Γάμος των ομοφύλων: Ένα ζήτημα που διχάζει
Η Ελλάδα πιέζεται από την Ευρώπη αλλά και εκ των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί να προχωρήσει σε μια τέτοια νομοθέτηση
Ήδη έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις σε στενό κυβερνητικό κύκλο για τη συγκρότηση και την προώθηση νομοσχεδίου που θα επιτρέπει τον γάμο ομοφύλων και στην Ελλάδα.
Τις σχετικές πληροφορίες δημοσιοποίησε πρώτη στην κυριακάτικη έκδοσή της η «Απογευματινή». Το όλο ζήτημα, που προκαλεί σοβαρούς τριγμούς και εντάσεις τόσο στο κυβερνητικό κόμμα όσο και στον κοινωνικό περίγυρο και τον δημόσιο διάλογο εν γένει, δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται στο προσκήνιο προς προώθηση νομοθετική. Ένα μέρος της Κεντροδεξιάς, το πλέον «liberal», που αντιμετωπίζει ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, βλέπει θετικά την όλη εξέλιξη. Αντίθετα, η πιο συντηρητική και παραδοσιακή δεξιά πτέρυγα το αντιμετωπίζει ως νομιμοποίηση μιας εκτροπής, που δεν θεωρεί ότι θα πρέπει να τύχει τυπικής και θεσμικής νομιμοποίησης. Ενώ, δηλαδή, την όλη σχέση δεν τη θέτει υπό κοινωνικό ή νομικό διωγμό, δεν θεωρεί ότι θα πρέπει να τύχει επιπλέον νομιμοποίησης ως προς την παραγωγή, για παράδειγμα, αστικών δικαιωμάτων ή οικογενειακού τύπου δικαιωμάτων, πέραν των όσων προβλέπονται στο Ιδιωτικό Αστικό Δίκαιο γενικού τύπου και του συμφώνου συμβίωσης.
Διχασμός σχετικά με το δικαίωμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών δεν παρατηρείται μόνο στην Κεντροδεξιά, αλλά σε όλο το πολιτικό φάσμα και την κοινωνική συγκρότηση. Ουσιαστικά, οι κύριοι υποστηρικτές του θεσμού του γάμου των ομοφύλων, ως μέρος του πλαισίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας των ανθρώπων, βρίσκονται στις τάξεις της φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς και της «δικαιωματιστικής» Αριστεράς. Εκτός φυσικά των κοινοτήτων των ΛΟΑΤΚΙ. Σαφώς αντίθετη σε κάθε τέτοια σκέψη είναι η Ελλαδική Εκκλησία και κοινωνικοί κύκλοι πέρα από κόμματα και ιδεολογίες που αντιμετωπίζουν με σαφήνεια ως νομιμοποίηση μιας εκτροπής από τη φυσική τάξη πραγμάτων την όλη εξέλιξη.
Ένα κρίσιμο ζήτημα που τίθεται από τους κύκλους, εκκλησιαστικούς, πολιτικούς ή κοινωνικούς, που αντιδρούν στη συγκεκριμένη εξέλιξη είναι η σύνδεση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών με την υιοθεσία τέκνων. Εκτιμάται, μάλιστα, ότι τυχόν επισημοποίηση του γάμου των ομοφύλων ανοίγει τον δρόμο για την υιοθέτηση τέκνων. Και εδώ τίθεται ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Ένα παιδί ασχέτως φύλου που υιοθετείται από δύο άνδρες ή γυναίκες πώς μπορεί να εξελιχθεί με ετερόφυλη σεξουαλική συμπεριφορά; Δεν έχει το παιδί το ανθρώπινο αυτό φυσικό δικαίωμα επιλογής; Η Ελλάδα στην ουσία ως Πολιτεία και ως πλαίσιο Δικαίου πιέζεται από την Ευρώπη αλλά και εκ των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί να προχωρήσει σε μια τέτοιου τύπου νομοθέτηση. Και αυτό γιατί σε κάποια κράτη-μέλη, όπως η Ισπανία για παράδειγμα, έχει επιτραπεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών που παράγει έννομες σχέσεις και σε ζητήματα υιοθεσίας, που περιπλέκονται σε πρακτικό επίπεδο με τη μετακίνηση για παράδειγμα οικογενειών τέτοιων ζευγαριών στη χώρα μας, ακόμη και για τουριστικούς λόγους. Πολύ περισσότερο σε θέματα ιδιοκτησίας, πωλήσεων αντικειμένων και χρηματοοικονομικών συναλλαγών.
Η κυβέρνηση είχε συζητήσει το θέμα ως εκκρεμότητα και στη συνέχεια το είχε αναβάλει επ’ αόριστον ως προς τη νομοθέτησή του. Στην παρούσα όμως φάση, ίσως και λόγω της παρουσίας Κασσελάκη στην ηγεσία της αντιπολίτευσης αλλά και λόγω πιέσεων εναρμόνισης του Δικαίου στις χώρες-μέλη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ξαναφέρνει στο προσκήνιο. Είναι πάντως ένα ζήτημα βαθιά διχαστικό και πολωτικό σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο, που στην ψήφισή του στο Κοινοβούλιο δεν μπορούν να ακολουθηθούν διαδικασίες κομματικής πειθαρχίας από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά ατομικής -πολιτικής συναίνεσης από τους βουλευτές όλων των πτερύγων, προκειμένου να επιτευχθεί πλειοψηφία ή όχι.
Σημαντική είναι η επισήμανση, πάντως, ότι στο νομοθέτημα που βρίσκεται σε επεξεργασία ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών δεν συνδέεται αυτόματα με το δικαίωμα στην υιοθεσία τέκνων.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 22/11
Τις σχετικές πληροφορίες δημοσιοποίησε πρώτη στην κυριακάτικη έκδοσή της η «Απογευματινή». Το όλο ζήτημα, που προκαλεί σοβαρούς τριγμούς και εντάσεις τόσο στο κυβερνητικό κόμμα όσο και στον κοινωνικό περίγυρο και τον δημόσιο διάλογο εν γένει, δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται στο προσκήνιο προς προώθηση νομοθετική. Ένα μέρος της Κεντροδεξιάς, το πλέον «liberal», που αντιμετωπίζει ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, βλέπει θετικά την όλη εξέλιξη. Αντίθετα, η πιο συντηρητική και παραδοσιακή δεξιά πτέρυγα το αντιμετωπίζει ως νομιμοποίηση μιας εκτροπής, που δεν θεωρεί ότι θα πρέπει να τύχει τυπικής και θεσμικής νομιμοποίησης. Ενώ, δηλαδή, την όλη σχέση δεν τη θέτει υπό κοινωνικό ή νομικό διωγμό, δεν θεωρεί ότι θα πρέπει να τύχει επιπλέον νομιμοποίησης ως προς την παραγωγή, για παράδειγμα, αστικών δικαιωμάτων ή οικογενειακού τύπου δικαιωμάτων, πέραν των όσων προβλέπονται στο Ιδιωτικό Αστικό Δίκαιο γενικού τύπου και του συμφώνου συμβίωσης.
Διχασμός σχετικά με το δικαίωμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών δεν παρατηρείται μόνο στην Κεντροδεξιά, αλλά σε όλο το πολιτικό φάσμα και την κοινωνική συγκρότηση. Ουσιαστικά, οι κύριοι υποστηρικτές του θεσμού του γάμου των ομοφύλων, ως μέρος του πλαισίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας των ανθρώπων, βρίσκονται στις τάξεις της φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς και της «δικαιωματιστικής» Αριστεράς. Εκτός φυσικά των κοινοτήτων των ΛΟΑΤΚΙ. Σαφώς αντίθετη σε κάθε τέτοια σκέψη είναι η Ελλαδική Εκκλησία και κοινωνικοί κύκλοι πέρα από κόμματα και ιδεολογίες που αντιμετωπίζουν με σαφήνεια ως νομιμοποίηση μιας εκτροπής από τη φυσική τάξη πραγμάτων την όλη εξέλιξη.
Ένα κρίσιμο ζήτημα που τίθεται από τους κύκλους, εκκλησιαστικούς, πολιτικούς ή κοινωνικούς, που αντιδρούν στη συγκεκριμένη εξέλιξη είναι η σύνδεση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών με την υιοθεσία τέκνων. Εκτιμάται, μάλιστα, ότι τυχόν επισημοποίηση του γάμου των ομοφύλων ανοίγει τον δρόμο για την υιοθέτηση τέκνων. Και εδώ τίθεται ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Ένα παιδί ασχέτως φύλου που υιοθετείται από δύο άνδρες ή γυναίκες πώς μπορεί να εξελιχθεί με ετερόφυλη σεξουαλική συμπεριφορά; Δεν έχει το παιδί το ανθρώπινο αυτό φυσικό δικαίωμα επιλογής; Η Ελλάδα στην ουσία ως Πολιτεία και ως πλαίσιο Δικαίου πιέζεται από την Ευρώπη αλλά και εκ των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί να προχωρήσει σε μια τέτοιου τύπου νομοθέτηση. Και αυτό γιατί σε κάποια κράτη-μέλη, όπως η Ισπανία για παράδειγμα, έχει επιτραπεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών που παράγει έννομες σχέσεις και σε ζητήματα υιοθεσίας, που περιπλέκονται σε πρακτικό επίπεδο με τη μετακίνηση για παράδειγμα οικογενειών τέτοιων ζευγαριών στη χώρα μας, ακόμη και για τουριστικούς λόγους. Πολύ περισσότερο σε θέματα ιδιοκτησίας, πωλήσεων αντικειμένων και χρηματοοικονομικών συναλλαγών.
Η κυβέρνηση είχε συζητήσει το θέμα ως εκκρεμότητα και στη συνέχεια το είχε αναβάλει επ’ αόριστον ως προς τη νομοθέτησή του. Στην παρούσα όμως φάση, ίσως και λόγω της παρουσίας Κασσελάκη στην ηγεσία της αντιπολίτευσης αλλά και λόγω πιέσεων εναρμόνισης του Δικαίου στις χώρες-μέλη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ξαναφέρνει στο προσκήνιο. Είναι πάντως ένα ζήτημα βαθιά διχαστικό και πολωτικό σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο, που στην ψήφισή του στο Κοινοβούλιο δεν μπορούν να ακολουθηθούν διαδικασίες κομματικής πειθαρχίας από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά ατομικής -πολιτικής συναίνεσης από τους βουλευτές όλων των πτερύγων, προκειμένου να επιτευχθεί πλειοψηφία ή όχι.
Σημαντική είναι η επισήμανση, πάντως, ότι στο νομοθέτημα που βρίσκεται σε επεξεργασία ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών δεν συνδέεται αυτόματα με το δικαίωμα στην υιοθεσία τέκνων.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 22/11
