Τα περιθώρια κέρδους και το ''κατενάτσιο'' του πρωθυπουργού
Άρθρο γνώμης
Η µάχη της ακρίβειας συνεχίζεται, αλλά προϋποθέτει κυβερνήτες επιπέδου και εµπειρίας Μητσοτάκη για να υπάρξει ανάσχεση
Η ακρίβεια δεν αντιµετωπίζεται ούτε µε ξόρκια ούτε µε ευχολόγια. Αυτό είναι κοινός τόπος. Πολύ περισσότερο όταν προκύπτει όχι από εσωτερικές οικονοµικές δυσπλασίες και κυβερνητικές αστοχίες αλλά ως απόρροια διεθνών εξελίξεων, ανταγωνισµών και συγκρούσεων.
Η ακρίβεια σχετίζεται πάντα και σε όλες τις περιπτώσεις µε την αύξηση του πληθωρισµού και τις αναταράξεις στις παγκόσµιες εφοδιαστικές αλυσίδες. Πριν από το 1990, όταν η διαδικασία της παγκοσµιοποίησης και του χρηµατιστηριακού καπιταλισµού προβλήθηκε ως δυτικό µοντέλο διεθνούς τάξης και ευηµερίας, οι δασµοί, η αυτάρκεια στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή κάθε χώρας, οι διακρατικές συµφωνίες περιορισµένης έκτασης και οι κανονιστικές ρυθµίσεις µιας ελεγχόµενης εθνοκεντρικά διατίµησης έδιναν κάποιες λύσεις. Σίγουρα αποτελούσαν «όπλα» των κυβερνήσεων. Στη συνέχεια όµως, ειδικά µετά από 30 χρόνια, όλα αυτά αποτελούν παρελθόν. Τα παγκόσµια δίκτυα διάθεσης προϊόντων και υπηρεσιών είναι οι καθοριστικοί παράγοντες διαµόρφωσης του κόστους ζωής στη µαζική κατανάλωση. Εύλογα δεν λαµβάνονται υπόψη στα κεντρικά επιτελεία των πολυεθνικών εταιρειών που διακινούν τα παγκόσµια προϊόντα και τις υπηρεσίες οι ειδικές συνθήκες κάθε χώρας ξεχωριστά.
Μιλούν και αποφασίζουν για ζώνες χωρών, που για πολλές διοικήσεις παγκόσµιων εταιρειών δεν αποτελούν µάλιστα εθνικά κράτη, αλλά χώρους ανάπτυξης της δραστηριότητάς τους και παραµέτρους της επέκτασης των επενδύσεων και των περιθωρίων κέρδους τους. Βασικό κριτήριο στις πολυεθνικές ή παγκόσµιες εταιρείες είναι να υπάρχουν κοινά κριτήρια εκτίµησης κόστους - οφέλους σε ευρείες ζώνες. ∆εν µπορεί δηλαδή να υπάρξει παγκόσµια εµπορική δραστηριότητα προϊόντων ή υπηρεσιών αν δεν παραχωρήσουν τα εθνικά κράτη ή οι συλλογικότητες εθνικών κρατών, όπως στην Ευρώπη, την αποφασιστική τους αρµοδιότητα παρέµβασης στις αγορές καταναλωτικών προϊόντων και τροφίµων σε µια διεθνή ετεροκαθοριζόµενη υπόσταση τύπου Παγκόσµιου Οργανισµού Εµπορίου ή δεν δεχθούν την εκτελεστική αρµοδιότητα µιας µη κυβερνητικής Κοµισιόν, σε ενιαίες αγορές / ζώνες ελεύθερου εµπορίου όπως η ευρωπαϊκή.
Μιλώντας για την Ελλάδα αξίζει να διαπιστώσουµε εξαρχής ότι είναι µια χώρα περιορισµένης έκτασης και πληθυσµού, µε απολύτως αχαλίνωτο ως προς τις προσδοκίες του ιδιωτικό κεφάλαιο. Η στρέβλωση που χαρακτηρίζει την Ελλάδα παραδοσιακά στην οικονοµική δραστηριότητα είναι το ότι οι ιδιωτικές της εταιρείες είναι περιορισµένες στον αριθµό -αυτό διευκολύνει να συγκροτούν εναρµονισµένες πολιτικές αντί για ανταγωνισµό προσφοράς µεταξύ τους-, συνήθως ερµητικές ως προς τη διεθνή τους δραστηριότητα, µαταιόδοξες ως προς τα περιθώρια κέρδους στα οποία προσβλέπουν, σπάταλες στις δαπάνες τους -ειδικά της ιδιοκτησίας ή των µετόχων τους-, κρατικοδίαιτες ως προς τη στρατηγική τους επέκταση και σε συνθήκες δοµικής διαφθοράς ή αλληλεξάρτησης µε το πολιτικό ή διοικητικό προσωπικό της χώρας.
Εφόσον επικεντρωθούµε στην ακρίβεια, η αφετηρία της συζήτησης δεν µπορεί να είναι άλλη από το ύψος των περιθωρίων κέρδους. Οι πολυεθνικές, βλέποντας ότι οι εθνικής δράσης µικροµεσαίες επιχειρήσεις έχουν τέτοιες πρακτικές, έχουν θεωρήσει ότι δεν αξίζει να µειώσουν τις δικές τους προσδοκίες και υπολογισµούς κέρδους από τη χώρα µας σε σχέση µε τις προβλέψεις που έχουν από πολύ µεγαλύτερες και πιο ευηµερούσες εθνικές αγορές στην Ευρώπη, παρά τον µικρότερο πληθυσµό και τα «αποµεινάρια» της δηµοσιονοµικής πτώσης στην Ελλάδα. Το « κατενάτσιο» του µεθοδικού πρωθυπουργού Μητσοτάκη συνίσταται από τη µια στο να εκπαιδεύσει τους Έλληνες µε τις επιλογές τους στην καθηµερινότητα, τη διαµόρφωση της ζήτησης δηλαδή, να ενισχύσουν τον ανταγωνισµό µεταξύ των εταιρειών στις τιµές διαµορφώνοντας τις συνθήκες της αγοράς υπέρ τους, αφού δεν υφίσταται, πέραν των διαφόρων «pass» αποφασιστική κανονιστική αρµοδιότητα του κράτους. Από την άλλη µε την επιστολή του στην ηγεσία της Κοµισιόν ζητά εµβάθυνση της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς. Κανονιστική λειτουργία δηλαδή επί των παγκόσµιων εταιρειών, προκειµένου να εκλογικεύσουν τις προσδοκίες τους.
Η µάχη της ακρίβειας συνεχίζεται, αλλά προϋποθέτει κυβερνήτες επιπέδου και διεθνούς εµπειρίας Μητσοτάκη, για να υπάρξει βαθµηδόν ουσιώδης ανάσχεση και µετεξέλιξη.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
Η ακρίβεια σχετίζεται πάντα και σε όλες τις περιπτώσεις µε την αύξηση του πληθωρισµού και τις αναταράξεις στις παγκόσµιες εφοδιαστικές αλυσίδες. Πριν από το 1990, όταν η διαδικασία της παγκοσµιοποίησης και του χρηµατιστηριακού καπιταλισµού προβλήθηκε ως δυτικό µοντέλο διεθνούς τάξης και ευηµερίας, οι δασµοί, η αυτάρκεια στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή κάθε χώρας, οι διακρατικές συµφωνίες περιορισµένης έκτασης και οι κανονιστικές ρυθµίσεις µιας ελεγχόµενης εθνοκεντρικά διατίµησης έδιναν κάποιες λύσεις. Σίγουρα αποτελούσαν «όπλα» των κυβερνήσεων. Στη συνέχεια όµως, ειδικά µετά από 30 χρόνια, όλα αυτά αποτελούν παρελθόν. Τα παγκόσµια δίκτυα διάθεσης προϊόντων και υπηρεσιών είναι οι καθοριστικοί παράγοντες διαµόρφωσης του κόστους ζωής στη µαζική κατανάλωση. Εύλογα δεν λαµβάνονται υπόψη στα κεντρικά επιτελεία των πολυεθνικών εταιρειών που διακινούν τα παγκόσµια προϊόντα και τις υπηρεσίες οι ειδικές συνθήκες κάθε χώρας ξεχωριστά.
Μιλούν και αποφασίζουν για ζώνες χωρών, που για πολλές διοικήσεις παγκόσµιων εταιρειών δεν αποτελούν µάλιστα εθνικά κράτη, αλλά χώρους ανάπτυξης της δραστηριότητάς τους και παραµέτρους της επέκτασης των επενδύσεων και των περιθωρίων κέρδους τους. Βασικό κριτήριο στις πολυεθνικές ή παγκόσµιες εταιρείες είναι να υπάρχουν κοινά κριτήρια εκτίµησης κόστους - οφέλους σε ευρείες ζώνες. ∆εν µπορεί δηλαδή να υπάρξει παγκόσµια εµπορική δραστηριότητα προϊόντων ή υπηρεσιών αν δεν παραχωρήσουν τα εθνικά κράτη ή οι συλλογικότητες εθνικών κρατών, όπως στην Ευρώπη, την αποφασιστική τους αρµοδιότητα παρέµβασης στις αγορές καταναλωτικών προϊόντων και τροφίµων σε µια διεθνή ετεροκαθοριζόµενη υπόσταση τύπου Παγκόσµιου Οργανισµού Εµπορίου ή δεν δεχθούν την εκτελεστική αρµοδιότητα µιας µη κυβερνητικής Κοµισιόν, σε ενιαίες αγορές / ζώνες ελεύθερου εµπορίου όπως η ευρωπαϊκή.
Μιλώντας για την Ελλάδα αξίζει να διαπιστώσουµε εξαρχής ότι είναι µια χώρα περιορισµένης έκτασης και πληθυσµού, µε απολύτως αχαλίνωτο ως προς τις προσδοκίες του ιδιωτικό κεφάλαιο. Η στρέβλωση που χαρακτηρίζει την Ελλάδα παραδοσιακά στην οικονοµική δραστηριότητα είναι το ότι οι ιδιωτικές της εταιρείες είναι περιορισµένες στον αριθµό -αυτό διευκολύνει να συγκροτούν εναρµονισµένες πολιτικές αντί για ανταγωνισµό προσφοράς µεταξύ τους-, συνήθως ερµητικές ως προς τη διεθνή τους δραστηριότητα, µαταιόδοξες ως προς τα περιθώρια κέρδους στα οποία προσβλέπουν, σπάταλες στις δαπάνες τους -ειδικά της ιδιοκτησίας ή των µετόχων τους-, κρατικοδίαιτες ως προς τη στρατηγική τους επέκταση και σε συνθήκες δοµικής διαφθοράς ή αλληλεξάρτησης µε το πολιτικό ή διοικητικό προσωπικό της χώρας.
Εφόσον επικεντρωθούµε στην ακρίβεια, η αφετηρία της συζήτησης δεν µπορεί να είναι άλλη από το ύψος των περιθωρίων κέρδους. Οι πολυεθνικές, βλέποντας ότι οι εθνικής δράσης µικροµεσαίες επιχειρήσεις έχουν τέτοιες πρακτικές, έχουν θεωρήσει ότι δεν αξίζει να µειώσουν τις δικές τους προσδοκίες και υπολογισµούς κέρδους από τη χώρα µας σε σχέση µε τις προβλέψεις που έχουν από πολύ µεγαλύτερες και πιο ευηµερούσες εθνικές αγορές στην Ευρώπη, παρά τον µικρότερο πληθυσµό και τα «αποµεινάρια» της δηµοσιονοµικής πτώσης στην Ελλάδα. Το « κατενάτσιο» του µεθοδικού πρωθυπουργού Μητσοτάκη συνίσταται από τη µια στο να εκπαιδεύσει τους Έλληνες µε τις επιλογές τους στην καθηµερινότητα, τη διαµόρφωση της ζήτησης δηλαδή, να ενισχύσουν τον ανταγωνισµό µεταξύ των εταιρειών στις τιµές διαµορφώνοντας τις συνθήκες της αγοράς υπέρ τους, αφού δεν υφίσταται, πέραν των διαφόρων «pass» αποφασιστική κανονιστική αρµοδιότητα του κράτους. Από την άλλη µε την επιστολή του στην ηγεσία της Κοµισιόν ζητά εµβάθυνση της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς. Κανονιστική λειτουργία δηλαδή επί των παγκόσµιων εταιρειών, προκειµένου να εκλογικεύσουν τις προσδοκίες τους.
Η µάχη της ακρίβειας συνεχίζεται, αλλά προϋποθέτει κυβερνήτες επιπέδου και διεθνούς εµπειρίας Μητσοτάκη, για να υπάρξει βαθµηδόν ουσιώδης ανάσχεση και µετεξέλιξη.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
