Ο Γάλλος χαρακτηρίσθηκε -και όχι αδίκως ή καθ’ υπερβολή- ως ο «αρχιτέκτονας του ευρώ». Ο Γερμανός -και πάλι όχι αδίκως ή καθ’ υπερβολή- ως ο «αρχιτέκτονας της γερμανικής Ευρώπης». Κανένας από τους δυο δεν ήταν από αυτούς που ονοματίζουμε «ρολίστες». Πίστευαν μέχρι το τέλος σε αυτό που έκαναν. Στον σκοπό που εξυπηρέτησαν. Ζακ Ντελόρ και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πέθαναν ήσυχοι στο σπίτι τους την Τετάρτη, ελάχιστα 24ωρα μετά τα Χριστούγεννα.

Ο ένας γνήσιος εκπρόσωπος της γαλλικής Αριστεράς, της επονομαζόμενης και του «χαβιαριού». Ο άλλος κύριος μεταπολεμικός παράγων του «βαθέος κράτους» της Δυτικής Γερμανίας. Ο πρώτος συνδέεται με την Ευρώπη της αισιοδοξίας, της ευημερίας, του κοινοτισμού, της ισοτιμίας των κρατών, των μεγάλων οραμάτων και αξιών του καθολικισμού και της Δύσης. Ο δεύτερος με τη «γερμανική Ευρώπη» της σκληρής λιτότητας, του μηδενικού χρέους, των προτεσταντικών ενοχικών συνδρόμων και τιμωριών, του ηγεμονισμού της πρωσικής αυστηρότητας. Ο πρώτος είναι συνδεδεμένος με τα πακέτα ανασυγκρότησης που πήραν το όνομά του. «Πακέτα Ντελόρ». Είναι αυτά που υπάρχουν και σήμερα. Έχουν εξελιχθεί στην ονομασία σε ΕΣΠΑ.

Ο Ντελόρ από τη δεκαετία του 1980 ακόμη είχε διακηρύξει ως στόχο τη δημιουργία της Μεγάλης Ενιαίας Αγοράς, σε μια Ευρώπη όμως 10 κρατών-μελών, με την Ελλάδα να έχει εισέλθει τελευταία το 1981. Σημειωτέον ότι τα «πακέτα στήριξης» αφορούσαν από τις προδιαγραφές τους χώρες με ΑΕΠ μικρότερο από το 75% του μέσου κοινοτικού. Η Ελλάδα ανήκε σε αυτές. Ο Ντελόρ είδε το όραμά του να πραγματοποιείται. Από την ΕΟΚ περάσαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την υπογραφή της Συμφωνίας του Μάαστριχτ τη δεκαετία του 1990 και από την πρώτη νομισματική μονάδα, το ECU, στο κοινό νόμισμα, το ευρώ, με βαριά τη σκιά του γερμανικού μάρκου στις παραδοχές του, την 1/1/1999.

Η Ευρώπη του Ντελόρ, με την προσπάθεια σύγκλισης των οικονομιών και του επιπέδου ευημερίας των κρατών-μελών, «τινάχθηκε» στον αέρα κυριολεκτικά με τη μεγάλη διεύρυνση της ενιαίας Ευρώπης προς ανατολάς, με δεδομένο το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, του 2004. Περάσαμε από την Ευρώπη των «15» στην Ευρώπη των «27», ακολούθησε μετά το 2013 και η Κροατία και φθάσαμε στην Ευρώπη των «28», που έγινε των «27» και πάλι μετά την εθελούσια αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Ευρώπη του Σόιμπλε ξεκινά από αυτή τη διευρυμένη Ευρώπη, που μοιάζει περισσότερο με εμπορική ζώνη παρά με Ένωση. Όχι τυχαία στις Βρυξέλλες στην υπηρεσιακή διάλεκτο δεν μιλούν από χρόνια για Ένωση αλλά για «γκρουπ».

Η Ευρώπη του Σόιμπλε είναι η Ευρώπη της γερμανικής ηγεμονίας του «ευρωμάρκου», με ασφυκτική πειθαρχία στους δημοσιονομικούς κανόνες και εμμονή στη σύγκλιση του μηδενικο ύχρέους και των ελλειμμάτων μέχρι 3% του εγχώριου ΑΕΠ. Ο Σόιμπλε κουβαλούσε στις «αποσκευές» του τη συμφωνία επανένωσης των Γερμανιών του 1990, που διαφημίζεται ως ένα «θαύμα», αλλά επί της ουσίας προδιέγραψε μια υποταγή στην ουσία της ηττημένης Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική με όρους και συνθήκες πολύ χειρότερες από την έμπνευση και την εφαρμογή των ελληνικών μνημονίων της χρεοκοπίας.

Επίσης ο Σόιμπλε κινήθηκε πάντα ως έμπειρος υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας της Γερμανίας και πολιτικός επικεφαλής των αρμόδιων υπηρεσιών της και όχι μόνον ως ο πλέον ισχυρός υπουργός Οικονομικών της Ευρωζώνης. Η ηγεμονική Γερμανία «κατέρρευσε», όχι μόνον ως μύθος αλλά και ως πραγματικότητα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία το 2022 και το τέλος της πλεονεκτικής σχέσης με τη Ρωσία, αλλά και εξαιτίας του κλιμακούμενου ανταγωνισμού ΗΠΑ - Κίνας. Στις 27 Δεκεμβρίου πέθαναν και οι δυο. Η Ευρώπη του Ντελόρ όμως αλλά και η Ευρώπη του Σόιμπλε έχουν «πεθάνει» πολύ πριν…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 2/1