Ο mister Κασσελάκης κρύβει κάτι ή είναι απλώς αυτοκαταστροφικός;

Η επιστολή των 87 βουλευτών και µελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ χθες µε τις υπογραφές πολιτικών παραγόντων του στενού κύκλου Τσίπρα, αλλά και άλλων διαφόρων σηµαινόντων προσώπων των ρετιρέ του κόµµατος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, έρχεται να βάλει σε κίνηση µια ακόµη βαθιά εσωκοµµατική κρίση. Στους «87» βλέπουµε την υπογραφή της Όλγας Γεροβασίλη, του Αλέκου Φλαµπουράρη, της Ζανέτ Τσίπρα, του Γ. Τσίπρα, των Βασιλειάδη, Ζαχαριάδη, Ραγκούση και πολλών ακόµη. Η διαδικασία της δηµοσιοποίησης της επιστολής των «87» την καθιστά κίνηση «ανταρσίας» και όχι το περιεχόµενό της. Ουσιαστικά πρώτα έφθασε στους δηµοσιογράφους και ύστερα στην ηγεσία του κόµµατος. Έτσι ο στόχος της σαφώς είναι ο εντυπωσιασµός ενόψει της σύγκλησης των κεντρικών οργάνων του κόµµατος, της Πολιτικής Γραµµατείας και της Κεντρικής Επιτροπής, µε την επιστολή να γράφεται όµως και να διακινείται πριν από την επίσηµη ανακοίνωση της συνεδρίασης των οργάνων, που έγινε περίπου ταυτόχρονα.

Η θέση των «ανταρτών» βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξόχως δυσχερής. Πρώτον, γιατί η προηγούµενη απόπειρά τους να ανατρέψουν την ηγεσία Κασσελάκη σε συνεδριακό περιβάλλον και µε προηγούµενη κήρυξη πολέµου στη νυν ηγεσία του ίδιου του Αλ. Τσίπρα έπεσε στο κενό και τους εξέθεσε. ∆εύτερον, γιατί έχουν δει ήδη την τύχη που είχαν οι «11» που επέλεξαν να διασπάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να ακολουθήσουν αυτόνοµη διαδροµή στις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές. Ουσιαστικά οι «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην ηγεσία και τις µεθοδεύσεις Κασσελάκη, παντελώς χωρίς νοµιµοποίηση για αυτούς, δεν έχουν πού να πάνε πολιτικά, αφού κοµµατικά ο µόνος πολιτικός χώρος που υπάρχει µε κάποια οντότητα είναι το µισητό σε αυτούς ΠΑΣΟΚ, ενώ οι προσπάθειες για τυχόν ενιαία έκφραση στην ΑριστεράΚεντροαριστερά όχι µόνο δείχνουν πολύπλοκες µέσα από ένα δάσος προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών και συσχετισµών, αλλά σε κάθε περίπτωση θα αργήσουν πολύ να εξελιχθούν. Με δεδοµένο ότι πολλοί από τους «87» αποτελούν ιστορικά στελέχη της ανανεωτικής Αριστεράς, ενδεχοµένως να διακατέχονται από τα σύνδροµα του ηρωισµού των ηττηµένων και να καταλήξουν στο «θα πέσουµε µετά των αλλοφύλων», προωθώντας το όραµα της ανάληψης της ενιαίας Κεντροαριστεράς-Αριστεράς από τον Αλ. Τσίπρα. Τα βασικά ερωτήµατα όµως δεν αφορούν τους σε πολιτικό βέρτιγκο «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά τις επιλογές της ηγεσίας του. Γιατί ο Στ. Κασσελάκης επιλέγει τον δρόµο της σύγκρουσης µε το εναποµένον στελεχιακό δυναµικό του κόµµατος που ανέλαβε; ∆εν τον ενδιαφέρει το µέγεθος της Κοινοβουλευτικής του Οµάδος; Γιατί από την αρχή δεν ανακοίνωσε τη σύγκληση της Πολιτικής Γραµµατείας και της Κεντρικής Επιτροπής µετά τις ευρωεκλογές και την επιστροφή του από τις ΗΠΑ και ενθάρρυνε καταγγελίες για «µαύρα ταµεία» των κοµµάτων χωρίς να εξαιρέσει τον ΣΥΡΙΖΑ, προχώρησε σε «ξαφνικό θάνατο» το ηµερήσιο φύλλο της «Αυγής» και άφησε να εξελιχθεί µια ακόµη κλιµάκωση των αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό του κόµµατος;

Μπορεί να βιαστούν κάποιοι να πουν ότι ο Κασσελάκης είναι άσχετος από την πολιτική, επικίνδυνος για την Αριστερά και εγωπαθής ως προς τη διοίκηση του κόµµατος. Ουσιαστικά ένας «πολιτικά ηλίθιος» που θα εξαϋλωθεί σε επίπεδο επιρροής µέσα στο ερχόµενο φθινόπωρο. Αλλά όσοι µπορούν να γνωρίζουν µαθαίνουν για τις παρασκηνιακές διεργασίες στη Νέα Υόρκη, για τις πολλές και κάπου ενδιαφέρουσες επαφές που έχει ή προσπαθεί να έχει στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, για τους ισχυρούς κύκλους επιρροής στους απόδηµους που τον συνδράµουν, για το δίκτυο των think tanks που έχουν τεθεί σε λειτουργία. Και µπορεί να αντιµετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως µια «εταιρεία όχηµα» για να µπει στην πολιτική, αλλά αν ο ΣΥΡΙΖΑ µείνει ένα «αδειανό πουκάµισο», µε ποιους θα χτίσει ένα νέο κόµµα-κίνηµα πάνω στο «κουφάρι» του; Τελικά έχει κάποιο «µυστικό» στη φαρέτρα του ο Κασσελάκης ή είναι απλώς αυτοκαταστροφικός;