Η Ευρώπη για τα επόµενα χρόνια θα κινείται στον αστερισµό της ασύµµετρης και πλέον αχαρτογράφητης σχέσης µε τις ΗΠΑ και υπό καθεστώς διαρκών πιέσεων για να ευθυγραµµιστεί µε τις πολιτικές της Ουάσινγκτον σε µία σειρά από τοµείς. Οι οποίοι είναι στρατηγικοί και καθοριστικοί για το µέλλον και την φυσιογνωµία της Ε.Ε. και συνολικά της ηπείρου.

Εχουµε διατυπώσει την άποψη ότι σε πολλά από αυτά για τα οποία οι Αµερικανοί ζητούν αλλαγή πλεύσης έχουν δίκιο και αυτό προκύπτει εκ του αποτελέσµατος εφαρµογής συγκεκριµένων πολιτικών από το ευρωπαϊκό γραφειοκρατικό και πολιτικό κατεστηµένο και από τις επιµέρους εθνικές κυβερνήσεις που συντάσσονται µε αυτές τις γραµµές.

Η Ε.Ε. δεν έχει πολλές επιτυχίες να επιδείξει τα τελευταία χρόνια και αυτό δεν προέκυψε ως νοµοτέλεια, αλλά οφείλεται σε µία αλληλουχία ατυχών επιλογών. Ας δούµε ενδεικτικά ποια είναι τα πεδία στα οποία αναµένεται να εκδηλωθούν αποκλίσεις και διαφωνίες το επόµενο διάστηµα.

Το Μεταναστευτικό είναι ένα από αυτά και εξάλλου οι τροχιοδεικτικές βολές έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό, πολύ πριν από τη δηµοσιοποίηση της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας από τον Λευκό Οίκο.

Υπενθυµίζεται ότι πέραν των παρεµβάσεων του ίδιου Αµερικανού προέδρου, οι αµερικανικές πρεσβείες στην Ευρώπη, συµπεριλαµβανοµένης αυτής των Αθηνών, έχουν επανειληµµένως αναρτήσει κείµενα µε τα οποία προτρέπουν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να σφραγίσουν τα σύνορα των χωρών τους, τονίζοντας ότι είναι θέµα ανθρωπίνων δικαιωµάτων των κοινωνιών τους -και όχι των λαθροµεταναστώντις οποίες πρέπει να προστατεύσουν από τη δηµογραφική αλλοίωση, το εισαγόµενο έγκληµα και την τροµοκρατία.

Τόσο οι Βρυξέλλες όσο και κυβερνήσεις της «παλαιάς τάξης» απέφευγαν να λάβουν ουσιαστικά µέτρα, παρά τις αλλεπάλληλες τροµοκρατικές επιθέσεις µε µεταναστευτικό-ισλαµικό πρόσηµο και παρά την άνοδο πολιτικών δυνάµεων µε κεντρικό θέµα, ή ένα από τα βασικά, το Μεταναστευτικό. Αντί να διορθώσουν την πολιτική προτίµησαν να µετέλθουν διάφορες µεθόδους ποινικοποίησης, απαγόρευσης και καταστολής προσώπων και κοµµάτων.

Αυτό είναι ακόµα ένα σηµαντικό σηµείο τριβής µε την Ουάσινγκτον που πρόκειται να επιδεινωθεί. Η διοίκηση Τραµπ, στο κείµενο Εθνικής Ασφαλείας, κατηγορεί την ευρωπαϊκή κρατούσα πολιτική τάξη ότι εφαρµόζει µεθόδους αντιδηµοκρατικές, λογοκρισίας, καταστολής της πολιτικής ελευθερίας και διώξεων της αντίθετης άποψης.

Καθιστά δε σαφές ότι θα στηρίξει ενεργά πολιτικές δυνάµεις, οι οποίες είναι συµβατές µε την παρούσα και ανερχόµενη -όπως όλα δείχνουν- κατάσταση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου το πρόταγµα πλέον είναι ο εθνοσυντηρητισµός.

Στην Ευρώπη επίσης το ρεύµα αυτό εξελίσσεται σε πλειοψηφικό. Φαίνεται εξάλλου από τη δηµοσκοπική και εκλογική ενίσχυση πολιτικών σχηµάτων που βρίσκονται ante portas σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και απειλούν όχι µόνο να εκθρονίσουν τις νυν κυβερνήσεις, αλλά σε ορισµένες περιπτώσεις να αποκαθηλώσουν το σύνολο του πολιτικού συστήµατος.

Σε αυτά βασίζεται ο αµερικανικός σχεδιασµός προκειµένου να διεµβολίσει το υφιστάµενο ευρωπαϊκό οικοδόµηµα το οποίο έχει φροντίσει να αυτοϋπονοµευθεί, να υποσκάψει το ίδιο τα θεµέλιά του, έχοντας διολισθήσει, πέραν των άλλων, σε πρακτικές διαφθοράς οι οποίες βγαίνουν όλο και συχνότερα στην επιφάνεια.

Μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι η πρόσφατη περίπτωση της Φεντερίκα Μογκερίνι και άλλων δύο Ευρωπαίων αξιωµατούχων ίσως να µην είναι τυχαία, αλλά µία προειδοποιητική βολή, αν ληφθεί υπόψη και η χρονική συνάφεια µεταξύ του γεγονότος και της δηµοσιοποίησης της νέας αµερικανικής πολιτικής απέναντι στην Ευρώπη.

Οπως και η διάσταση της οικονοµικής καχεξίας, που, κατά τις ΗΠΑ, προκαλεί η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία στις επιχειρήσεις, µε την υπερρύθµιση και τους ασφυκτικούς κανονισµούς να συνιστούν ήδη µείζον θέµα αντιπαράθεσης. Οι Αµερικανοί κατηγορούν την ευρωπαϊκή νοµενκλατούρα στις Βρυξέλλες για σοβιετικού τύπου αντίληψη διαχείρισης και επιπλέον είναι καχύποπτοι για τις προθέσεις τους σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Ε.Ε. µε την Κίνα, κάτι που αποτελεί κόκκινη γραµµή για το σύνολο του αµερικανικού σκηνικού, Ρεπουµπλικανούς και ∆ηµοκρατικούς. Αυτά τα θέµατα -δεν είναι τα µόνα- σκιαγραφούν την αρένα της εµφύλιας αναµέτρησης στο ∆υτικό στρατόπεδο, για την έκβαση της οποίας αν κάποιος έπρεπε να στοιχηµατίσει ίσως να µη δυσκολευόταν και τόσο πολύ.

Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή