EnΗ αγωνία του ∆ιονύση Σαββόπουλου για τη Μακεδονία και τη γλώσσα
Άρθρο γνώμης
Η Μακεδονία, η Βόρειος Ηπειρος, η Κύπρος, η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιµένει αποχαιρετούν τον ∆ιονύση Σαββόπουλο
Ο αείµνηστος ∆ιονύσης Σαββόπουλος δεν ανήκε σε κόµµατα, παρατάξεις ή ιδεολογίες. Ανήκε σε όλον τον Ελληνισµό. Είχε ευρυτάτη παιδεία, διάβαζε, αναζητούσε, ενίοτε άλλαζε απόψεις. Τελικά, έδωσε ένα ποιητικό και µουσικό έργο µε συνείδηση ταυτότητας. Σε µια εποχή που η παγκόσµια συζητηση για την εθνική, γλωσσική και θρησκευτική ταυτότητα επανέρχεται στο προσκήνιο, ο ∆ιονύσης αποδεικνύεται λίαν επίκαιρος, διαχρονικά ελληνικός, παραδοσιακός και συνάµα σύγχρονος. Η αγάπη του για τη γενέθλια πόλη, τη Θεσσαλονίκη, και η γνώση της ελληνικής Ιστορίας και παράδοσης τον βοήθησαν να κατανοήσει το ζήτηµα του ονόµατος της Μακεδονίας, το οποίο ακόµη δεν έχει λυθεί.
Η Συµφωνία των Πρεσπών παραβιάζεται καθηµερινά από όλους τους επίσηµους παράγοντες των Σκοπίων, αλλά έχει και εγγενείς αδυναµίες. Ο Σαββόπουλος είχε την ευαισθησία να πάρει το µήνυµα του Οδυσσέα Ελύτη, της Ιωάννας Τσάτσου, του Μανόλη Ανδρόνικου και άλλων πνευµατικών ανθρώπων, οι οποίοι δήλωσαν δηµοσίως ότι «το όνοµά µας είναι η ψυχή µας». Εννοούσαν τον ιστορικό όρο: Μακεδονία. Στον δίσκο του µε τίτλο «Μην πετάξεις τίποτε», που κυκλοφόρησε το 1994, ακριβώς τη χρονιά των µεγάλων συλλαλητηρίων για την προστασία του ονόµατος και της ελληνικής κληρονοµιάς της Μακεδονίας, ο ταλαντούχος συνθέτης, ποιητής και τραγουδιστής περιέλαβε το τραγούδι «Οι Ακτίνες του Βορρά». Εκεί καταθέτει την αγωνία του για την αγαπηµένη του Μακεδονία, τον Βορρά του Ελληνισµού, µε τους εξής στίχους: «Η ψυχή σου και το όνοµά σου ένα, κεραυνών δισκοθήκη πίστας κραδασµός µε της Πέλλας τα άλογα λυµένα ο βορράς σου χορεύει πάντα ελληνικός. Της Βεργίνας το ανάκτορο συνδέει µε τα κέντρα του ήχου και των ταξιµιών και σαν µαύρο τριαντάφυλλο χορεύει µ’ αετούς στην ακρόπολη των µοναχών κι αντηχεί στα µεγάφωνα των φάρων µ’ ένα ντέφι ροκάδικο παντοτινό κι απ’ τη σκούφια του βγαίνουν σµήνη γλάρων κι ένα αεροπλανοφόρο δες, βυζαντινό»! Πέλλα, Βεργίνα, Αγιον Ορος και Βυζάντιο δένουν αρµονικά µέσα στη θαυµάσια έµπνευση του τραγουδοποιού.
∆ιδάσκει Ιστορία στα νέα παιδιά. Κινείται αντίθετα προς το πνεύµα των δήθεν προοδευτικών, οι οποίοι ειρωνεύονται ακόµα και σήµερα όσους ενδιαφερόµαστε για το όνοµα, που πράγµατι είναι η ψυχή µας. Ως µελετητής του οικουµενικού Ελληνισµού ήταν φυσικό να ενδιαφερθεί για τη διαχρονική ελληνική γλώσσα. ∆ιαφώνησε µε σθένος και µε επιχειρήµατα µε την -προσωρινή ευτυχώς- κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών στο Γυµνάσιο (1976-1990) και µε την κατάργηση των τόνων και των πνευµάτων, η οποία αποφασίσθηκε τον Φεβρουάρο του 1982. Με την πολύτιµη βοηθεια του φιλοσόφου Στέλιου Ράµφου και άλλων, ο Σαββόπουλος οργάνωσε τον Φεβρουάριο του 1984 στο κλειστό γήπεδο του Μίλωνα µία ηµερίδα για τη γλώσσα. Χρησιµοποιώντας µαγνητόφωνο και παρουσιάζοντας στο πολυάριθµο ακροατήριο ηχογραφήσεις σε επαγγελµατικό στούντιο, έδειξε ότι το πολυτονικό είναι άρρηκτα δεµένο µε τη µουσικότητα της γλώσσας µας. Στις 24.11.2017, όταν ανακηρύχθηκε επίτιµος διδάκτωρ του Τµήµατος Φιλολογίας του ΑΠΘ, ο Σαββόπουλος υπογράµµισε ότι οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι προσέθεσαν στη γλώσσα µας πνεύµατα και τόνους «για να µη χαθει ο ήχος από τη λέξη και για να µην αλλοιωθεί».
Η Μακεδονία, η Βόρειος Ηπειρος, η Κύπρος, η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιµένει αποχαιρετούν τον ∆ιονύση Σαββόπουλο.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
Η Συµφωνία των Πρεσπών παραβιάζεται καθηµερινά από όλους τους επίσηµους παράγοντες των Σκοπίων, αλλά έχει και εγγενείς αδυναµίες. Ο Σαββόπουλος είχε την ευαισθησία να πάρει το µήνυµα του Οδυσσέα Ελύτη, της Ιωάννας Τσάτσου, του Μανόλη Ανδρόνικου και άλλων πνευµατικών ανθρώπων, οι οποίοι δήλωσαν δηµοσίως ότι «το όνοµά µας είναι η ψυχή µας». Εννοούσαν τον ιστορικό όρο: Μακεδονία. Στον δίσκο του µε τίτλο «Μην πετάξεις τίποτε», που κυκλοφόρησε το 1994, ακριβώς τη χρονιά των µεγάλων συλλαλητηρίων για την προστασία του ονόµατος και της ελληνικής κληρονοµιάς της Μακεδονίας, ο ταλαντούχος συνθέτης, ποιητής και τραγουδιστής περιέλαβε το τραγούδι «Οι Ακτίνες του Βορρά». Εκεί καταθέτει την αγωνία του για την αγαπηµένη του Μακεδονία, τον Βορρά του Ελληνισµού, µε τους εξής στίχους: «Η ψυχή σου και το όνοµά σου ένα, κεραυνών δισκοθήκη πίστας κραδασµός µε της Πέλλας τα άλογα λυµένα ο βορράς σου χορεύει πάντα ελληνικός. Της Βεργίνας το ανάκτορο συνδέει µε τα κέντρα του ήχου και των ταξιµιών και σαν µαύρο τριαντάφυλλο χορεύει µ’ αετούς στην ακρόπολη των µοναχών κι αντηχεί στα µεγάφωνα των φάρων µ’ ένα ντέφι ροκάδικο παντοτινό κι απ’ τη σκούφια του βγαίνουν σµήνη γλάρων κι ένα αεροπλανοφόρο δες, βυζαντινό»! Πέλλα, Βεργίνα, Αγιον Ορος και Βυζάντιο δένουν αρµονικά µέσα στη θαυµάσια έµπνευση του τραγουδοποιού.
∆ιδάσκει Ιστορία στα νέα παιδιά. Κινείται αντίθετα προς το πνεύµα των δήθεν προοδευτικών, οι οποίοι ειρωνεύονται ακόµα και σήµερα όσους ενδιαφερόµαστε για το όνοµα, που πράγµατι είναι η ψυχή µας. Ως µελετητής του οικουµενικού Ελληνισµού ήταν φυσικό να ενδιαφερθεί για τη διαχρονική ελληνική γλώσσα. ∆ιαφώνησε µε σθένος και µε επιχειρήµατα µε την -προσωρινή ευτυχώς- κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών στο Γυµνάσιο (1976-1990) και µε την κατάργηση των τόνων και των πνευµάτων, η οποία αποφασίσθηκε τον Φεβρουάρο του 1982. Με την πολύτιµη βοηθεια του φιλοσόφου Στέλιου Ράµφου και άλλων, ο Σαββόπουλος οργάνωσε τον Φεβρουάριο του 1984 στο κλειστό γήπεδο του Μίλωνα µία ηµερίδα για τη γλώσσα. Χρησιµοποιώντας µαγνητόφωνο και παρουσιάζοντας στο πολυάριθµο ακροατήριο ηχογραφήσεις σε επαγγελµατικό στούντιο, έδειξε ότι το πολυτονικό είναι άρρηκτα δεµένο µε τη µουσικότητα της γλώσσας µας. Στις 24.11.2017, όταν ανακηρύχθηκε επίτιµος διδάκτωρ του Τµήµατος Φιλολογίας του ΑΠΘ, ο Σαββόπουλος υπογράµµισε ότι οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι προσέθεσαν στη γλώσσα µας πνεύµατα και τόνους «για να µη χαθει ο ήχος από τη λέξη και για να µην αλλοιωθεί».
Η Μακεδονία, η Βόρειος Ηπειρος, η Κύπρος, η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιµένει αποχαιρετούν τον ∆ιονύση Σαββόπουλο.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
