Το γεγονός ότι ο ευρωβουλευτής Δ. Παπαδημούλης, και μάλιστα από τους παλιούς, πήγε στο Ευρωκοινοβούλιο και προκάλεσε με ενέργειές του μια συζήτηση με στόχο να μην υπάρξουν ευρωπαϊκά κονδύλια για τη «θωράκιση» με τεχνικά έργα των συνόρων της ζώνης Σένγκεν, άρα και της Ελλάδας, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί προβοκάτσια ή εθνική προδοσία. Δεν είναι τίποτα από τα δύο. Ο κ. Παπαδημούλης, από τους παλιούς της επονομαζόμενης «ανανεωτικής Αριστεράς», έκανε τις κινήσεις του στο πλαίσιο της διαμάχης για το κατά πόσον θα πρέπει να υποστηριχθεί μια Ευρώπη-οχυρό ή μια Ευρώπη με ανοιχτά σύνορα. Δεν αφορά μόνον την παράνομη μετανάστευση και τη λαθραία διακίνηση από εγκληματικές οργανώσεις αλλά και τις νέες προκλήσεις που δημιουργούνται για τη συλλογική ασφάλεια της ζώνης, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Ο Δ. Παπαδημούλης, προφανώς, τοποθετημένος απέναντι στην Ευρώπη-οχυρό. Δεν υπολογίζει καθόλου τα εθνικά συμφέροντα ασφαλείας. Δεν λαμβάνει υπόψη του την εμπειρία του υβριδικού πολέμου από την Τουρκία με την «εργαλειοποίηση» των μεταναστών από τη Στρατοχωροφυλακή με στόχο την αποσταθεροποίηση της χώρας του, την άνοιξη του 2021. Ο κ. Παπαδημούλης, εξάλλου, ανήκει σε αυτούς όπως και ο κ. Ανδρουλάκης για άλλες υποθέσεις και πολλοί άλλοι, στο μέτωπο Κεντροαριστεράς-Αριστεράς, που διακηρύσσουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό αυταρχικό καθεστώς ανελευθερίας και καταπάτησης των ατομικών ελευθεριών, τις περιόδους τουλάχιστον που δεν βρίσκονται οι ίδιοι και οι πολιτικοί σχηματισμοί στους οποίους ανήκουν στην εξουσία. Τρέχουν λοιπόν ως «ικέτες» στις ευρωπαϊκές δομές και ζητούν αυτή τη φορά «πολιτικά μνημόνια» και εγγυήσεις παρεμβάσεων και κυρώσεων για να υπάρξει κατά τη γνώμη τους «εκδημοκρατισμός». Αντί να είναι εθνικοί αντιπρόσωποι στο «α λα καρτ» κεντρικό Κοινοβούλιο της Ένωσης, αυτοί προτιμούν να αποτελούν «δερβίσηδες» των ευρωπαϊκών δομών σε βάρος της χώρας τους. Για παράδειγμα, στην υπόθεση του φράχτη του Έβρου ο κ. Παπαδημούλης κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να πληρώσουν οι Έλληνες, από τον κρατικό τους προϋπολογισμό και μόνον, τον φράχτη προστασίας στα σύνορα με την Τουρκία, αντί να τύχουν συνδρομής και από τα κοινά ταμεία της Ένωσης.

Το σημαντικό του πράγματος είναι ότι ο κ. Παπαδημούλης δεν είναι μόνος σε αυτή τη στρατηγική. Ο κ. Φίλης, η Όλγα Γεροβασίλη, ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ, με επίσημο τρόπο, συμφωνεί ότι ο φράχτης είναι άχρηστος, γιατί είναι απλώς «εργαλείο» αποτροπής και όχι μια τελική λύση. Λες και δεν γίνεται κατανοητό το πόσο υποστηρικτικό είναι το τεχνικό εμπόδιο, με όλα τα συστήματα εποπτείας που φέρει στο επιχειρησιακό πεδίο της ασφάλειας των χερσαίων συνόρων με την Τουρκία. Ανάλογη, αλλά όχι ίδια, είναι και η κατάσταση με τη διαχείριση του νερού. Η κυβέρνηση ψήφισε νόμο για να βρεθούν λύσεις στην εκλογίκευση της τιμολόγησης σε διάφορες περιοχές, αλλά και για να υπάρξει αναστροφή στο γεγονός ότι το 64% των αποθεμάτων νερού χάνονται και οι του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν και κάνουν επικοινωνιακή καμπάνια περί απειλής ιδιωτικοποίησης του νερού. Υπάρχουν κεντρικά ζητήματα και απολύτως διαφορετικές στρατηγικές μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που κάνουν την ψήφο στις εκλογές να είναι επιλογή επόμενης ημέρας για την Ελλάδα.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή