Η Ρώµη του Χριστιανισµού επιστρέφει µε το κοινό Πάσχα

Στις τελευταίες δεκαετίες µέσα στην ίδια τη ∆ύση υπήρξε σηµαντική προσπάθεια να αµφισβητηθεί το κύρος και η σηµασία του Χριστιανισµού ως βάση της αξιακής ενότητας, της κουλτούρας του φιλελευθερισµού και των ατοµικών δικαιωµάτων. Η θρησκεία που καθόρισε την πορεία του δυτικού πολιτισµού στο δόγµα «αγαπάτε αλλήλους» βρέθηκε αντιµέτωπη µε πυρά για εµπλοκή της σε κάθε τύπου σκοταδιστικό µεσαίωνα και αίρεση βουλιµίας και απληστίας.

Πριν ακόµη τα µέτωπα του πολέµου και της διεθνούς τροµοκρατίας κυριαρχηθούν και θεµελιωθούν στη βάση των επιλογών θανάτου και βαρβαρισµού της Σαρία από τον ισλαµικό φονταµενταλισµό, δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε ένα διάχυτο κίνηµα στις ελίτ της χριστιανικής υπερεθνικής ενότητας, που θέλησε να παρουσιάσει τον Χριστιανισµό ως απότοκο της Ιεράς Εξέτασης και το Ισλάµ ως ενοποιητικό παράγοντα ειρηνικής συµβίωσης διαφορετικών λαών και φυλών. Μέχρι και σήµερα, που οι ισλαµιστές χτυπούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη τυφλά χριστιανούς και Εβραίους, συνεχίζεται αυτό το αέναο γαϊτανάκι στις δυτικές κοινωνίες που συκοφαντεί τον Χριστιανισµό και δίνει άλλοθι ή παραβλέπει τα εγκλήµατα της κυρίαρχης αίρεσης του Ισλάµ, υπό την επωνυµία «Τζιχάντ», επιτρέποντας τον εξωραϊσµό της.

Ελάχιστοι οργανισµοί ανθρώπινων δικαιωµάτων και το µιντιακό καρτέλ της παγκοσµιοποίησης των «αγνωστικιστών» ασχολούνται µε τα εγκλήµατα του Ισλάµ στο Αφγανιστάν, το Ιράν, τη βαθιά Ασία, την Αφρική. Ελάχιστοι αναδεικνύουν τα εγκλήµατα της Σαρία σε βάρος των γυναικών και τα ήθη που διακατέχουν τις θρησκείες πέραν του Χριστιανισµού στις κοινότητες του Ισλάµ ή και των Ινδουιστών, που είναι γνωστοί για την ειρηνόφιλη διάθεσή τους, αλλά αγνοείται ο βαρβαρισµός και ο ρατσισµός στις κοινωνικές κάστες τους.

Η πραγµατικότητα αυτή, που για δεκαετίες κυριαρχεί, δεν απορρυθµίζει απλώς τη ∆ύση αλλά τον δυτικό άνθρωπο στις βασικές παραδοχές που του έδιναν αυτοπεποίθηση, υπαρξιακή ηρεµία, κοινωνική ενσυναίσθηση, ηθική ενότητα, αισιοδοξία για έναν καλύτερα οργανωµένο κόσµο. Το «σχίσµα» µεταξύ καθολικών και ορθοδόξων, ουσιαστικά ∆υτικής (παπικής) και Ανατολικής Εκκλησίας, αν και µοιάζει µε τη σύγκρουση περί των εικόνων, αποτελεί µια σύγκρουση δοµών και ιεραρχίας, που κόστισε ιστορικά από την αφετηρία την απώλεια της Ανατολής (Βυζάντιο) για τη ∆ύση και το τέλος στη συνέχεια της Ρώµης του Χριστιανισµού, ως εξέλιξης από την πολυθεϊστική θρησκεία των Εθνικών.

Ο Χριστιανισµός στην παρούσα φάση αναζητά όχι την ενότητά του αλλά τη σύγκλιση των Εκκλησιών του σε µια «έντιµη ειρήνη». Με έναν πολύ συγκεκριµένο και θριαµβικό τρόπο. Τον κοινό εορτασµό της Ανάστασης. Ο Οικουµενικός Πατριάρχης Βαρθολοµαίος ανταποκρίνεται σε µια προηγούµενη ευχή του Πάπα Φραγκίσκου για µονιµοποίηση του κοινού εορτασµού του Πάσχα από καθολικούς και ορθόδοξους, µε αφετηρία την επόµενη Εβδοµάδα των Παθών και την κοινή Ανάσταση του Κυρίου στις 20 Απριλίου 2025. Η ευχή της ανακοίνωσης της τελευταίας σύναξης της Ιεραρχίας του Οικουµενικού Πατριαρχείου έρχεται να συναντήσει την ευχή-δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου: «Τι υπέροχο θα ήταν αν αυτή ήταν η συγκεκριµένη αρχή µιας µόνιµης κοινής γιορτής του Πάσχα».

Η συνάντηση ορθοδόξων και καθολικών δεν χρειάζεται να εµπλακεί στις δογµατικές διαφορές, ας µείνει στη συνάντηση και τη σύγκλιση, συµπαρασύροντας και τις ποικιλώνυµες Εκκλησίες και δόγµατα των προτεσταντών. Το ζήτηµα είναι ότι η ανθρωπότητα παραπαίει. Η ∆ύση χάνεται. Η πολιτική είναι νεκρή και οι επιχειρήσεις δεν µπορούν να παράγουν ιδεολογία και συνοχή. Είναι επείγουσα µια µεγάλη υπέρβαση που µόνον οι θρησκείες έχουν πιθανότητα να πετύχουν. Η ∆ύση χρειάζεται πίσω τον Χριστιανισµό και την ενότητα της Ρώµης µε τις τρεις πρωτεύουσες και τις πολλές ενδιάµεσες διαδροµές. Ρώµη, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα. Το µόνο πέρασµα της Ευρασίας. Άλλωστε εδώ στην πατρίδα των Εθνικών, στη σκιά της Ακρόπολης, ορθόδοξοι και καθολικοί (µε την άδεια του Πάπα) γιορτάζουµε µαζί το Πάσχα…