Μια ωραία πρωία, ένας νέος, χαρισµατικός και άφθαρτος πολιτικός, κερδίζει τις εκλογές στη Νέα Υόρκη. Στη Βοστόνη την ίδια ηµέρα επανεξελέγη η Μισέλ Γου, που είναι η πρώτη γυναίκα ασιατικής καταγωγής δήµαρχος της πόλης, στο Σιάτλ για πρώτη φορά η επίσης ∆ηµοκρατική Τζίνα Τζόουνς, πρώην αξιωµατικός της Πολεµικής Αεροπορίας µε θητεία στο Ιράκ, αλλά σε κάθε περίπτωση η Νέα Υόρκη ασκεί πάντα µια διαφορετική γοητεία. Στην από εδώ άκρη του Ατλαντικού και ιδιαίτερα στη χώρα µας, από το επόµενο πρωί, για να χρησιµοποιήσω µια προσφιλή εισαγωγική έκφραση, «είµαστε όλοι Ζοχράν Μαµντάνι». Μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου, οι εγχώριες αναφορές στον 34χρονο νεοεκλεγέντα δήµαρχο της Νέας Υόρκης ήταν από ελάχιστες έως µηδαµινές. Αίφνης, όλοι επιχειρούν να τον αγκαλιάσουν πολιτικά και να τον δοξάσουν.

«Η εκλογή του Ζόραν Μαµντάνι στη Νέα Υόρκη είναι κάτι πολύ περισσότερο από µια νίκη σε αυτοδιοικητικές εκλογές. Είναι νίκη απέναντι στην ολιγαρχία, στην κλεπτοκρατία, στις πολιτικές δυναστείες και το ακριβοπληρωµένο µιντιακό σύστηµα που προπαγανδίζει τα συµφέροντά τους», έγραψε ο Αλέξης Τσίπρας, καταλήγοντας – σε πρώτο πληθυντικό: «Μπορούµε!». «Είναι µια νίκη της δηµοκρατίας και της προοδευτικής πολιτικής απέναντι στον σκοταδισµό και την αδικία», έγραψε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάµελλος. Ανάρτηση έκανε και ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης: «Η θριαµβική νίκη του Ζόραν Μαµντάνι αποδεικνύει ότι η Αριστερά µπορεί. Μπορεί να αλλάζει τον κόσµο. Σήµερα είναι ιστορική µέρα, είναι µέρα χαράς κι ελπίδας».

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, επίσης σε πρώτο πληθυντικό έγραψε: «Συγχαρητήρια, Ζόραν! Απέδειξες ότι µπορούµε να τα βάλουµε -µε χιούµορ και ανθρωπιά- τόσο µε το Ακραίο Κέντρο όσο και µε την Ακροδεξιά, δυνάµεις που, από διαφορετικά µετερίζια, πολεµούν µανιασµένα να αναπαράγουν το ίδιο ολιγαρχικό κατεστηµένο». Πρώτο πληθυντικό και για τον Στέφανο Κασσελάκη, πρόεδρο του Κινήµατος ∆ηµοκρατίας: «Αυτό που βλέπουµε είναι µια νέα τάση. Απέναντι στον λαϊκισµό της ∆εξιάς και τον συστηµισµό του δήθεν προοδευτικού κατεστηµένου. Στη Νέα Υόρκη έχουµε αρχίσει να βγάζουµε νέα πρόσωπα που έχουν ιδέες παρεµβατικές για την οικονοµία». Ας παραβλέψουµε, για την οικονοµία της συζήτησης, το γεγονός ότι ο Μαµντάνι ήταν ο υποψήφιος του ∆ηµοκρατικού Κόµµατος, σε µία µεγαλούπολη που είναι από τα παραδοσιακά προπύργια των ∆ηµοκρατικών σε δηµοτικές, πολιτειακές και εθνικές εκλογές.

Ας προσπαθήσουµε να παραβλέψουµε και το γεγονός ότι µεταπολεµικά (τα τελευταία ογδόντα χρόνια δηλαδή), µόλις δύο Ρεπουµπλικανοί κατάφεραν να εκλεγούν δήµαρχοι στη Νέα Υόρκη: Ο δισεκατοµµυριούχος Μάικλ Μπλούµπεργκ -ο οποίος σε όλητη ζωή του µέχρι εκείνες τις κάλπες ήταν ∆ηµοκρατικός- και ο Ρούντι Τζουλιάνι, που πρωτύτερα ως εισαγγελέας είχε βάλει στη φυλακή όλα τα µεγάλα κεφάλια της µαφίας της Νέας Υόρκης. Ας δεχθούµε ότι η νίκη του Μαµντάνι, όπως και κάθε εκλογική νίκη, σηµατοδοτεί κάτι. Όπως βέβαια σηµατοδοτεί και η πρόσφατη νίκη του Ντόναλντ Τραµπ, σε εθνικό επίπεδο. Όπως επίσης σηµατοδοτούν και οι εκλογικές αναµετρήσεις των τελευταίων ετών στη δική µας ήπειρο, που έχουν οδηγήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 κρατών-µελών, να βρίσκεται µε µόλις τρία που έχουν κεντροαριστερό κόµµα στην κυβέρνησή τους: Ισπανία, ∆ανία και Μάλτα. Η δε πρωθυπουργός της ∆ανίας, Μέτε Φρεντέρικσεν, έχει υιοθετήσει για παράδειγµα µια ρητορική στο µεταναστευτικό που θα ταίριαζε ίσως περισσότερο σε κόµµα της ακροδεξιάς… Και κάπως έτσι επιστρέφουµε στην Ελλάδα. Με το πρώτο πληθυντικό να στέκει υπερήφανο στη ρητορική πολιτικών που ο πληθυντικός λιγοστεύει και ο ενικός διευρύνεται. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ του 2015-2019 γνώρισε τρεις διασπάσεις εν κινήσει. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αποχώρησε κι έφτιαξε την Πλεύση Ελευθερίας, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τη Λαϊκή Ενότητα, ο Γιάνης Βαρουφάκης το ΜέΡΑ25. Όλοι θεωρούσαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας τους πρόδωσε, ότι δεν εξέφραζε πια τη ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά και οι τρεις θεωρούσαν ότι την εξέφραζαν καλύτερα οι ίδιοι, µόνοι τους! Αργότερα ήρθε ο κ. Κασσελάκης, που κατόπιν έφυγε κι έφτιαξε το δικό του κόµµα, αφού στο µεταξύ είχε φύγει ο κ. Χαρίτσης και άλλοι δέκα βουλευτές και έφτιαξαν κι εκείνοι το δικό τους κόµµα, µε σταθερή και δηµόσια εκφρασµένη πεποίθηση ότι ο καθένας είναι τίνι τρόπω πιο αυθεντικός Αριστερός από τον άλλο.

Ο κ. Τσίπρας ετοιµάζει το δικό του πολιτικό καράβι για την Ιθάκη, που και αυτό δεν χωράει τους πρώην συντρόφους του, την ίδια ώρα που το ΜέΡΑ25 διασπάστηκε (έδιωξε την ΑΡΑΣ) και η Νέα Αριστερά είναι και αυτή στα πρόθυρα της διάσπασης. Αφού, λοιπόν, αυτή η προοδευτική πολιτική -στην οποία όλοι οι προαναφερθέντες οµνύουν- είναι τόσο προφανής, τόσο αυτονόητη και τόσο αναγκαία, γιατί δεν οµονοούν σε αυτή, έστω στα βασικά της; Τι µήνυµα περνάνε στον µέσο πολίτη για τη µελλοντική δυνατότητα διακυβέρνησης της χώρας, σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον και µέσα σε δύσκολες συγκυρίες, όταν όχι απλώς δεν µπορούν να συνθέσουν απόψεις και να ενώσουν δυνάµεις, αλλά διαφωνούν ακόµα και στα στοιχειώδη και οδηγούνται από τη µία διάσπαση στην άλλη; Πριν να µελετήσουν τα µηνύµατα που στέλνει ο Ζοχράν Μαµντάνι από το εξωτερικό, θα µπορούσαν ίσως να µελετήσουν λίγο καλύτερα τα µηνύµατα που τους στέλνουν οι πολίτες από το εσωτερικό, µέσα από τις µετρήσεις, τις έρευνες και τις δηµοσκοπήσεις. 


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή