μέλη της κυβέρνησης η μόνη που δεν ευθύνεται είναι αυτή που τελικά πλήρωσε και τη νύφη. Δηλαδή η Ράνια Αντωνοπούλου.

Προσωπικά δεν έχω λόγους να αμφισβητήσω τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δ. Τζανακόπουλο ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας είχαν άγνοια για την συγκεκριμένη διάταξη που ψηφίστηκε από την Βουλή στις 14 Αυγούστου του 2015. Ωστόσο θα περίμενε κανείς ο Α. Τσίπρας πριν κάνει αποδεχτή την παραίτηση της Ρ. Αντωνοπούλου από τη θέση της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας να ζητήσει από τους συνεργάτες του την διεξαγωγή έρευνας προκειμένου να εξακριβωθεί ποιοι ήταν αυτοί που τον εξαπάτησαν και τον έκαναν ρόμπα στο πανελλήνιο μερικά χρόνια αργότερα. Δηλαδή ποιοι εμπνεύστηκαν τη συγκεκριμένη διάταξη, ποιοι τη συνέταξαν και την κατέθεσαν και κυρίως γιατί το έκαναν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Διότι η 14η Αυγούστου του 2015 δεν είναι μια τυχαία ημερομηνία. Εκείνη την ημέρα η κυβέρνηση της Αριστεράς έπεφτε εκ των έσω, καθώς 25 βουλευτές του κόμματος μεταξύ άλλων και πολλοί κορυφαίοι υπουργοί, αλλά και η τότε πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, είχαν αποφασίσει να μην ψηφίσουν το τρίτο μνημόνιο. Και όμως τη νύχτα εκείνη κάποιοι επέλεξαν στα «μουλωχτά» να περάσουν τη συγκεκριμένη διάταξη λες και ήταν μνημονιακή υποχρέωση. Με βάση την κοινή λογική ο λόγος που το έκαναν δεν είναι επειδή τους έπιασε ο πόνος για την διασφάλιση της χρηματοδότησης του ενοικίου των επερχόμενων εξωκοινοβουλευτικών υπουργών και υφυπουργών, αλλά επειδή ήταν ορατός ο κίνδυνος η «πρώτη φορά Αριστερά» να τερματίσει άδοξα τον κυβερνητικό της βίο και οι περισσότεροι να πάνε στα σπίτια τους, θέλησαν να «αποζημιωθούν» για τις έως τότε υπηρεσίες που προσέφεραν στη χώρα.

Με απλά λόγια η συγκεκριμένη διάταξη δεν κατατέθηκε την επίμαχη νύχτα με όρους μελλοντικής χρήσης, αλλά με γνώμονα την εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων μιας δράκας εξωκοινοβουλευτικών υπουργών και υφυπουργών από την περιφέρεια που ήθελε να αποζημιωθεί αναδρομικά από τα κρατικά ταμεία. Αν η όντως η συγκεκριμένη διάταξη όριζε πρόνοιες για το μέλλον και όχι για το παρελθόν απλούστατα δεν θα είχε αναδρομική ισχύ από τον Φεβρουάριο του 2015. Επειδή όμως κάποια εξωκοινοβουλευτικά μέλη της κυβέρνησης από τον Φεβρουάριο του 2015 μέχρι τον Αύγουστο του ίδιου έτους «πλήρωναν» ενοίκιο από την τσέπη τους στην Αθήνα, όπου διέμεναν, για να ασκούν τα καθήκοντα τους, μέσα από την συγκεκριμένη διάταξη και μπρος στον κίνδυνο να μην ξαναδούν εξουσία επεδίωξαν να διασφαλίσουν κατά αυτό τον τρόπο τα ποσά που είχαν καταβάλλει.

Συνεπώς ο Α. Τσίπρας, που εκ των υστέρων ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε για τη συγκεκριμένη διάταξη, όφειλε πριν στείλει την κυρία Ρ. Αντωνοπούλου σπίτι της, που εκείνη την περίοδο ήταν βουλευτής επικρατείας συνεπώς δεν είχε ανάγκη να επωφεληθεί της ρύθμισης, να θέσει εκτός κόμματος ή κοινοβουλευτικής ομάδας αυτούς που είχαν τη φαεινή ιδέα να την προωθήσουν επάνω στη τούρλα της ψήφισης του τρίτου μνημονίου. Τρία είναι τα πρόσωπα που φέρονται να έχουν διαδραματίσει κεντρικό ρόλο. Κατά σύμπτωση και οι τρεις εκείνη την περίοδο ήταν εξωκοινοβουλευτικά μέλη της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς. Ο τότε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης, ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Δ. Μάρδας, ο οποίος ομολόγησε ότι έκανε χρήση του συγκεκριμένου δικαιώματος, καθώς και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος. Πρωτίστως αυτοί έπρεπε να πάνε στα σπίτια τους. Εκείνος δε που μετά την αποκάλυψη της επίμαχης διάταξης επιδίδεται σε ρεσιτάλ υποκρισίας είναι ο Τ. Αλεξιάδης, ο οποίος για να μην χρεωθεί την ευθύνη που του αναλογεί και ως προς την παράμετρο της εξαπάτησης του πρωθυπουργού, έφτασε στο σημείο να παριστάνει τον τιμητή και τον κήνσορα της ηθικής, αντί να απολογηθεί για το γεγονός ότι ως αναπληρωτής υπουργός οικονομικών είχε την πολιτική ευθύνη για ότι συνέβη επειδή ακριβώς γνώριζε αυτό που δεν ήξερε ο πρωθυπουργός και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.