Ας ξεκινήσουµε µε κάποιες βασικές παραδοχές. Προκαταρκτικά σηµειώνουµε ότι το άρθρο δεν αφορά το εργασιακό νοµοσχέδιο -νόµος του κράτους πλέον- το οποίο θα κριθεί σε βάθος αρκετών µηνών, µε βάση την πορεία και τα αποτελέσµατα εφαρµογής και υλοποίησής του. Πάµε λοιπόν στο προκείµενο: Η µέρα έχει 24 ώρες και η αρίθµηση αυτή δεν αλλάζει αν είσαι υπουργός ή υφυπουργός ή κυβερνητικό στέλεχος. Τις µισές σίγουρα τις χρειάζεσαι για ξεκούραση, φαγητό, κ.λπ., συνεπώς πραγµατικά παραγωγικές είναι το πολύ οι άλλες µισές, ένα 12ωρο δηλαδή την ηµέρα.

Κατά κανόνα, για τις θέσεις που προαναφέραµε, αυτές οι ώρες δεν φτάνουν. Πότε να προλάβεις δηλαδή να µιλήσεις και να συνεννοηθείς µε τους γενικούς γραµµατείς του υπουργείου, µε τους γενικούς διευθυντές, µε τους επικεφαλής των φορέων και των Οργανισµών που εποπτεύεις, µε εκπροσώπους εργαζοµένων, µε εµπειρογνώµονες σε διάφορα θέµατα του χαρτοφυλακίου σου, µε τους συναδέλφους σου υπουργούς για ζητήµατα συναρµοδιοτήτων, να δώσεις κάποιες συνεντεύξεις σε τηλεοπτικούς ή ραδιοφωνικούς σταθµούς. Επίσης, να επισκεφθείς χώρους που άπτονται των αρµοδιοτήτων σου για να αποκτήσεις ίδια εικόνα κάποιων πραγµάτων, να καθίσεις µε τους συνεργάτες και συµβούλους σου να σχεδιάσεις µία ή περισσότερες µεταρρυθµίσεις ή έστω κάποιες πιο απλές παρεµβάσεις.

Την πρώτη τετραετία της διακυβέρνησης της Νέας ∆ηµοκρατίας, οι υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί, σε σηµαντικό βαθµό, καταπιάνονταν µε αξιοπρόσεκτο ζήλο µε τα καθήκοντά τους αυτά. Το αποτέλεσµα ήταν εµφανές σε µια σειρά από έργα και µεταρρυθµίσεις. Άλλοι το έκαναν επειδή έγιναν για πρώτη φορά υπουργοί και είχαν τον ενθουσιασµό του «πρωτάρη». Άλλοι επειδή προέρχονταν από διαφορετικούς κοµµατικούς χώρους (κυρίως το ΠΑΣΟΚ) και ήθελαν να σβήσουν µε πράξεις τις φωνές που αµφισβητούσαν την αναγκαιότητα και τη χρησιµότητα της «µεταγραφής» τους στη «γαλάζια» παράταξη. Άλλοι, πάλι, διότι ως εξωκοινοβουλευτικοί ήθελαν να ανοίξουν γρήγορα την περπατησιά τους, ώστε να πολιτευτούν αργότερα και να διεκδικήσουν την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο. Και φτάνουµε στο σήµερα. Οι ώρες της ηµέρας παραµένουν 24. Η δουλειά που πρέπει να γίνει παραµένει ογκώδης, ίσως µάλιστα οι προκλήσεις πλέον είναι µεγαλύτερες.

Τα χρονοδιαγράµµατα π.χ. για τα έργα που χρηµατοδοτούνται από το Ταµείο Ανάκαµψης και Ανθεκτικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πια ασφυκτικά. Και όµως, παρατηρούµε µια σειρά από υπουργούς και κυβερνητικά στελέχη να έχουν και άλλες ανησυχίες. Κοµµατικές και εκλογικές. Να ασχολούνται µε την πορεία και τις επιδόσεις των ανθυποψηφίων τους στην ίδια εκλογική περιφέρεια. Ή µε εκείνες όσων δυνητικά θα µπορούσαν να προβάλλουν στο µέλλον αρχηγικές φιλοδοξίες. Τους βλέπουµε να σπαταλάνε εργατοώρες για το συνέδριο της Νέας ∆ηµοκρατίας την άνοιξη. Όχι για την επεξεργασία θέσεων και προτάσεων που θα καταθέσουν σε αυτό. Αλλά για κάποια περίεργα αρκτικόλεξα, γνωστά µόνο στον κοµµατικό µικρόκοσµο. Όπως οι ∆ΕΕΠ (∆ιοικούσες Επιτροπές Εκλογικής Περιφέρειας, πρώην ΝΟ∆Ε) και οι ∆ΗΜΤΟ (∆ηµοτικές Τοπικές Οργανώσεις), που θα αναδείξουν τους προέδρους τους µε εσωκοµµατικές εκλογές σε ένα µήνα, στις 23 Νοεµβρίου. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο «ζεστά» ασχολούνται και µε το ποιοι θα εκλεγούν µέλη στα διοικητικά συµβούλια των κοµµατικών οργανώσεων και ποιοι θα εκλεγούν σύνεδροι για το προσεχές συνέδριο της Ν∆.

Προσοχή, δεν υποτιµούµε τις κοµµατικές δοµές και την πανελλαδική λειτουργία ενός κόµµατος, που αποτελούν συστατικά στοιχεία της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας. Η εικόνα, όµως, για παράδειγµα, τριών κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών να αφιερώνουν ώρες την περασµένη εβδοµάδα σε παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, επιχειρηµατολογώντας και διαφωνώντας γύρω από το ποιος πρέπει να εκλεγεί πρόεδρος σε µια κοµµατική τοπική οργάνωση που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αγνοεί την ύπαρξή της, είναι αν µην τι άλλο προβληµατική. Όσο δε περνάει ο καιρός και πλησιάζει το συνέδριο, που θα είναι το τελευταίο πριν από τις εθνικές εκλογές, τα φαινόµενα αυτά θα πολλαπλασιάζονται. Ο χρόνος, ωστόσο, µετράει πλέον αντίστροφα. Ο πρωθυπουργός κάνει πολλές σκέψεις για την ηµεροµηνία που θα στηθούν οι κάλπες, µε την κυρίαρχη προς το παρόν να είναι στα µέσα Απριλίου του 2027, πριν από τη Μεγάλη Εβδοµάδα δηλαδή. Αυτό σηµαίνει ότι ο ωφέλιµος πολιτικός χρόνος για την κυβέρνηση, για να πάρει µέτρα και πρωτοβουλίες, να προχωρήσει σε µ εταρρυθµίσεις, να ολοκληρώσει έργα, είναι 14-15 µήνες. Μετά θα έχει αρχίσει ουσιαστικά η άτυπη προεκλογική περίοδος.

Το να ασχολείσαι υπέρµετρα µε τις παραπολιτικές στήλες, να συµµετέχεις στην πολιτική κουζίνα της προσυνεδριακής περιόδου, να ρίχνεις λάδι στη φωτιά εσωκοµµατικών αντεγκλήσεων – όλα αυτά µπορεί για κάποιους να θεωρούνται ευγενή πολιτικά σπορ, ουδόλως όµως βοηθούν στην εύρυθµη και αποτελεσµατική λειτουργία µιας κυβέρνησης. Τα πρώτα καµπανάκια ήδη έχουν χτυπήσει. 

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή