EnΗ αβάσταχτη ελαφρότητα του Διεθνούς Δικαίου
Άρθρο γνώμης
Έχουμε γράψει πολλές φορές και επιμένουμε ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει στρατηγική αντίληψη και να αποκτήσει κουλτούρα ασφαλείας
Έχουμε γράψει πολλές φορές και επιμένουμε ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει στρατηγική αντίληψη και να αποκτήσει κουλτούρα ασφαλείας. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του πορεύεται με ξεπερασμένα εγχειρίδια τα οποία ουδεμία εφαρμογή και χρησιμότητα έχουν στο σημερινό παγκόσμιο σκηνικό το οποίο τελεί υπό βίαιη μετάβαση. Η μονότονη, επαναλαμβανόμενη και μονοσήμαντη επίκληση του Διεθνούς Δικαίου δεν αποτελεί στρατηγική ούτε παράγει αφ’ εαυτής αποτελέσματα. Ο λόγος είναι ότι το Διεθνές Δίκαιο δεν έχει κάποιον τρόπο να εφαρμόζεται αυτόνομα, διότι προϋποθέτει ότι αυτός που το επικαλείται έχει την απαραίτητη ισχύ να το επιβάλλει. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν προτείνεται να μην επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο, αλλά να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι επειδή το επικαλούμαστε θα εφαρμοστεί με κάποιον μαγικό τρόπο, από τη στιγμή που αυτοί προς τους οποίους απευθυνόμαστε δεν έχουν συμφέρον να το αποδεχθούν. Το Δίκαιο είναι χρήσιμο όταν έχεις την ισχύ να το επιβάλλεις διότι διαθέτεις ένα σοβαρό επιχείρημα όταν το εφαρμόζεις ακόμα και διά της βίας, ότι έχεις τον νόμο με το μέρος σου.
Βρισκόμαστε σε μία περίοδο όπου το Διεθνές Δίκαιο δεν αποτελεί το πρώτο κριτήριο στη λήψη αποφάσεων ούτε καν από τις δυνάμεις οι οποίες τυπικά είναι οι παγκόσμιοι εγγυητές του και αυτές οι οποίες οικοδόμησαν το μεταπολεμικό διεθνές σύστημα βασιζόμενες σε αυτό. Πλέον δεν το επικαλούνται ούτε καν προσχηματικά. Και δεν μιλάμε για την Τουρκία αλλά για χώρες όπως οι ΗΠΑ ή ευρωπαϊκές οι οποίες σταθμίζουν περισσότερο από ποτέ τις αποφάσεις τους με βάση τα στυγνά συμφέροντά τους χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία να τα αμπαλάρουν ή έστω να τα πασπαλίσουν, όπως παλαιότερα, με Δίκαιο.
Το επικαλούνται στην περίπτωση της Ρωσίας, το αγνοούν όταν πρόκειται για την Τουρκία. Οι ΗΠΑ πρωτίστως και η Ευρώπη δευτερευόντως αναγνωρίζουν το καθεστώς Τζολάνι στη Συρία, που είναι ο ίδιος ο ISIS, κλείνοντας τα μάτια στις σφαγές κατά των Δρούζων, των Χριστιανών, των Αλαουιτών και στις απειλές κατά των Κούρδων. Οι Δρούζοι μόλις χθες κατάφεραν να αποσπάσουν από το ισλαμικό καθεστώς του Τζολάνι κατ’ αρχήν αποδοχή του de facto ελέγχου της περιοχής τους την οποία υπερασπίστηκαν ενόπλως με τη βοήθεια του Ισραήλ -δυνάμεις του οποίου βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τη Δαμασκό ως προειδοποίηση- και ύστερα από μεγάλες απώλειες και φρικιαστικά εγκλήματα από τους τζιχαντιστές. Οι Κούρδοι αγνόησαν τις υποδείξεις των ΗΠΑ να παραδώσουν τα όπλα τους και να ενσωματωθούν στο καθεστώς της Δαμασκού και επιπλέον προσέτρεξαν σε βοήθεια των Δρούζων. Παράλληλα προετοιμάζονται να απαντήσουν σε τυχόν απόπειρα των Τούρκων και των πληρεξουσίων τους να τους επιτεθούν.
Οι Αλαουίτες και οι Χριστιανοί επίσης έχουν συνασπιστεί με τους Δρούζους και τους Κούρδους και έχουν κι αυτοί οργανώσει ένοπλες ομάδες για να προστατευτούν. Ποιο είναι το κοινό σημείο όλων αυτών; Ότι ενώ έχουν το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος τους -το οποίο προφανώς δεν το έχουν με το δικό τους οι δολοφόνοι του Τζολάνι και η Τουρκία- ουδόλως τους βοήθησε. Όπως δεν θα βοηθήσει και εμάς. Τα όπλα και οι ένοπλοι σύμμαχοί τους, τους βοήθησαν, ήτοι το Ισραήλ. Η δε «διεθνής κοινότητα», του ΟΗΕ συμπεριλαμβανομένου, έκαναν πλάτες στους τζιχαντιστές καλώντας σε «αυτοσυγκράτηση» και ασκώντας πίεση στο… Ισραήλ που είναι το μόνο το οποίο υπερασπίζεται τις κοινότητες της Συρίας. Εξάλλου η δήλωση του κυρίου Γεραπετριτη ότι «με τη Λιβύη μας συνδέει η προσήλωση στο Διεθνές Δίκαιο», λίγες μέρες πριν το εκεί καθεστώς δημοσιεύσει τους γνωστούς χάρτες, συμπυκνώνει με όρους ανεκδότου την ελαφρότητα της ελληνικής προσέγγισης.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
Βρισκόμαστε σε μία περίοδο όπου το Διεθνές Δίκαιο δεν αποτελεί το πρώτο κριτήριο στη λήψη αποφάσεων ούτε καν από τις δυνάμεις οι οποίες τυπικά είναι οι παγκόσμιοι εγγυητές του και αυτές οι οποίες οικοδόμησαν το μεταπολεμικό διεθνές σύστημα βασιζόμενες σε αυτό. Πλέον δεν το επικαλούνται ούτε καν προσχηματικά. Και δεν μιλάμε για την Τουρκία αλλά για χώρες όπως οι ΗΠΑ ή ευρωπαϊκές οι οποίες σταθμίζουν περισσότερο από ποτέ τις αποφάσεις τους με βάση τα στυγνά συμφέροντά τους χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία να τα αμπαλάρουν ή έστω να τα πασπαλίσουν, όπως παλαιότερα, με Δίκαιο.
Το επικαλούνται στην περίπτωση της Ρωσίας, το αγνοούν όταν πρόκειται για την Τουρκία. Οι ΗΠΑ πρωτίστως και η Ευρώπη δευτερευόντως αναγνωρίζουν το καθεστώς Τζολάνι στη Συρία, που είναι ο ίδιος ο ISIS, κλείνοντας τα μάτια στις σφαγές κατά των Δρούζων, των Χριστιανών, των Αλαουιτών και στις απειλές κατά των Κούρδων. Οι Δρούζοι μόλις χθες κατάφεραν να αποσπάσουν από το ισλαμικό καθεστώς του Τζολάνι κατ’ αρχήν αποδοχή του de facto ελέγχου της περιοχής τους την οποία υπερασπίστηκαν ενόπλως με τη βοήθεια του Ισραήλ -δυνάμεις του οποίου βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τη Δαμασκό ως προειδοποίηση- και ύστερα από μεγάλες απώλειες και φρικιαστικά εγκλήματα από τους τζιχαντιστές. Οι Κούρδοι αγνόησαν τις υποδείξεις των ΗΠΑ να παραδώσουν τα όπλα τους και να ενσωματωθούν στο καθεστώς της Δαμασκού και επιπλέον προσέτρεξαν σε βοήθεια των Δρούζων. Παράλληλα προετοιμάζονται να απαντήσουν σε τυχόν απόπειρα των Τούρκων και των πληρεξουσίων τους να τους επιτεθούν.
Οι Αλαουίτες και οι Χριστιανοί επίσης έχουν συνασπιστεί με τους Δρούζους και τους Κούρδους και έχουν κι αυτοί οργανώσει ένοπλες ομάδες για να προστατευτούν. Ποιο είναι το κοινό σημείο όλων αυτών; Ότι ενώ έχουν το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος τους -το οποίο προφανώς δεν το έχουν με το δικό τους οι δολοφόνοι του Τζολάνι και η Τουρκία- ουδόλως τους βοήθησε. Όπως δεν θα βοηθήσει και εμάς. Τα όπλα και οι ένοπλοι σύμμαχοί τους, τους βοήθησαν, ήτοι το Ισραήλ. Η δε «διεθνής κοινότητα», του ΟΗΕ συμπεριλαμβανομένου, έκαναν πλάτες στους τζιχαντιστές καλώντας σε «αυτοσυγκράτηση» και ασκώντας πίεση στο… Ισραήλ που είναι το μόνο το οποίο υπερασπίζεται τις κοινότητες της Συρίας. Εξάλλου η δήλωση του κυρίου Γεραπετριτη ότι «με τη Λιβύη μας συνδέει η προσήλωση στο Διεθνές Δίκαιο», λίγες μέρες πριν το εκεί καθεστώς δημοσιεύσει τους γνωστούς χάρτες, συμπυκνώνει με όρους ανεκδότου την ελαφρότητα της ελληνικής προσέγγισης.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
