Αν πρέπει να συνοψίσουµε σε µία φράση την εκτίµηση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει στη Μέση Ανατολή το επόµενο διάστηµα είναι η εξής: Τίποτα δεν έχει τελειώσει σε κανένα από τα µέτωπα, όλα θα έχουν συνέχεια.

Ας ξεκινήσουµε από τη Γάζα. Το σχέδιο Τραµπ έχει ένα βασικό (όχι το µοναδικό) πρόβληµα. Το ίδιο που είχε και το προηγούµενο: Ποιος θα αφοπλίσει τη «Χαµάς». Το σχετικό άρθρο του σχεδίου προβλέπει τη συγκρότηση διεθνούς δύναµης, η οποία θα επιβάλει την εφαρµογή του, άρα και την αδρανοποίηση της τροµοκρατικής οργάνωσης, η οποία προφανώς δεν πρόκειται να αφοπλιστεί οικειοθελώς. Το ερώτηµα που προκύπτει είναι απλό: Ποιος θα στείλει στρατιωτικές δυνάµεις µε προοπτική να συγκρουστούν µε τη «Χαµάς», προκειµένου αυτή να αφοπλιστεί και να παραιτηθεί από τον έλεγχο της Γάζας; Υπάρχει ευρωπαϊκή ή αραβική χώρα η οποία θα δεχθεί να συµµετάσχει σε στρατιωτική αποστολή µε προοπτική εµπλοκής µε τη συγκεκριµένη οργάνωση στη συγκεκριµένη περιοχή; Περισσότερο ως ανέκδοτο ακούγεται.

Μπορεί βασίµως να υποτεθεί ότι το Ισραήλ αποδέχθηκε το σχέδιο, διότι δεν είχε λόγο να το απορρίψει, καθώς το απέρριψε η «Χαµάς» και κυρίως επειδή δεν θέλει να έρθει σε προστριβή µε τον Τραµπ, αλλά στην πραγµατικότητα κανείς δεν πιστεύει ότι θα µπορέσει να εφαρµοστεί. Οι Ισραηλινοί έχουν δίκιο. Μπορεί στα λόγια και στο χαρτί να φαίνεται ως οριακά αποδεκτό, αλλά στην πράξη έχει ελάχιστες πιθανότητες να υλοποιηθεί. Αν κάποιος πρέπει να πιθανολογήσει τι θα γίνει στο τέλος, δεν θα είναι µακριά από την πραγµατικότητα αν υποθέσει ότι τελικά τη δουλειά θα την κάνει οι ίδιος που την έκανε µέχρι τώρα: ο ισραηλινός στρατός.

Ενα άλλο µέτωπο, το οποίο θερµαίνεται εκ νέου αλλά περνά σχεδόν απαρατήρητο, είναι αυτό του Λιβάνου. Η «Χεζµπολάχ» έχει µεν αποδυναµωθεί σε πολύ µεγάλο βαθµό και δεν έχει καµία σχέση µε αυτό που ήταν πριν από τα συντριπτικά πλήγµατα που υπέστη από τους Ισραηλινούς, αλλά διατηρεί αρκετές δυνατότητες για να συνεχίσει να αποτελεί πρόβληµα και να εµποδίζει τον Λίβανο από το να γίνει κανονικό κράτος. Οι Αµερικανοί έχουν δώσει διορία στην κυβέρνηση του Λιβάνου για να ολοκληρώσει την εξάρθρωση της σιιτικής τροµοκρατικής οργάνωσης, όπως και οι Ισραηλινοί, αλλά οι Λιβανέζοι υποστηρίζουν ότι ο στρατός τους δεν έχει την επιχειρησιακή δυνατότητα για µία τέτοια αποστολή. Εξάλλου ένα σηµαντικό µέρος του αποτελείται από σιίτες, η στάση των οποίων είναι αµφίβολη σε περίπτωση πολεµικών επιχειρήσεων µε τη σιιτική «Χεζµπολάχ».

Οπότε εµφανίζεται ξανά το ίδιο ερώτηµα, όπως και στην περίπτωση της «Χαµάς»: Ποιος θα κάνει τη δουλειά; Πέρα από το ίδιο ερώτηµα, είναι ίδια και η απάντηση: Αυτός που την έκανε και την προηγούµενη φορά, ο ισραηλινός στρατός. Και µάλιστα ο χρονικός ορίζοντας ίσως να µην είναι τόσο µακρύς µέχρι να ανοίξει το µέτωπο του Λιβάνου, το οποίο, όπως και της Γάζας, στην πραγµατικότητα δεν έκλεισε ποτέ. Επιχειρήσεις γίνονται, το ίδιο και στη Γάζα, όπου οι ισραηλινές δυνάµεις διευρύνουν την περιοχή ελέγχου τους προχωρώντας προς το θαλάσσιο µέτωπο, δίχως σοβαρή αντίδραση των Αµερικανών, οι οποίοι αρχίζουν και αντιλαµβάνονται το αδιέξοδο. Και βέβαια του Λιβάνου δεν είναι το µόνο µέτωπο που παραµένει ανοιχτό. Κανένα από όσα άνοιξαν δεν έκλεισε οριστικά. Ούτε αυτό του Ιράν. Οπως δεν έχει κλείσει και της Συρίας, ειδικά αυτό, το οποίο είναι πολλαπλό, µε τις ισραηλινές επιχειρήσεις να συνεχίζονται και εδώ. Οι εκκρεµότητες αφορούν όλες τις εθνοτικές και θρησκευτικές συνιστώσες της χώρας, πέραν των τζιχαντιστών σουνιτών του Τζολάνι και τους proxies της Τουρκίας, που είναι περίπου το ίδιο και το αυτό. Τους Κούρδους, τους ∆ρούζους, τους αλαουίτες, τους χριστιανούς.

Κανείς απ’ αυτούς δεν είναι διατεθειµένος να υπαχθεί σε ένα κεντρικό σουνιτικό ισλαµικό καθεστώς. Μία ενδιαφέρουσα εξέλιξη είναι ότι οι Ρώσοι συµφώνησαν µε τη ∆αµασκό να αναπτύξουν σειρά βάσεων στον Νότο, παράλληλα µε τις θέσεις των Ισραηλινών... Οι τελευταίοι ούτως ή άλλως εγγυώνται την ασφάλεια των ∆ρούζων, ενώ δεν είναι διόλου αδιάφοροι για τους Κούρδους. Τώρα και οι Ρώσοι πιάνουν επιχειρησιακό «στασίδι» σε έναν κρίσιµο διάδροµο εγγύς των Κούρδων και αυτοί...

Στα εµφανή ή αφανή µέτωπα προσθέστε τη ∆υτική Οχθη (Ιουδαία - Σαµάρεια), τις σιιτικές πολιτοφυλακές του Ιράκ, οι οποίες µέχρι στιγµής δεν έχουν εµπλακεί αλλά «υπάρχουν», και τους Χούθι στην Υεµένη. Και έτσι έχουµε τον µαγικό αριθµό «7», τον αριθµό των µετώπων, και µία καλή εικόνα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει...

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή