Όπως είχε πει ο σπουδαίος Γερµανός συγγραφέας Τόµας Μαν «τα πάντα είναι πολιτική». Πίσω από την έντονη δηµόσια συζήτηση του τελευταίου διαστήµατος για τις αγροτικές κινητοποιήσεις και τα προβλήµατα του πρωτογενούς τοµέα, για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα και τη χωροταξία της παρουσίασής του, και για άλλα πολλά, συµβαίνει µια σειρά από γεγονότα φαινοµενικά ασύνδετα µεταξύ τους.

Πράγµατι, σε µια πρώτη ανάγνωση, τι σχέση µπορεί να έχει ο τραγικός θάνατος ενός κρεοπώλη στο Κιλκίς, ενός στρατιώτη στη Ρόδο και ενός βρέφους στη Ζάκυνθο; Τα αίτια και οι συνθήκες των δραµατικών αυτών γεγονότων είναι διαφορετικά, ωστόσο στο υπόβαθρο ο παρονοµαστής είναι κοινός: η σοβαρή έλλειψη κουλτούρας ασφαλείας στη χώρα µας. Ένα ζήτηµα το οποίο σπάνια δυστυχώς και µόνο συγκυριακά συζητείται σε κοινοβουλευτικό ή ευρύτερα σε πολιτικό επίπεδο. Κι όµως «τα πάντα είναι πολιτική». Και η κουλτούρα ασφαλείας επίσης. Πάµε να δούµε τα γεγονότα ένα ένα µε χρονική σειρά. Πριν από έναν µήνα, στις 11 Νοεµβρίου, στην κοινότητα Αγίου Νικολάου Σπάτων της Αχαΐας, ένας 25χρονος ανέβασε τον ανιψιό του, ηλικίας µόλις τεσσάρων ετών, σε «γουρούνα» και τον πήγε µια βόλτα. Το µικρό παιδί έπεσε από το όχηµα και τραυµατίστηκε θανάσιµα. ∆ύο µέρες αργότερα, σε φούρνο στο ∆αµάσι της Λάρισας, η ιδιοκτήτρια της επιχείρησης έχασε τη ζωή της ενώ εργαζόταν και βρισκόταν µόνη της. Σύµφωνα µε το ρεπορτάζ, η 49χρονη γυναίκα εγκλωβίστηκε σε µηχάνηµα του φούρνου όταν τυλίχτηκε γύρω από το ζυµωτήριο το φουλάρι που φορούσε η ίδια για ιατρικούς λόγους, λόγω δηλαδή ενός αυχενικού προβλήµατος που αντιµετώπιζε.

Η λογική ότι οι νόµοι και οι κανόνες είναι ένα χαλαρό συνονθύλευµα οδηγιών τις οποίες εφαρµόζουµε περίπου κατά το δοκούν είναι διάχυτη εδώ και δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία

Την ίδια ακριβώς ηµέρα, στο χωριό Μαρονέρι στο Κιλκίς, ένας 40χρονος κρεοπώλης έκοψε κατά λάθος τη µηριαία αρτηρία του µε εργαλείο κοπής που χρησιµοποιούσε. «Ξεκοκάλιζε ο άνθρωπος, δεν έκοβε καλά το µαχαίρι -δεν ξέρω τι έκανε, τι δεν έκανε- κι εκεί όπως τράβηξε το µαχαίρι πιο δυνατά πήρε τη µηριαία αρτηρία. ∆εν το πήρανε χαµπάρι και µέχρι να το καταλάβουν έχασε αίµα και τελείωσε, δεν µπόρεσαν να τον επαναφέρουν», ήταν η µαρτυρία συναδέλφου του.

Λίγες ηµέρες αργότερα έχασε τη µάχη µε τη ζωή ένας 22χρονος που είχε καταπιεί ένα ολόκληρο µπέργκερ αµάσητο, πιθανώς στο πλαίσιο µιας «πρόκλησης» µε παρέα φίλων του στο Κορωπί. Ο νεαρός νοσηλεύτηκε στη ΜΕΘ του Νοσοκοµείου «Γεννηµατάς», καθώς το µπέργκερ που είχε καταπιεί έφραξε τους αεραγωγούς µε συνέπεια να µείνει χωρίς οξυγόνο για κάποια λεπτά και να υποστούν βλάβες ζωτικά του όργανα και οι γιατροί δεν κατάφεραν να αποσοβήσουν τελικά το µοιραίο.

Το ίδιο διάστηµα ένας 19χρονος ΕΠΟΠ σκοτώθηκε στη Ρόδο και ένας 39χρονος επιλοχίας τραυµατίστηκε, όταν εξερράγη χειροβοµβίδα κατά τη διάρκεια στρατιωτικής άσκησης. Με βάση τις πρώτες ενδείξεις, η έκρηξη πιθανότατα σηµειώθηκε στα χέρια του 39χρονου στρατιωτικού που χειριζόταν τη χειροβοµβίδα, η οποία ανήκε σε παρτίδα χειροβοµβίδων του στρατού ξηράς χρονολογίας άνω του µισού αιώνα. Στον Πειραιά ένας εργαζόµενος της ΣΤΑΣΥ, αρχιτεχνίτης τροχαίου υλικού, έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια τεχνικών εργασιών στην επισκευαστική βάση της εταιρείας, όπου καταπλακώθηκε από ιδιαίτερα βαρύ φορτίο που έπεσε πάνω του. Το περασµένο Σάββατο, στη Ζάκυνθο, ένα αγοράκι µόλις δύο ετών τραυµατίστηκε θανάσιµα από επίθεση σκύλου που το δάγκωσε στον λαιµό. Το µικρό παιδάκι φέρεται να βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού του στον Άγιο Λέοντα, όταν πλησίασε ένα από τα σκυλιά της οικογένειας, ράτσας πιτ µπουλ, το οποίο για άγνωστο µέχρι στιγµής λόγο τού επιτέθηκε και του επέφερε θανάσιµα τραύµατα.

Το σηµειώνουµε και πάλι: ∆ιαφορετικές συνθήκες, διαφορετικές συγκυρίες, διαφορετικά αίτια σε καθένα από τα παραπάνω δυστυχήµατα. Σε κάποια από αυτά µάλιστα η διερεύνηση συνεχίζεται και µπορεί να βγουν νέα στοιχεία στο φως. Ωστόσο, αν όλα αυτά τα συµβάντα, µέσα µάλιστα σε διάστηµα ενός µόλις µήνα, δεν χτυπήσουν καµπανάκι για την έλλειψη κουλτούρας ασφαλείας στην κοινωνία, δεν µπορούµε να φανταστούµε τι και πότε θα το χτυπήσει.

Η λογική ότι οι νόµοι και οι κανόνες είναι ένα χαλαρό συνονθύλευµα οδηγιών τις οποίες εφαρµόζουµε περίπου κατά το δοκούν είναι διάχυτη εδώ και δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία. Το ίδιο και η αντίληψη ότι τα πρωτόκολλα ασφαλείας είναι κάποια κείµενα που µάλλον κάποιοι έγραψαν γιατί έτσι έπρεπε να κάνουν και εµείς δεν έχουµε κάποια ιδιαίτερη υποχρέωση να τα µελετήσουµε και να τα ακολουθήσουµε πιστά.

Αν δεν σας πείθουν τα προαναφερθέντα παραδείγµατα, ρίξτε µια µατιά γύρω σας. Στην καθηµερινότητά σας. Πόσους εργαζόµενους σε οικοδοµές βλέπετε να φοράνε κράνη; Πόσες φορές έχετε δει ΚΤΕΛ τα καλοκαίρια σε νησιωτικούς και παραθαλάσσιους προορισµούς να µεταφέρουν όρθιους επιβάτες; Πόσο συχνά αντικρίζετε πεζούς να διασχίζουν τον δρόµο χωρίς να υπάρχει ούτε φανάρι ούτε διάβαση; Χρειάζεται εκπαίδευση, ενηµέρωση, ευαισθητοποίηση. Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Θα πάρει χρόνο για να επιτευχθεί. Αλλά η αρχή πρέπει να γίνει. Το πρόβληµα είναι πολύ σοβαρό.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή