Δέκα χρόνια, λοιπόν, από το κύµα που σήκωσε τη ριζοσπαστική Αριστερά, την έφερε στον αφρό της εξουσίας και την έριξε στα βράχια του δηµοψηφίσµατος και της αναγκαστικής «συνθηκολόγησης» µε την τρόικα και υπογραφής τρίτου µνηµονίου και νέου δανεισµού. Ήταν ή δεν ήταν επιτυχηµένο λοιπόν το πολιτικό πείραµα της «Πρώτης Φοράς Αριστερά»; Μπορούσαν να πράξουν κάτι διαφορετικό; Ήταν ορθές οι επιλογές των προσώπων που στελέχωσαν την κυβέρνηση και των πολιτικών που επιχείρησαν να υλοποιήσουν;

Ας φτιάξουµε ένα υποθετικό σενάριο, κάνοντας µια φαντασιακή προβολή στο µέλλον. Ας πούµε λοιπόν ότι σε λίγα χρόνια από τώρα: Ο νυν υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, καταγγέλλει ότι επί διακυβέρνησης της Νέας ∆ηµοκρατίας και υπουργίας του ίδιου είχε γίνει στόχος συγκεκριµένων µελών της Κεντρικής Επιτροπής της Ν∆ που συνδέονται µε ποινικούς κρατουµένους. Η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας, Ειρήνη Αγαπηδάκη, αποκαλεί τον υπουργό Οικονοµικών, Κυριάκο Πιερρακάκη, «έρµο και σκοτεινό», τον κατηγορεί για υπονόµευση της σηµερινής κυβέρνησης και τον αδειάζει ανοιχτά για την οικονοµική πολιτική που ακολούθησε.

Ο υπουργός Ανάπτυξης, Τάκης Θεοδωρικάκος, κατηγορεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη για «άθλιες µεθοδεύσεις» και «µεγάλη προδοσία», λέει ότι η Ν∆ ήταν εντελώς ανέτοιµη και απροετοίµαστη για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και µαζί µε τον υφυπουργό Εθνικής Άµυνας, Θανάση ∆αβάκη, έχουν ιδρύσει ένα νέο κόµµα.

Ο πρόεδρος της Βουλής, Νικήτας Κακλαµάνης, αποκαλεί τη Νέα ∆ηµοκρατία «µεγάλη απάτη» και έχει επίσης ιδρύσει νέο κόµµα του οποίου ηγείται ο ίδιος. Ένα τρίτο καινούργιο κόµµα έχει δηµιουργηθεί από τον υπουργό Οικονοµικών, Κυριάκο Πιερρακάκη, που κατηγορεί την κυβέρνηση της Ν∆ ότι πέρασε τα πιο αντιλαϊκά µέτρα, ενώ στις δηµόσιες τοποθετήσεις του στηρίζει το Ιράν (έναντι του Ισραήλ).

Ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, έχει φτιάξει τη δική του πολιτική κίνηση, απέχει από την ενεργό πολιτική και κατακεραυνώνει από καιρού εις καιρόν τη Ν∆ και τις πολιτικές της. Η υπουργός Εργασίας, Νίκη Κεραµέως, συµµετέχει σε ένα άλλο κόµµα που επίσης έχει δηµιουργηθεί εν πολλοίς µε πρώην µέλη και στελέχη της Ν∆, την οποία συστηµατικά απαξιώνει και καταγγέλλει.

Ο υφυπουργός Αθλητισµού, Γιάννης Βρούτσης, υποστηρίζει ότι οι αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα έγιναν προκειµένου να µετατραπεί η δωροδοκία από κακούργηµα σε πληµµέληµα και να ευνοηθούν έτσι συγκεκριµένα συµφέροντα.

Φαντάζει απολύτως τρελό και απίθανο το σενάριο αυτό; Κι όµως, συνέβη. Ακριβώς έτσι. Με τα αντίστοιχα πρόσωπα που είχαν τότε αυτούς τους υπουργικούς θώκους και… πριν τρίτο µνηµόνιο υπογράψαι, απαρνήθηκαν τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Συνέβη µε την κυβέρνηση που συγκροτήθηκε πριν από δέκα χρόνια και κυβέρνησε ένα εξάµηνο, σε µία από τις πιο κρίσιµες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Συγκολλητική ουσία ήταν όχι ακριβώς η ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά το λεγόµενο αντιµνηµόνιο, που κυριαρχούσε τότε ως έννοια στον δηµόσιο διάλογο. «Αλλιώς µαζεύει τα σκουπίδια ένας µνηµονιακός», ήταν µία από τις φράσεις που είχε ακουστεί τότε – η οποία δεν καρποφόρησε στην υλοποίησή της. Υπό την ηγεσία µιας επικοινωνιακά χαρισµατικής προσωπικότητας τότε της Αριστεράς, του Αλέξη Τσίπρα, ενώθηκαν αριστεροί και ακροαριστεροί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, συντηρητικοί και υπερσυντηρητικοί βουλευτές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, πρόσωπα που είχαν αποκτήσει φήµη από τη µαχητικότητα που επιδείκνυαν στα τηλεοπτικά παράθυρα και στις πλατείες των αγανακτισµένων, χωρίς να έχουν πολιτική εµπειρία ούτε ως δηµοτικοί σύµβουλοι και άλλοι ακόµα πολιτικοί και µη.

Πολλές κυβερνήσεις έχουν εµφανιστεί απαράσκευες σε µια σειρά από ζητήµατα, δεν ήταν αυτή η πρώτη. Ήταν όµως η πρώτη που εµφανίστηκε έτσι σε τέτοιο βαθµό και µέσα σε µια τέτοια συγκυρία κοινωνική, οικονοµική, πολιτική. Και όσο η πραγµατικότητα στην πάροδο των µηνών συγκρουόταν µε τις απόψεις και τις θέσεις της τόσο πιο πολύ αµφισβητούσε την πραγµατικότητα. Και όσο γινόταν εµφανές ότι οι θέσεις αυτές χρειάζονταν επεξεργασία, ζύµωση, εµβάθυνση, τόσο πιο έντονα αρνείτο να δει αυτό το προφανές.

Η τρόικα βαφτίστηκε «θεσµοί», οι παράλληλοι µονόλογοι ονοµάστηκαν «διαπραγµάτευση», το δηµοψήφισµα αντί για άλµα στο κενό χαρακτηρίστηκε άλµα δηµοκρατίας. Η συνολική διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ σε επτά πλέον κόµµατα έχει αφετηρία την περίοδο εκείνη και τα ερωτήµατα που ποτέ δεν απαντήθηκαν σε βάθος. Γιατί βιάστηκαν, µε «όπλο» την εκλογή Προέδρου της ∆ηµοκρατίας, να έρθουν στην εξουσία, γιατί έγινε αυτή η επιλογή προσώπων σε θέσεις-κλειδιά, γιατί δεν µερίµνησαν εγκαίρως για συνεργασίες και συµµαχίες εντός και εκτός Ελλάδας, γιατί δεν υπήρχε ρεαλιστικό plan B και plan C, γιατί δεν διάβασαν σωστά το διεθνές περιβάλλον.

∆έκα χρόνια είναι ένα ικανό χρονικό διάστηµα για να απαντηθούν επαρκώς όλα αυτά τα ερωτήµατα -και πολλά ακόµα- από τους πρωταγωνιστές εκείνου του εξα µήνου.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή