Τα μηνύματα και τις «γραμμές» που ανέδειξε με τη δήλωση παραίτησής του χθες από το Ζάππειο ο πρώην, πλέον, επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να τα έχει μεταδώσει τον Ιούλιο του 2019 στις συνεδριάσεις της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του.

Ο κ. Τσίπρας πολύ σοφά με οριστικό και μη διαπραγματεύσιμο τρόπο αποφάσισε μια «ηρωική έξοδο» και ένα τέλος εποχής για το κόμμα της «κυβερνώσας Αριστεράς», έπειτα από διαδοχικές ήττες και μια σειρά «χαμένων ευκαιριών» που αφορούν και τον ίδιο προσωπικά. Κάποτε προ 15ετίας σχεδόν,ζ ο νεαρός τότε Τσίπρας ανέτρεψε τον «μέντορά» του Αλαβάνο και οδήγησε την ανανεωτική Αριστερά στην πορεία προς την εξουσία. Ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ως πρώτος ιστορικά πρωθυπουργός προερχόμενος από την Αριστερά.

Το όνειρο των στελεχών και των οπαδών του αρχικά ήταν να αποτελέσουν την ευρωπαϊκή εκδοχή της διακυβέρνησης τύπου Αλιέντε στη Χιλή. Μια «ρεβάνς» των δυνάμεων του Λαού και της Δημοκρατίας στο ευρωπαϊκό Διευθυντήριο και τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις των μνημονίων και της «αντίδρασης». Το αρχικό λάθος ήταν ότι στην Ελλάδα δεν θα προέκυπτε ένας Πινοσέτ για να τους ανατρέψει ως επικεφαλής πραξικοπήματος των αστικών δυνάμεων, αλλά και ότι η ευρωπαϊκή τεχνοκρατία μιλά με νούμερα, υποχρεώσεις, δεσμεύσεις ή και «ποινές» επί της ρευστότητας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 βρήκε τρόπο προσαρμογής, με επιλογές Τσίπρα, να αντιμετωπίσει με ρεαλισμό τα δεδομένα των καιρών και των προκλήσεων, σε μια μάχη με πολύ λαϊκό «αίμα» και έναν στόχο: την έξοδο από τα μνημόνια. Πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τους πολίτες τον Σεπτέμβριο του 2015 και άλλαξε υπουργό Οικονομικών. Από τον Βαρουφάκη  στον Τσακαλώτο. Αυτό που δεν αντελήφθη καθόλου ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του ήταν τι συνέβη το 2016 στη Νέα Δημοκρατία.

Η εκλογή στην ηγεσία του Κ. Μητσοτάκη υπήρξε μια πολύ σημαντική εξέλιξη στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της. Το πολιτικό τοπίο θα ήταν πολύ διαφορετικό αν εκλεγόταν ο Μεϊμαράκης ή ο Τζιτζικώστας. Η αντιμετώπιση του Μητσοτάκη με υπεροψία, αλλά και ως «ταξικού» αντιπάλου, γόνου μιας αντιπαθούς στην πολιτική «παράδοση» του Α. Παπανδρέου πολιτικής οικογένειας, εγκλώβισε τον ΣΥΡΙΖΑ στη στρατηγική της εμπάθειας και της τοξικότητας. Ακόμη και όταν οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να καταγράφουν μια σταθερή και αυξανόμενη υπεροχή τής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσαρμόστηκε. Το χειρότερο, ο ίδιος ο Τσίπρας αντιμετώπισε ως «εύκολο αντίπαλο» τον Μητσοτάκη, κάτι που διαψεύσθηκε από την πραγματικότητα σε δύο εκλογές το 2019.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττήθηκε στη διακυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι ήταν μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα για την Αριστερά. Στις εκλογές του 2019 πήρε ποσοστό περίπου 32%, που σήμαινε ότι δεν αμφισβητήθηκε ως εναλλακτικός στην Κεντροδεξιά πόλος διακυβέρνησης. Ηττήθηκε όμως στην αντιπολίτευση -το προνομιακό πεδίο της Αριστεράς- με πλήρη ευθύνη του Αλ. Τσίπρα. Η τετραετία 2019-2023 κύλησε με τον ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορεί να δημιουργήσει συσχετισμό με τον κεντροαριστερό «εισοδισμό» από το ΠΑΣΟΚ. Αλλά ούτε βρήκε ισορροπία μεταξύ των συνιστωσών του παλιού Συνασπισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε στις διαδοχικές εκλογές του 2023, στις οποίες διεκδίκησε την εξουσία χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προδιαγραφές, χωρίς αντίληψη των «θέλω» των Ελλήνων, χωρίς αίσθηση του «βάθους» του κυβερνητισμού Μητσοτάκη. Η «παλιά φρουρά» του ΣΥΡΙΖΑ, ο κύκλος Μπανιά, δεν έτυχε της ψήφου του λαού. Ο πρώτος από την Αριστερά πρωθυπουργός της Ελλάδας παραιτήθηκε χθες από την ηγεσία του κόμματός του.

Καληνύχτα και καλή τύχη, κ. Τσίπρα...

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 30/6