Πόσο έτοιμος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας στις 22 Μαΐου; Το πρώτο ερώτημα.

Πόσο πειστικός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει τη διακυβέρνηση ως κύριο κόμμα σε κυβέρνηση συνασπισμού, στη βάση του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής που προέκρινε; Το δεύτερο συναφές ερώτημα. Η απάντηση είναι απλή και γρήγορη: καθόλου. Χωρίς πολιτικές εμπάθειες, διαξιφισμούς και φασαρίες, παρά το γεγονός ότι η περίοδος το επιτρέπει. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία και τα στελέχη του δημιούργησαν τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για να είναι τόσο εύκολη η συγκεκριμένη απάντηση στα πολιτικά, ιδιαίτερα κρίσιμα, αυτά ερωτήματα.

Ας κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στις πραγματικότητες της τετραετίας. Γιατί όπως γίνεται απολογισμός για την κυβέρνηση από τους πολίτες, ομοίως γίνεται και για την αξιωματική αντιπολίτευση. Λοιπόν, η τετραετία 2019-2023 χάθηκε για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς συνέβη αυτό; Αρχικά, τον πρώτο καιρό στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης οι βουλευτές και τα στελέχη της αφέθηκαν στους «χαλαρούς ρυθμούς». Όχι ότι απουσίαζαν από το Κοινοβούλιο, αλλά ουσιαστικά κινούνταν με τον «αυτόματο πιλότο». Η πολιτική τους αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας περιοριζόταν σε κάποια «τσιτάτα», διαμάχες σε επίπεδο αρχηγών Τσίπρα με Μητσοτάκη και ούτω καθεξής. Ο τρόπος που αντιμετώπισε ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση της ΝΔ ήταν μηδενιστικός από την αρχή μέχρι το τέλος.

Τίποτα δεν ήταν άξιο για προγραμματική συζήτηση. Καμία δυσχερής συγκυρία και διαχείριση μεγάλης κρίσης, από αυτές τις απρόβλεπτες που προέκυψαν, δεν απασχόλησαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και τα αίτια της ήττας του αναλύθηκαν επιδερμικά, προσχηματικά. Και μετά, κάποια στιγμή στο δεύτερο έτος της αντιπολίτευσης περίπου, άρχισε ο ΣΥΡΙΖΑ να ασχολείται με τον  εαυτό του. Πώς από πολιτική οντότητα με συνιστώσες θα γίνει ενιαίο κόμμα ως προς τις δομές του. Η εσωστρέφεια αυτή κυριάρχησε μέχρι το συνέδριο του Απριλίου το 2022, κατά το οποίο ο Αλ. Τσίπρας και οι «προεδρικοί» κυριάρχησαν στην εσωκομματική αντιπολίτευση. Μεσολάβησαν η κρίση με την «εργαλειοποίηση» του μεταναστών από την Τουρκία, η ασύλληπτη πανδημία της Covid με το «πάγωμα» της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, οι μεγάλες συμφωνίες με τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ενεργειακή κρίση και η αλλαγή μοντέλου στην Ευρώπη και μετά η κρίση στις εφοδιαστικές αλυσίδες, το «ρήγμα» στην παγκοσμιοποίηση, η έκρηξη του πληθωρισμού, η ανάπτυξη εφαρμογών της τεχνητής νοημοσύνης πέρα από κάθε πρόβλεψη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ περιορίστηκαν στην περίφημη από προηγούμενες δεκαετίες «δομική αντιπολίτευση». Τι είναι αυτό; Το απλοϊκό «όχι σε όλα». Κάποια στιγμή, μάλιστα, η ηγεσία της Κουμουνδούρου αλλά και το στελεχιακό «εποικοδόμημα» βρήκαν την αιχμή της αντιπολιτευτικής στρατηγικής στο επίσης περίφημο από προηγούμενες δεκαετίες «εκλογές εδώ και τώρα». Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και μετά την πανδημία δεν προσπάθησε ούτε για μια νέα στρατηγική διακυβέρνησης ούτε για εμπλουτισμό του στελεχιακού του δυναμικού για να ενισχύσει την προοπτική ανάκτησης της διακυβέρνησης. Αποτέλεσμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «μετεξεταστέος» στην αντιπολίτευση και για τον λόγο αυτό θα τον αφήσουν και άλλη τετραετία εκεί οι πολίτες. Αυτό γίνεται φανερό από ένα δευτερεύον στοιχείο της τελευταίας δημοσκόπησης της Opinion Poll. Έξι στους 10 Έλληνες θεωρούν σημαντικό ότι οδεύουμε στις εκλογές με την ολοκλήρωση της θητείας και όχι με προσφυγή σε πρόωρες κάλπες…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 25/4