Ας κάνουµε µια υπόθεση εργασίας, για την οποία θα χρειαστεί µια χρονική υπέρβαση. Ένα άλµα στο µέλλον. Το ηµερολόγιο γράφει Νοέµβριος του 2035, βρισκόµαστε δηλαδή δέκα χρόνια µετά τη σηµερινή ηµέρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γράφει ένα βιβλίο για την πολιτική του σταδιοδροµία και αναφέρεται στους υπουργούς της κυβέρνησής του το 2025. Για τον υπουργό Οικονοµικών, Κυριάκο Πιερρακάκη, λέει ότι επέδειξε «προχειρότητα», «πειραµατισµούς», «εµµονές», ότι «είχε επιδοθεί σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι προσωπικής προβολής, το οποίο φλέρταρε απροκάλυπτα µε τη µαταιοδοξία» και ότι µε τις εισηγήσεις του η κυβέρνηση θα έπαιζε «κορόνα-γράµµατα το µέλλον του λαού και της χώρας». Α, και ότι τον θεωρούσε «εγωκεντρικό» και «αναξιόπιστο»! Για τον υπουργό Ανάπτυξης, Τάκη Θεοδωρικάκο, γράφει ότι «βρισκόταν σταθερά σε άλλο µήκος κύµατος» και πως δεν ξέρει «αν αντιλαµβανόταν έστω και στοιχειωδώς την πραγµατικότητα». Για τον υπουργό Υγείας, Άδωνι Γεωργιάδη, σηµειώνει ότι «η αµφισβήτηση των εµβολίων εγκυµονούσε σοβαρούς κινδύνους για τη ζωή και, µε πολιτικούς όρους, έκανε κακό στην κοινή µας προσπάθεια, προκαλούσε σκληρές επιθέσεις εναντίον µας».

Για τον υπουργό Επικρατείας, Άκη Σκέρτσο, ότι «είχε επιδείξει σε όλη αυτή τη διαδικασία απαράδεκτη επιπολαιότητα». Για τον πρόεδρο της Βουλής, Νικήτα Κακλαµάνη, πως αποτελούσε «µια χαρακτηριστική περίπτωση αυτοκαταστροφικής αδιαλλαξίας». Για τον υφυπουργό Εξωτερικών, αρµόδιο για την οικονοµική διπλωµατία, Χάρη Θεοχάρη, αναφέρει ότι «δεν είµαι καθόλου βέβαιος αν ασχολήθηκε µαζί της (σ.σ. µε την οικονοµική διπλωµατία)». Και ούτω καθεξής. Με όλα αυτά τα δεδοµένα, τι εικόνα θα σχηµατίσει ένας τρίτος παρατηρητής, ένας απλός αναγνώστης του βιβλίου, για τη σηµερινή κυβέρνηση; Ότι αποτελούνταν από ικανά και έµπειρα στελέχη ή ότι ήταν -σύµφωνα µε τα γραφόµενα του συγγραφέαό,τι κοντινότερο υπήρχε στην πολιτική σκηνή στους «ιππότες που λένε νι», από τη γνωστή ταινία των Μόντι Πάιθον «Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης»;

Και τι εικόνα άραγε θα σχηµάτιζε για την ικανότητα του πρωθυπουργού να επιλέγει τους κατάλληλους ανθρώπους για τις κατάλληλες θέσεις, να συνθέτει και να δηµιουργεί πολιτικά αξιόµαχες οµάδες; Το βιβλίο «Ιθάκη» (εκδ. Gutenberg) µπορεί να γράφτηκε από τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα για να αποτελέσει την προσωπική του δικαίωση έναντι όλων των κατηγοριών που έχει ακούσει για το πρόσωπό του τα τελευταία δέκα χρόνια. Η αποτίµηση και το αποτύπωµα που αφήνει τελικά ένα βιβλίο κρίνεται και φαίνεται σε βάθος χρόνου και σίγουρα όχι µέσα στην πρώτη ηµέρα από την κυκλοφορία του. Προς το παρόν, πάντως, σε σχέση µε τα γεγονότα του 2015, αποτελεί µια δικαίωση για όσους -ενεργούς και απόµαχους πολιτικούς, δηµοσιογράφους, αρθρογράφους, αναλυτές, καθηγητές κ.ά.- έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου ήδη από τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς για το πόσο απαράσκευη ήταν εκείνη η κυβέρνηση, πόσο επικίνδυνα µπορούσαν να αποδειχθούν για τη χώρα συγκεκριµένα της στελέχη, σε πόσο λάθος κατεύθυνση κινούνταν µια σειρά από δηµόσιες δηλώσεις και τοποθετήσεις προβεβληµένων υπουργών.

Τότε πολλοί εξ αυτών κατηγορούνταν ακόµα και ότι ήταν φίλα προσκείµενοι στην τρόικα και στους δανειστές ή ότι ήθελαν το κακό της χώρας ή ότι τέλος πάντων ήταν «µερκελιστές» ή ακόµα και «πέµπτη φάλαγγα». Τώρα, ίσως λίγο έκπληκτοι, ίσως και όχι, διαβάζουν τον Αλέξη Τσίπρα να συµµερίζεται αρκετές από τις απόψεις τους για πρόσωπα, πράγµατα και γεγονότα της εποχής, µε τρόπο πιο ωµό µάλιστα από τις απόψεις που διατύπωναν οι ίδιοι τότε. Από το υπόλοιπο βιβλίο, σίγουρα προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι, 70 χρόνια µετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου και της Κατοχής στην Ελλάδα και σχεδόν επτά δεκαετίες µετά τη λήξη του Εµφυλίου Πολέµου, ένας νέος στην ηλικία πρωθυπουργός, αλλά και οι συν αυτώ, αντί να κοιτάνε στο µέλλον, κοιτάνε το βαθύ παρελθόν. Για να χρησιµοποιήσουµε και τη γλώσσα του βιβλίου, αντί να σαλπάρουν για την Ιθάκη, συζητούν για τα συντρίµµια της Τροίας. «Μαζί θα φτιάξουµε µια νέα εθνική ενότητα. Εσύ θα είσαι ο Άρης Βελουχιώτης και εγώ ο Ναπολέων Ζέρβας…», εµφανίζεται να είπε ο Πάνος Καµµένος στον Αλέξη Τσίπρα λίγο πριν σχηµατιστεί η πρώτη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ο δε κ. Τσίπρας, µε τα δικά του λόγια: «Στο δικό µου το µυαλό, η συνεργασία µε τον Καµµένο, τον Ιανουάριο του 2015, ήταν ένα άνοιγµα στον κόσµο της λαϊκής ∆εξιάς, ώστε να µη θεωρήσει ότι ήρθε η Αριστερά για να πάρει την ιστορική ρεβάνς για τον Εµφύλιο. ∆εν ήθελα µε κανένα τρόπο να φανεί στην ελληνική κοινωνία πως οι ηττηµένοι της δεκαετίας του 1940 είχαν βρει την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθηµένα τους για τον µισό και πλέον αιώνα “βάσανα και διωγµούς”, όπως λένε οι στίχοι του Ρασούλη στο γνωστό τραγούδι του Λοΐζου». Στις δραµατικές δε στιγµές που προηγήθηκαν της οριστικής απόφασης για δηµοψήφισµα, ο τότε πρωθυπουργός υπενθύµισε στους υπουργούς του, όπως σηµειώνει ο ίδιος, «τη δύναµη του “Όχι” στη συλλογική µνήµη των Ελλήνων, έναν φορτισµένο ιστορικό συµβολισµό, που από το 1940 και µετά έχει ταυτιστεί µε την έννοια της αντίστασης και της αξιοπρέπειας».

Τουλάχιστον ας κρατήσουµε µια ελπίδα ότι ο «µισός και πλέον αιώνας» γράφτηκε κάπως πρόχειρα και βιαστικά και ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν πιστεύει πράγµατι ότι η Αριστερά στην Ελλάδα γνώριζε βάσανα και διωγµούς ακόµα και εν έτει 2000…

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή