Ποιοι έβαλαν ''φωτιά'' στη Μέση Ανατολή - Το τέλος της Γάζας
Το «µακελειό» του Σαββάτου στο Ισραήλ οργάνωσε το «χαλιφάτο του ISIS». Και αυτό σηµαίνει ότι η «Μουσουλµανική Αδελφότητα», που έχει βάση στην Τουρκία, έχει αναλάβει και πάλι δράση
Ο πόλεµος που ξεκίνησε η «Χαµάς» το πρωί του προηγούµενου Σαββάτου δεν είναι ένας αποκλειστικά δικός της πόλεµος µε το Ισραήλ.
Είναι ήδη φανερό ότι αποτελεί έναν νέο κύκλο αίµατος και τρόµου του χαλιφάτου του «Ισλαµικού Κράτους» (ISIS) σε βάρος της ανθρωπότητας και όχι µόνον των Εβραίων, πολιτών του Ισραήλ. Μετά την ύφεση των εχθροπραξιών στη Συρία, που κράτησαν περίπου µία δεκαετία και σώριασαν σε ερείπια τη Μεσοποταµία, τώρα η βία και ο θάνατος επεκτείνονται και πολιορκούν το Ισραήλ από τρεις πλευρές. Από τη Γάζα, σε «ευθεία γραµµή», και από τη Συρία και τον Λίβανο, ως παράπλευρα µέτωπα. Τρεις είναι οι εξτρεµιστικές οργανώσεις του ισλαµικού φονταµενταλισµού που εµπλέκονται µε παραστρατιωτικές και τροµοκρατικές δυνάµεις. Η σουνιτική «Χαµάς» και η «Ισλαµική Τζιχάντ», η οποία βασίζεται στο Ιράν, που έχουν έδρα τη Λωρίδα της Γάζας στον στρατιωτικό-ένοπλο τοµέα τους, και η σιιτική «Χεζµπολάχ», που δεσπόζει στον Λίβανο, που επίσης παραµένει σωρευµένος σε ερείπια έπειτα από σειρά εµφύλιων συγκρούσεων και πολέµων. Ο «άξονας της τροµοκρατίας και του αίµατος» αυτός έχει ως εµβληµατικό όραµα την ανακατάληψη της Ιερουσαλήµ από τους µουσουλµάνους στο όνοµα του προφήτη και βλέπει τις δυνάµεις του ως συνέχεια του σουλτάνου της Συρίας, της Αιγύπτου και της Υεµένης, Σαλαντίν.
Τρεις χώρες αποτελούν τον «κλειστό πυρήνα» των υποστηρικτών του «άξονα του τρόµου»: το Ιράν, από την πλευρά των σιιτών, η Τουρκία, από την πλευρά των σουνιτών, και το Εµιράτο του Κατάρ, που θεωρεί η δυναστεία του ότι αποτελεί µια «κάστα» των Αράβων και του µουσουλµανικού κόσµου µε βάση το όλον της Μεσοποταµίας και διατηρεί τη δεσπόζουσα θέση του στον εν γένει συνασπισµό, µέσω της ισχύος του χρήµατος, έχοντας ειδικές σχέσεις τόσο µε το Ιράν, µέσω ενός κοινού κοιτάσµατος φυσικού αερίου, όσο και µε την Τουρκία του Ερντογάν και του «πολιτικού Ισλάµ», που αποτελεί στενό σύµµαχο.
Ο εχθρός του «άξονα της αντίστασης», όπως τον χαρακτηρίζουν οι «Φρουροί της Επανάστασης» από την Τεχεράνη, που, σηµειωτέον, διαχειρίζονται σχεδόν επισήµως τις µυστικές υπηρεσίες ασφαλείας του Κατάρ, είναι οι Εβραίοι, το Ισραήλ και οι «σταυροφόροι» της ∆ύσης, στους οποίους λογίζονται, πέραν των Ευρωπαίων χριστιανών, και οι πολυπολιτισµικές ΗΠΑ. Η «Χαµάς» δεν έχει την τυπική δυνατότητα να εξελίξει πολεµικού τύπου αιµατοχυσία και εισβολή στο έδαφος του Ισραήλ στην έκταση και το βάθος αυτής του Σαββάτου. Ακόµα και αν συνυπολογισθούν οι δυνάµεις της «Ισλαµικής Τζιχάντ» µε τη στήριξη του Ιράν, δεν αρκούν. Την εισβολή και το «µακελειό» του Σαββάτου στο Ισραήλ οργάνωσε το «χαλιφάτο του ISIS», ξεκινώντας έναν νέο πόλεµο. Και αυτό σηµαίνει ότι η «Μουσουλµανική Αδελφότητα», που έχει βάση στην Τουρκία µετά την αναγκαστική αποχώρηση της ηγεσίας της από την Αίγυπτο, όπου είναι η ιστορική της βάση, αφού υπήρξε επικράτηση του Αλ Σίσι και ήττα του Μόρσι, έχει αναλάβει και πάλι δράση.
Ο πολιτικο-διπλωµατικός στόχος, ορατός. Το Ισραήλ, µπαίνοντας σε έναν πόλεµο που δεν επέλεξε, είναι αναγκασµένο εκ των συνθηκών να επέµβει αρχικά στη Γάζα. Και να την ισοπεδώσει. ∆εν έχει καµία λογική, πλέον, να υπάρχει η Γάζα ως οικιστική περιοχή, η περίφηµη «µεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσµο», γιατί πολύ απλά θα συµβούν τα ίδια και πάλι, όταν σταµατήσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε µε µεθοδολογία «ιντιφάντα» είτε µε «µακελειό». Η αρχικά προβεβληµένη από την ίδια τη «Χαµάς», µέσω ∆ιαδικτύου, φρίκη θα συνδεθεί µε τη φρίκη των πολεµικών επιχειρήσεων σε µια πολύ στενή, πυκνοκατοικηµένη ζώνη, όπως η Γάζα. Αυτό θα έχει ως συνέπεια -το πλέον ουσιαστικό για τους «Αδελφούς Μουσουλµάνους»- να «παγώσουν» µια σειρά διπλωµατικών συγκλίσεων, όπως αυτή µεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας.
Οι συνοµιλίες για το πυρηνικό πρόγραµµα του Ιράν µεταξύ Τεχεράνης και Ουάσινγκτον. Το κλίµα κατευνασµού µεταξύ Ιερουσαλήµ και «Χαµάς», µε τη µεσολάβηση της Αιγύπτου, για την αξιοποίηση των κοιτασµάτων υδρογονανθράκων στη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά της Γάζας. Το κυριότερο, ως πλέον στρατηγικά δοµικό, η µαταίωση των «Συµφωνιών του Αβραάµ», που περιλαµβάνουν το αρχικό «κουαρτέτο» της Ανατολικής Μεσογείου (Ισραήλ, Αίγυπτος, Ελλάδα, Κύπρος), µε την άµεση εµπλοκή των ΗΠΑ, το οποίο έχει διευρυνθεί µε τη συµµετοχή των Ηνωµένων Αραβικών Εµιράτων και τον τελευταίο χρόνο της Σαουδικής Αραβίας και θα αποκτήσει «καθεστωτικά» χαρακτηριστικά µε τη συµµετοχή των αραβικών χωρών του Κόλπου, όπου δεσπόζει το Μπαχρέιν, επιτυγχάνοντας το «πέρασµα» προς και από την Ινδία. Ποιοι χάνουν από µια τέτοια εξέλιξη ειρήνης και συνύπαρξης; Η Κίνα, που έχει χαράξει άλλη διαδροµή προς τη ∆ύση.
Η Τουρκία, που µένει έξω από το «παιχνίδι», αφού µάλιστα µέχρι τώρα ο «δρόµος του µεταξιού» από την Κίνα στη Γερµανία περνούσε από τα τουρκικά εδάφη. Ο ισλαµικός εξτρεµισµός, σιιτικός και σουνιτικός, που, είτε οι «Συµφωνίες του Αβραάµ» εξελιχθούν σε «ανατολικό ΝΑΤΟ» είτε όχι, η παρέµβασή του θα µειωθεί και θα απαξιωθεί µε τις εκσυγχρονιστικές λογικές του Μπιν Σαλµάν στη Σ. Αραβία ή των Εµιράτων (Αµπου Ντάµπι και Ντουµπάι) και το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο, αφού το µέλλον του µουσουλµανικού κόσµου θα ακολουθήσει µια σύγκλιση µε την παγκόσµια ∆ύση, καθορίζοντας εξελίξεις στην Ασία, παίζει τα «βαριά χαρτιά» του αίµατος, επιδιώκοντας να ανακτήσει τον έλεγχο στη ροή της Ιστορίας.
Η εικόνα συµπληρώνεται, αν υπολογίσουµε: Οτι υπάρχουν εκλογές στην Αίγυπτο τον ∆εκέµβριο (βασικός στόχος της «Αδελφότητας»). Οτι αυξάνει την επιρροή της συνεχώς στην Ευρώπη η νέα ∆εξιά, που θα δει τα ποσοστά της να εκτινάσσονται, αν έχουµε νέα µεταναστευτικά κύµατα, σε συνδυασµό µε νέο κύκλο µαζικής τροµοκρατίας τύπου «Μπατακλάν». Οτι συνεχίζεται ο πόλεµος στην Ουκρανία απέναντι στη Ρωσία. Οτι τον Ιούνιο του 2024 έχουµε ευρωπαϊκές εκλογές, ενώ τον Νοέµβριο εκλογή προέδρου στις βαθιά διχασµένες πολιτικά και κοινωνικά ΗΠΑ.
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 14/10
Είναι ήδη φανερό ότι αποτελεί έναν νέο κύκλο αίµατος και τρόµου του χαλιφάτου του «Ισλαµικού Κράτους» (ISIS) σε βάρος της ανθρωπότητας και όχι µόνον των Εβραίων, πολιτών του Ισραήλ. Μετά την ύφεση των εχθροπραξιών στη Συρία, που κράτησαν περίπου µία δεκαετία και σώριασαν σε ερείπια τη Μεσοποταµία, τώρα η βία και ο θάνατος επεκτείνονται και πολιορκούν το Ισραήλ από τρεις πλευρές. Από τη Γάζα, σε «ευθεία γραµµή», και από τη Συρία και τον Λίβανο, ως παράπλευρα µέτωπα. Τρεις είναι οι εξτρεµιστικές οργανώσεις του ισλαµικού φονταµενταλισµού που εµπλέκονται µε παραστρατιωτικές και τροµοκρατικές δυνάµεις. Η σουνιτική «Χαµάς» και η «Ισλαµική Τζιχάντ», η οποία βασίζεται στο Ιράν, που έχουν έδρα τη Λωρίδα της Γάζας στον στρατιωτικό-ένοπλο τοµέα τους, και η σιιτική «Χεζµπολάχ», που δεσπόζει στον Λίβανο, που επίσης παραµένει σωρευµένος σε ερείπια έπειτα από σειρά εµφύλιων συγκρούσεων και πολέµων. Ο «άξονας της τροµοκρατίας και του αίµατος» αυτός έχει ως εµβληµατικό όραµα την ανακατάληψη της Ιερουσαλήµ από τους µουσουλµάνους στο όνοµα του προφήτη και βλέπει τις δυνάµεις του ως συνέχεια του σουλτάνου της Συρίας, της Αιγύπτου και της Υεµένης, Σαλαντίν.
Τρεις χώρες αποτελούν τον «κλειστό πυρήνα» των υποστηρικτών του «άξονα του τρόµου»: το Ιράν, από την πλευρά των σιιτών, η Τουρκία, από την πλευρά των σουνιτών, και το Εµιράτο του Κατάρ, που θεωρεί η δυναστεία του ότι αποτελεί µια «κάστα» των Αράβων και του µουσουλµανικού κόσµου µε βάση το όλον της Μεσοποταµίας και διατηρεί τη δεσπόζουσα θέση του στον εν γένει συνασπισµό, µέσω της ισχύος του χρήµατος, έχοντας ειδικές σχέσεις τόσο µε το Ιράν, µέσω ενός κοινού κοιτάσµατος φυσικού αερίου, όσο και µε την Τουρκία του Ερντογάν και του «πολιτικού Ισλάµ», που αποτελεί στενό σύµµαχο.
Ο εχθρός του «άξονα της αντίστασης», όπως τον χαρακτηρίζουν οι «Φρουροί της Επανάστασης» από την Τεχεράνη, που, σηµειωτέον, διαχειρίζονται σχεδόν επισήµως τις µυστικές υπηρεσίες ασφαλείας του Κατάρ, είναι οι Εβραίοι, το Ισραήλ και οι «σταυροφόροι» της ∆ύσης, στους οποίους λογίζονται, πέραν των Ευρωπαίων χριστιανών, και οι πολυπολιτισµικές ΗΠΑ. Η «Χαµάς» δεν έχει την τυπική δυνατότητα να εξελίξει πολεµικού τύπου αιµατοχυσία και εισβολή στο έδαφος του Ισραήλ στην έκταση και το βάθος αυτής του Σαββάτου. Ακόµα και αν συνυπολογισθούν οι δυνάµεις της «Ισλαµικής Τζιχάντ» µε τη στήριξη του Ιράν, δεν αρκούν. Την εισβολή και το «µακελειό» του Σαββάτου στο Ισραήλ οργάνωσε το «χαλιφάτο του ISIS», ξεκινώντας έναν νέο πόλεµο. Και αυτό σηµαίνει ότι η «Μουσουλµανική Αδελφότητα», που έχει βάση στην Τουρκία µετά την αναγκαστική αποχώρηση της ηγεσίας της από την Αίγυπτο, όπου είναι η ιστορική της βάση, αφού υπήρξε επικράτηση του Αλ Σίσι και ήττα του Μόρσι, έχει αναλάβει και πάλι δράση.
Ο πολιτικο-διπλωµατικός στόχος, ορατός. Το Ισραήλ, µπαίνοντας σε έναν πόλεµο που δεν επέλεξε, είναι αναγκασµένο εκ των συνθηκών να επέµβει αρχικά στη Γάζα. Και να την ισοπεδώσει. ∆εν έχει καµία λογική, πλέον, να υπάρχει η Γάζα ως οικιστική περιοχή, η περίφηµη «µεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσµο», γιατί πολύ απλά θα συµβούν τα ίδια και πάλι, όταν σταµατήσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε µε µεθοδολογία «ιντιφάντα» είτε µε «µακελειό». Η αρχικά προβεβληµένη από την ίδια τη «Χαµάς», µέσω ∆ιαδικτύου, φρίκη θα συνδεθεί µε τη φρίκη των πολεµικών επιχειρήσεων σε µια πολύ στενή, πυκνοκατοικηµένη ζώνη, όπως η Γάζα. Αυτό θα έχει ως συνέπεια -το πλέον ουσιαστικό για τους «Αδελφούς Μουσουλµάνους»- να «παγώσουν» µια σειρά διπλωµατικών συγκλίσεων, όπως αυτή µεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας.
Οι συνοµιλίες για το πυρηνικό πρόγραµµα του Ιράν µεταξύ Τεχεράνης και Ουάσινγκτον. Το κλίµα κατευνασµού µεταξύ Ιερουσαλήµ και «Χαµάς», µε τη µεσολάβηση της Αιγύπτου, για την αξιοποίηση των κοιτασµάτων υδρογονανθράκων στη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά της Γάζας. Το κυριότερο, ως πλέον στρατηγικά δοµικό, η µαταίωση των «Συµφωνιών του Αβραάµ», που περιλαµβάνουν το αρχικό «κουαρτέτο» της Ανατολικής Μεσογείου (Ισραήλ, Αίγυπτος, Ελλάδα, Κύπρος), µε την άµεση εµπλοκή των ΗΠΑ, το οποίο έχει διευρυνθεί µε τη συµµετοχή των Ηνωµένων Αραβικών Εµιράτων και τον τελευταίο χρόνο της Σαουδικής Αραβίας και θα αποκτήσει «καθεστωτικά» χαρακτηριστικά µε τη συµµετοχή των αραβικών χωρών του Κόλπου, όπου δεσπόζει το Μπαχρέιν, επιτυγχάνοντας το «πέρασµα» προς και από την Ινδία. Ποιοι χάνουν από µια τέτοια εξέλιξη ειρήνης και συνύπαρξης; Η Κίνα, που έχει χαράξει άλλη διαδροµή προς τη ∆ύση.
Η Τουρκία, που µένει έξω από το «παιχνίδι», αφού µάλιστα µέχρι τώρα ο «δρόµος του µεταξιού» από την Κίνα στη Γερµανία περνούσε από τα τουρκικά εδάφη. Ο ισλαµικός εξτρεµισµός, σιιτικός και σουνιτικός, που, είτε οι «Συµφωνίες του Αβραάµ» εξελιχθούν σε «ανατολικό ΝΑΤΟ» είτε όχι, η παρέµβασή του θα µειωθεί και θα απαξιωθεί µε τις εκσυγχρονιστικές λογικές του Μπιν Σαλµάν στη Σ. Αραβία ή των Εµιράτων (Αµπου Ντάµπι και Ντουµπάι) και το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο, αφού το µέλλον του µουσουλµανικού κόσµου θα ακολουθήσει µια σύγκλιση µε την παγκόσµια ∆ύση, καθορίζοντας εξελίξεις στην Ασία, παίζει τα «βαριά χαρτιά» του αίµατος, επιδιώκοντας να ανακτήσει τον έλεγχο στη ροή της Ιστορίας.
Η εικόνα συµπληρώνεται, αν υπολογίσουµε: Οτι υπάρχουν εκλογές στην Αίγυπτο τον ∆εκέµβριο (βασικός στόχος της «Αδελφότητας»). Οτι αυξάνει την επιρροή της συνεχώς στην Ευρώπη η νέα ∆εξιά, που θα δει τα ποσοστά της να εκτινάσσονται, αν έχουµε νέα µεταναστευτικά κύµατα, σε συνδυασµό µε νέο κύκλο µαζικής τροµοκρατίας τύπου «Μπατακλάν». Οτι συνεχίζεται ο πόλεµος στην Ουκρανία απέναντι στη Ρωσία. Οτι τον Ιούνιο του 2024 έχουµε ευρωπαϊκές εκλογές, ενώ τον Νοέµβριο εκλογή προέδρου στις βαθιά διχασµένες πολιτικά και κοινωνικά ΗΠΑ.
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 14/10
