Η συζήτηση για την πιθανότητα έναρξης ενός ελληνοτουρκικού διαλόγου, ο οποίος θα μπορούσε να εξελιχθεί σε διαπραγμάτευση και να καταλήξει σε συμφωνία, δεν έχει απλά ενδιαφέρον, είναι ΤΟ κορυφαίο θέμα από το οποίο μπορεί να εξαρτηθούν όλα τα υπόλοιπα: από την οικονομία μέχρι την πολιτική σταθερότητα στη χώρα.

Στην κοινή γνώμη υπάρχει καχυποψία και είναι λογικό. Το τραύμα με τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι νωπό, η παραφιλολογία για «Πρέσπες του Αιγαίου» σέρνεται ήδη πριν από τις εκλογές και η καχυποψία στην ελληνική κοινωνία ενδημεί, διότι έχει πικρή εμπειρία. Πάμε στο διά ταύτα. Τι μπορεί να συζητηθεί σε έναν υποτιθέμενο διάλογο με την Τουρκία; Σύμφωνα με την εθνική γραμμή: ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα, τέλος. Τι μπορούμε να περιμένουμε αν -υποθετικά πάντα- παραπέμψουμε αυτό το ζήτημα στη Χάγη; Κατά πάσα βεβαιότητα όχι αυτό που θα θέλαμε. Πέραν της νομολογίας, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι ένα όργανο το οποίο δεν είναι ανεπηρέαστο από πολιτικές επιρροές. Άρα θα πρέπει να συνυπολογίσουμε όλα τα σενάρια πριν κάνουμε -αν φθάσουμε εκεί- ένα τέτοιο βήμα. Επίσης, άλλο η Χάγη για Ανατολική Μεσόγειο, άλλο για Αιγαίο…

Παρεμπιπτόντως, διαρροές αρμοδίων (;) στον Τύπο, ότι «κανείς δεν περιμένει ότι θα μας αναγνωρίσουν στο Καστελόριζο την ΑΟΖ που θέλουμε», είναι αχαρακτήριστες. Παραμονές πιθανής διαδικασίας διαπραγμάτευσης «κύκλοι» αφήνουν να διαρρεύσει ότι δεν θα πάρουμε αυτά που θεωρούμε ότι δικαιούμαστε βάσει του Δικαίου της Θάλασσας; Τότε τι πάμε να διαπραγματευτούμε; Πόσο θα δώσουμε εκ των προτέρων; Μπορεί η Τουρκία να κάνει ΑΟΖ με τη… Λιβύη, αλλά όχι η Ελλάδα με την Κύπρο; Ανεξαρτήτως του τι εκτιμούμε ότι θα γίνει σε περίπτωση προσφυγής, δημοσιοποιούμε μέσω διαρροών ότι θα χάσουμε πριν καν διαπραγματευτούμε; Μία αυτονόητη επισήμανση, σχετικά με το περιεχόμενο μιας τέτοιας υποτιθέμενης ακόμα διαπραγμάτευσης, επειδή δημιουργήθηκε αμφισημία σχετικά με τις «θαλάσσιες ζώνες».

Η ΑΟΖ- υφαλοκρηπίδα είναι κυριαρχικό δικαίωμα, η δε οριοθέτησή τους προϋποθέτει διαβούλευση με τα παρακείμενα κράτη. Αυτή που δεν έκανε η Τουρκία μαζί μας. Τα χωρικά ύδατα είναι κυριαρχία και η επέκτασή τους μονομερές δικαίωμα. Διαπραγμάτευση επί κυριαρχίας είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υπάρξει. Ακόμα και ως δυνητική κυριαρχία, εκεί που δεν τα έχουμε επεκτείνει, είναι κυριαρχία και μονομερές δικαίωμα. Θα δεχόταν η Τουρκία -η οποία σημειωτέον δεν αναγνωρίζει τη γενική δικαιοδοσία της Χάγης ούτε έχει κυρώσει την UNCLOS- να εγκαταλείψει την αναθεωρητική ατζέντα της και την παραφροσύνη για θέματα κυριότητας νησιών, γαλάζιες πατρίδες, άρνησης δικαιώματος νήσων σε ζώνες κ.λπ.; Απίθανο. Θα δεχόταν η Ελλάδα να παραπέμψει θέματα κυριαρχίας της σε Διεθνές Δικαστήριο; Αδύνατον. Οπότε; Όλα αυτά που λέγονται και γίνονται ίσως θα πρέπει να ιδωθούν και στο πλαίσιο ενός προκαταβολικού blame game και ο νοών νοείτω.

Και μία υπενθύμιση από τον Κυβερνήτη, Ιωάννη Καποδίστρια: «Tὸ νὰ ἐλπίζωμεν ὅτι δυνάμεθα νὰ παρωθήσωμεν διὰ διαπραγματεύσεων τοὺς Τούρκους νὰ συμπεριφέρονται κατὰ ἕναν ἀνθρώπινο καὶ λογικὸ τρόπο, σημαίνει ὅτι περιφρονοῦμεν τὴν ἐμπειρίαν αἰώνων καὶ ὰγνοοῦμεν τὴν δικήν μας ἐμπειρίαν. Ἐπομένως μόνον διὰ τῆς δυνάμεως τῶν ὅπλων θὰ δυνηθῶμεν, ἐὰν ὑφίστανται ἀκόμη περιθώρια χρόνου, νὰ φέρωμεν τὴν ειρήνην εἰς τὴν Ἀνατολικήν Μεσόγειον καὶ τὴν Δυτικὴν Ασίαν χωρὶς νὰ παρακινδυνεύσωμεν τὴν γενικὴν συμμαχία».

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 18/7