ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ξέσπασε νέα αντιπαράθεση. Μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, εννοείται. Σε επίσημη προεκλογική περίοδο είμαστε. Εδώ τις κανονικές περιόδους (κανονικά δεν τα λες τα τελευταία πολλά χρόνια, αλλά τέλος πάντων) ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει αφορμή για τσακωμό. Και όταν δεν βρίσκει, τη δημιουργεί. Οι πολιτικές προτάσεις δεν είναι το φόρτε του, ενώ στις τοξικές αντιπαραθέσεις βρίσκεται στη default λειτουργία του. Ο λόγος της σύγκρουσης τώρα ήταν μία τοποθέτηση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Τάκη Θεοδωρικάκου, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στα επεισόδια επιδιώκει νεκρό ώστε να τον χρεωθεί η κυβέρνηση και να πάμε σε νέα «Δεκεμβριανά» όπως το 2008.

«ΜΕΡΙΚΟΙ θέλουν και νεκρό. Το θέλουν επιμόνως εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το ήθελαν και το καλοκαίρι, το ήθελαν και όταν έλεγαν ανοησίες για την εγκατάσταση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας στα πανεπιστήμια, το ήθελαν όταν μας έλεγαν πως είχαμε σκοτώσει ένα 5χρονο κοριτσάκι στον Έβρο (...) το θέλουν και αυτές τις ημέρες στην ΑΣΟΕΕ. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν βρίσκει μία λέξη για να καταγγείλει αυτούς τους μπαχαλάκηδες, οι οποίοι επιτέθηκαν σε αστυνομικούς, οι οποίοι καίνε κάδους, οι οποίοι προσπαθούν
να δυναμιτίσουν το κλίμα». Και παρότι είναι Απρίλης ακόμα και μάλιστα με ψύχρα και δεν κυκλοφορούν μύγες, ο ΣΥΡΙΖΑ μυγιάστηκε και ζητά την παραίτηση Θεοδωρικάκου. Επειδή θίχτηκε ή επειδή τους μαρτύρησε;

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ κάνει καριέρα με νεκρούς, αυτό είναι το modus operandi της. Κατασκευάζει σύμβολα με τους νεκρούς και τους εργαλειοποιεί σε μία ιδιότυπη σκύλευση, αναγνωρίζοντας όμως ως άξιους τιμών μόνο τους «δικούς» της ή αυτούς που κάνει δικούς της. Ακόμα και αν πρόκειται για άτομα, συχνά περιθωριακά, που έπεσαν θύματα συγκυρίας ή του ίδιου του περιθωρίου και όχι σε κάποιον «αγώνα». Εξάλλου, συμβολοποίηση του περιθωρίου είναι κεντρική γραμμή στο εγχειρίδιο της Αριστεράς. Δεν θα βρει όμως κάποιος ποτέ καταδίκη από την Αριστερά για τους νεκρούς της Marfin ή για τους δολοφονημένους από την αριστερή τρομοκρατία. Ποτέ. Όπως δεν θα βρει κακό λόγο για τις ορδές που σπάνε, δέρνουν, καταστρέφουν, καταλαμβάνουν, απειλούν, τραμπουκίζουν. «Δικά μας παιδιά» γαρ. Μόνο ψάχνουν «δικούς» τους νεκρούς. Και όταν δεν υπάρχουν, τους εφευρίσκουν με βοήθεια από ξένες υπηρεσίες. Όπως η μικρή ανύπαρκτη Μαρία του Έβρου.

* Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή