Ενώ στην Ουκρανία καταβάλλεται προσπάθεια να υπάρξει μία καταρχήν συμφωνία σε σχέδιο εκεχειρίας, στη Μέση Ανατολή, όπως είχαμε προβλέψει από την πρώτη στιγμή αλλά και στο κυριακάτικο άρθρο, η πορεία είναι αντίστροφη. Από το σχέδιο Τραμπ πίσω στο εκ νέου άνοιγμα των μετώπων. Ήταν περίπου προδιαγεγραμμένο, διότι το πλαίσιο που επιβλήθηκε ήταν μη ρεαλιστικό και δεν ελάμβανε υπ’ όψιν βασικές παραμέτρους. Πού βρισκόμαστε τώρα.

Πρακτικά η εκεχειρία στη Γάζα δεν υφίσταται. Στελέχη της Χαμάς επιτέθηκαν σε Ισραηλινούς στρατιώτες, οι Ισραηλινοί ανταπέδωσαν με βομβαρδισμούς και η τρομοκρατική οργάνωση στη συνέχεια δήλωσε ότι δεν δεσμεύεται πλέον από τη συμφωνία. Προ ημερών είχαμε γράψει ότι το επόμενο μέτωπο που θα ξανανοίξει θα είναι στον Λίβανο. Η ισραηλινή αεροπορία λοιπόν προχώρησε σε στοχευμένο πλήγμα, εξουδετερώνοντας υψηλόβαθμα στελέχη της Χεζμπολάχ. Και δεν είναι η μόνη επιχείρηση η οποία διεξήχθη, απλώς οι άλλες δεν κάνουν τόσο θόρυβο. Το επόμενο διάστημα, ίσως μετά την επίσκεψη του Πάπα για ευνόητους λόγους, μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι θα ακολουθήσουν εκτεταμένες επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού στο λιβανέζικο έδαφος. Και εδώ με τη συγκατάνευση των Αμερικανών, οι οποίοι είχαν δώσει διορία στην κυβέρνηση του Λιβάνου να αφοπλίσει τη Χεζμπολάχ, κάτι το οποίο ο στρατός δεν δύναται να πράξει. Άρα άλλος θα κάνει τη δουλειά, ο γνωστός.

Στη Συρία -το έχουμε γράψει και συνεχίζουμε να το υποστηρίζουμε- τα πράγματα έχουν πάρει αναπόδραστη τροχιά. Ούτε οι Κούρδοι, ούτε οι Δρούζοι, ούτε οι αλαουίτες, ούτε οι ελληνορθόδοξοι και οι Έλληνες της Συρίας πρόκειται να υπαχθούν σε μία κεντρική ισλαμική κυβέρνηση όπως αυτή του Τζολάνι.

Εδώ συμβαίνει κάτι αξιοσημείωτο. Οι Ρώσοι κατόπιν συμφωνίας με τον Τζολάνι, αν υποθέσουμε ότι μπορεί να διαφωνήσει μαζί τους, ανέκτησαν και ανακατέλαβαν τις βάσεις που είχαν επί Άσαντ. Έτσι αναπτύχθηκαν παράλληλα με τις ισραηλινές δυνάμεις σε μία διπλή γραμμή που ακολουθεί τον κομβικό διάδρομο στον Νότο. Επιπλέον, οι Αμερικανοί εγκαθιστούν και αυτοί βάση κοντά τους. Έτσι εξελίσσεται μία αριστοτεχνική γεωπολιτική χορογραφία, όπου Ισραηλινοί, Ρώσοι και Αμερικανοί παίρνουν θέσεις ελέγχου της Συρίας προς μεγάλο εκνευρισμό της Τουρκίας, που αρχίζει να υποψιάζεται ότι ήταν ο χρήσιμος ηλίθιος της υπόθεσης, ο οποίος ανέτρεψε τον Άσαντ και τελικά μένει με τα κόκαλα, καθώς το κυρίως μενού το μοιράζουν άλλοι.

Οπότε έχουμε από τη μια Αμερικανούς, Ρώσους και Ισραηλινούς με βάσεις (οι τελευταίοι μάλλον θα αποκτήσουν και επιπλέον ισραηλινό έδαφος…) και από την άλλη Κούρδους, Δρούζους, αλαουίτες και χριστιανούς να κινούνται σταθερά προς την αυτονομία ή και την ανεξαρτησία τους. Καμία σχέση με τα αρχικά όνειρα της Άγκυρας να ελέγξει ολόκληρη τη Συρία. Αν έπρεπε να κάνουμε δύο εκτιμήσεις ακόμα, θα λέγαμε το εξής: Πρώτον, η Τουρκία επάνω στην ταραχή της θα επιχειρήσει το απονενοημένο κατά των Κούρδων και εκεί θα βάλει υπογραφή στο τελευταίο κεφάλαιο που την αφορά. Δεύτερον, όλα δείχνουν ότι το επόμενο διάστημα θα υπάρξει μία μεγάλη επιχείρηση κατά των ισλαμιστών, όπου εκεί η Τουρκία και ο Τζολάνι θα βρεθούν σε εξαιρετικά δύσκολη και περίεργη θέση. Αν, δε, υλοποιηθεί η πρόθεση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Μάρκο Ρούμπιο, να κηρύξει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα τρομοκρατική οργάνωση, η υπόθεση θα αποκτήσει πολύ ενδιαφέρον. Ιδίως για τον Ερντογάν και μερικούς άλλους πολύ δραστήριους «μεσολαβητές».

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή