Η δεύτερη θητεία της διακυβέρνησης της Νέας ∆ηµοκρατίας και του πρωθυπουργού, κ. Μητσοτάκη, ξεκίνησε µε µάλλον ταραχώδη τρόπο. Με µεγάλες πυρκαγιές και ιστορικές πληµµύρες. ∆εν υπάρχουν πλέον περιθώρια για πολιτικές «παρεξηγήσεις».

Ο πρωθυπουργός µπορεί να επιλέξει όπως αυτός νοµίζει το Υπουργικό Συµβούλιό του. Οµως, η πραγµατικότητα που αφορά αυτόν ως επικεφαλής του κράτους και της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά και όλους εµάς, άσχετα µε την ηλικία και τον τόπο διαµονής, είναι κατηγορηµατική. Η Ελλάδα δοµικά και αρχιτεκτονικά είναι µια αυθαίρετη χώρα. Κατά βάση, αποτέλεσµα του Προσφυγικού πριν από έναν αιώνα, της εσωτερικής µετανάστευσης και της αστυφιλίας µεταπολεµικά και προϊόν του ρουσφετιού, της άναρχης δόµησης και των χαριστικών προεκλογικών διατάξεων της Μεταπολίτευσης.

Τώρα και µετά τον κυκλώνα «∆ανιήλ», την ελληνική «Κατρίνα», δεν υπάρχουν περιθώρια για αναστολές, αναβολές και καθυστερήσεις. Είτε η χώρα µε στρατηγικό τρόπο θα αναβαθµισθεί και θα συγκροτηθεί δοµικά είτε θα χαθούµε µέσα σε έναν «άνισο πόλεµο» µε τα φυσικά φαινόµενα και τη διαχείριση των συνεπειών αυτών. ∆εν είναι ένα ζήτηµα ιδιαίτερα συζητήσιµο. Είναι µια κατάσταση επιβεβληµένη. Τι χρειάζεται; Μια εθνική, ενιαία, συνολική στρατηγική, που µπορεί να σχεδιασθεί, να συζητηθεί πολιτικά, κοινοβουλευτικά και επιστηµονικά τώρα και να εξελιχθεί µέσα στην επόµενη δεκαετία, µε γοργό και συντονισµένο ρυθµό, άσχετα µε την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Σε µια πρώτη φάση, ο κ. Μητσοτάκης, ο καθοριστικός πρωθυπουργός γι’ αυτή τη µεγάλη εθνική στρατηγική, έχει µπροστά του µία ολόκληρη τετραετία παρά κάτι µήνες, για να οργανώσει την επόµενη αυτή, δοµικά και αρχιτεκτονικά, Ελλάδα.

Μια τέτοια στρατηγική θα χρειασθεί σχέδιο, πόρους και σωρεία εκτέλεσης έργων, µε αυστηρές προδιαγραφές, που θα αναφέρονται στο µέλλον και όχι στο παρόν και το παρελθόν, και φυσικά συνεκτική λειτουργία από διαφορετικές κυβερνήσεις. Η Ελλάδα στην παρούσα φάση και ακολουθώντας αναγκαστικά τις «εξωτερικές» νόρµες της Ευρώπης, που σε τίποτα δεν βοηθούν τη συγκρότηση µιας χώρας, µη οµόσπονδης και µη περιφερειακά αυτοδιοικούµενης, συντονίζεται από µια κεντρική διοίκηση και κρατική δοµή, υπό τις εντολές της εκάστοτε κεντρικής κυβέρνησης και 13 περιφερειακές διοικήσεις, που εποπτεύουν δεκάδες δήµους.

Οι περιφέρειες και οι δήµοι έχουν τέτοιον βαθµό αυτονοµίας στις επιλογές και τις αποφάσεις τους και τέτοια δυνατότητα διαχείρισης πόρων, που αποτελούν, µέσα στην πολυδιάσπασή τους φυσικά, µια περιφερειακή διοίκηση χωρισµένη σε 13 οµόσπονδα κρατίδια µε εκατοντάδες ατυχείς, ως προς τη συγκρότηση και τη συνοχή τους, δήµους, που ακολουθούν τοπικιστικά και φεουδαρχικού τύπου κριτήρια στις επιλογές των έργων και τη διαχείριση των κονδυλίων τους. Αποτέλεσµα; ∆εν κάνουµε τίποτα. Ούτε στα δοµικά έργα, όχι τα κεντρικά, όπως είναι οι µεγάλες αρτηρίες ή τα τούνελ, αλλά τα αντιπληµµυρικά, το επαρχιακό δίκτυο, την παραγωγική διάρθρωση της οικονοµίας, τον πολεοδοµικό σχεδιασµό, τη διαχείριση των δασικών εκτάσεων, τα απορρίµµατα. ∆εν µπορούµε να πετύχουµε οι Ελληνες, παρά τις καλές προθέσεις, µια ουσιώδη αναβάθµιση της χώρας. Υπήρχε και υφίσταται µια ιδέα. Να κάνουµε µια «υπέρβαση» προς το µέλλον. Να αφήσουµε πίσω τη δοµικά αυθαίρετη Ελλάδα και µέσα από κεντρικές στρατηγικές εκσυγχρονισµού να κάνουµε ένα άλµα στο µέλλον. Για παράδειγµα, υπάρχει η λογική που πολύ σωστά υποστήριξε και υποστηρίζει ο κ. Μητσοτάκης περί των Σ∆ΙΤ (Σύµπραξη ∆ηµοσίου και Ιδιωτικού Τοµέα). Υπάρχει ένα πλέγµα εκσυγχρονισµών µέσω της χρήσης τεχνολογιών αιχµής, που σε κεντρικό επίπεδο λειτούργησαν ως ψηφιακές πλατφόρµες των ΚΕΠ, λύνοντας κορυφαία ζητήµατα, ή µέσω «εργαλείων» τύπου 112, που βοήθησαν στη διαχείριση κρίσεων λόγω των ακραίων φαινοµένων.

Κυρίως, υπήρξε µια «στοχοπροσήλωση» στην «πράσινη µετάβαση» µέσα από µια στρατηγική εξηλεκτρισµού ή και αξιοποίησης των ΑΠΕ στην ενέργεια, χωρίς τη χρήση άνθρακα. Στην κατεύθυνση, µάλιστα, αυτή και την προετοιµασία για την επερχόµενη εποχή του υδρογόνου προβλέπονται πόροι µέχρι και 170 δισ. ευρώ, µε τις ιδιωτικές επενδύσεις, µε ορίζοντα το 2030. Οπως, όµως, διεφάνη και από το πέρασµα του «Daniel», τίποτα δεν θα αποβεί δοµικά λειτουργικό για τη χώρα, αν δεν αντιµετωπισθούν οι «πληγές» του αυθαίρετου, άναρχου και πληµµελούς παρελθόντος. Το «ακραίο φαινόµενο» ήρθε και στο πέρασµά του δεν άφησε πίσω του µόνο χαµένες παραγωγές και καταστροφές σπιτιών και επιχειρήσεων, αλλά και νεκρούς, αστέγους, όπως και κατεστραµµένες ανεµογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, σιδηροδροµικά και οδικά δίκτυα. Πολλές οι «χαµένες προσδοκίες», λοιπόν. Τι δείχνει αυτό; Αν δεν «ξαναχτίσουµε» την Ελλάδα δοµικά, δεν µπορούµε να την εξελίξουµε. Για να αναβαθµισθεί δοµικά η Ελλάδα, θα πρέπει να υπάρξει ένας κεντρικός σχεδιασµός για κάθε περιφέρεια και κάθε δήµο ξεχωριστά. Οχι όπως νοµίζουν αυτοί, αλλά όπως οι προδιαγραφές αυτού του κεντρικού σχεδιασµού ορίζουν. ∆εν θα γίνουν όλα τέλεια, αλλά τουλάχιστον η χώρα θα γίνει βιώσιµη. Η Ελλάδα του µεταπολέµου, που τελικά βλέπει µπροστά µε σταθερότητα. Για να γίνει ο σχεδιασµός αυτός, θα πρέπει να υπάρξει πολιτική και κοινοβουλευτική συναίνεση και έλεγχος.

Οι περιφέρειες και οι δήµοι να δεχθούν την αρµοδιότητα της κεντρικής διοίκησης της χώρας. Είναι µια διαδικασία επανεθνικοποίησης της ελληνικής επικράτειας, γιατί -όπως είναι φανερό- η Ευρώπη δεν θα εξελιχθεί σε οµοσπονδία χωρίς εθνικά κράτη και οι «αυτορρυθµιζόµενες αγορές» δεν µπορούν να χτίσουν εθνικά κράτη και επικράτειες. Ο υπέρτατος αυτός κυβερνητισµός είναι η δική σας «µοίρα», κ. πρωθυπουργέ… 

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 16/9