Ως σενάριο επιστηµονικής φαντασίας θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί µέχρι και πριν από λίγο καιρό η εισβολή µε χερσαίες δυνάµεις της Ουκρανίας στη ρωσική επικράτεια. Κι όµως συνέβη στην περιοχή του Κουρσκ, που εκτός των άλλων αποτελεί και κόµβο για εξαγωγή φυσικού ρωσικού φυσικού αερίου.

∆εν είναι καθόλου τυχαία η σύµπτωση πολλών αναλύσεων από δυτικά διεθνή µίντια και think tanks, που χαρακτήρισαν παρακινδυνευµένο στοίχηµα για το Κίεβο και την ηγεσία Ζελένσκι τη συγκεκριµένη επιλογή. Για να είµαστε ρεαλιστές, δεν θα τολµούσε η ηγεσία Ζελένσκι να προχωρήσει σε ένα τέτοιο εγχείρηµα, αν δεν υπήρχε µια σιωπηρή και µακρόθεν δυτική συναίνεση. Και αυτή, σύµφωνα µε εµπιστευτικές αλλά ακριβείς πληροφορίες, δεν σχετίζεται µε τα όπλα ή τα τεθωρακισµένα αγγλικής, γερµανικής και αµερικανικής κατασκευής που εδόθησαν, αλλά για µια στόχευση που αφορά την επόµενη φάση της ιστορίας και είναι αυτή των διαπραγµατεύσεων για τα νέα σύνορα στην περιοχή. Υφίσταται σχεδιασµός δηλαδή που βλέπει πίσω από την εισβολή της Ουκρανίας στη Ρωσία τη διαµόρφωση ενός τοπίου συζητήσεων που δεν θα αφορά µόνον τη χάραξη των συνόρων της Ουκρανίας µε πρωτεύουσα το Κίεβο για τον έλεγχο των περιοχών δυτικά του ποταµού και ανατολικά του ποταµού υπό τον έλεγχο και την επιρροή της Μόσχας, αλλά και τη χερσόνησο της Κριµαίας, που βρίσκεται από τα προηγούµενα του πολέµου χρόνια υπό τον έλεγχο της Ρωσίας. Αυτό, για να προκύψει, προϋποθέτει µια γενίκευση της στρατιωτικής σύγκρουσης Ουκρανίας - Ρωσίας, που θα ανακατέψει την «τράπουλα» των επερχόµενων διαπραγµατεύσεων.

Σηµειώνονται εξάλλου κάποια συγκεκριµένα κέντρα χάραξης πολιτικής στις ΗΠΑ, στη Βρετανία και τη Γερµανία που µιλούν για διεύρυνση της σύρραξης, αφού εκτός των άλλων κεντρικός στόχος για τους δυτικούς ή µερίδα αυτών είναι η τελική αποδόµηση της εξουσίας του Πούτιν και µια συντριπτική αλλαγή σε επίπεδο προσώπων και ηγεσίας στη Ρωσία. Όχι φυσικά µια επιστροφή σε µια εποχή Γιέλτσιν, αλλά σε µια υπέρβαση των δεδοµένων της µακράς εποχής Πούτιν, που δεν λέει, παρά την παρέλευση των χρόνων, να εξελιχθεί. Είναι µια ηγεµονία µε δολοφονίες αντιφρονούντων σε όλα τα σηµεία της γης, επίσης υψηλόβαθµων στελεχών των κεντρικών κρατικών εταιρειών της Ρωσίας, εφόσον αυτοί δεν εξυπηρετούν στο έπακρο τα συµφέροντα του ηγεµόνα Πούτιν και την απάλειψη κάθε φωνής αµφισβήτησης της ηγεµονίας του στο αχανές εσωτερικό της χώρας.

Υπολόγισαν λοιπόν αυτά τα κέντρα κύριων δυτικών δυνάµεων ότι µια εισβολή ουκρανικών ενόπλων δυνάµεων στην επικράτεια της Ρωσίας θα δηµιουργήσει ανασφάλεια και ένταση στους τοπικούς πληθυσµούς αλλά και µια γενικότερη απορρύθµιση στην αίσθηση παντοδυναµίας στους ηγεµονικούς κύκλους της Μόσχας. Φυσικά τα κριτήρια της απόφασης Ζελένσκι είναι διαφορετικά και ο µεγαλοϊδεατισµός του έχει στόχο να λειτουργήσει ενισχυτικά στο εθνικό αίσθηµα συνοχής, που διαφαίνεται καιρό τώρα να έχει διαρραγεί στους εµπόλεµους Ουκρανούς µέσω των θανάτων και των καταστροφών που έχουν προκύψει.

Αυτό που δεν φαίνεται να έχει ληφθεί υπόψη είναι ότι ο προβαλλόµενος ως µύθος ότι η ρωσική επικράτεια απειλείται εδαφικά από δυνάµεις όπως η Ουκρανία ή το δίκτυο του ΝΑΤΟ έχει µετά την εισβολή στο Κουρσκ ακυρωθεί, και αυτό δίνει επιχειρήµατα στον Πούτιν και το καθεστώς του, που υποστήριζε κάτι τέτοιο. Φυσικά η εισβολή ουκρανικών δυνάµεων στη Ρωσία εγκλωβίζει τη Μόσχα στο πεδίο, ενώ η επέκταση των επιχειρήσεων στην Κριµαία ή στο µέτωπο της Λευκορωσίας δηµιουργεί ανάγκη νέας στρατηγικής, µη επιτρέποντάς της να εµπλακεί µε δραστήριο διπλωµατικό τρόπο ή και µε στρατιωτική παρουσία στο «ναρκοπέδιο» της Μέσης Ανατολής. Εξάλλου η δηµοκρατική ηγεσία στις ΗΠΑ ενόψει των εκλογών του Νοεµβρίου θέλει να παρουσιάσει µια Ουκρανία που προελαύνει στο ρωσικό έδαφος, άσχετα µε το πόσες απώλειες θα καταγραφούν την επόµενη ηµέρα, όταν η Ρωσία αντιδράσει στρατιωτικά στην επίθεση.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή